IxionAlbum

 Ernstig ziek zijn, je laten invriezen, vijfhonderd jaar onberoerd liggen en dan door middel van een ingewikkeld proces weer tot leven worden gewekt, omdat er mogelijkheden voor een algehele genezing van de kwaal is gevonden. Dit scenario staat misschien erg ver van ons bed, maar stel dat het allemaal mogelijk was? Welke invloed zou dat hebben voor de persoon in kwestie?

Niet bepaald een gemakkelijk onderwerp om te gebruiken voor een concept-cd, maar het verhaal dat verteld wordt in de teksten, gelukkig niet onnodig ingewikkeld gemaakt, fascineert me erg. Het ontwaken zou echter gedoemd te zijn mislukken als de juiste muzikale omlijsting niet aanwezig zou zijn. Dat is best solide te noemen en je zou heel voorzichtig vergelijkingen kunnen maken met Knight Area en niet in de laatste plaats omdat Gerben Klazinga zijn bijdrage levert aan het muzikale landschap. Laten we hopen dat deze toetsenvirtuoos het nooit zat wordt muziek te maken, want wat hij met de luisteraar deelt graveert hij rechtstreeks in de emotie. Overigens zijn er naast deze link echo’s te horen van Marillion, IQ en bijvoorbeeld Everon.

Spil in dit avontuur is Jankees Braam, die deze sympho-opera, dat eigenlijk bedoelt was voor de band Sangamo, in eigen beheer uitbracht. Gelukkig zijn er mensen die dat aandurven en daarmee laten zien dat ze een groot hart hebben voor hun muziek. Braam ontwikkelde het concept, schreef de muziek en de teksten. Hij heeft samen met leden van voornoemde band, de groep S.O.T.E. en vrienden een goed beluisterbare plaat van “Cryogenesis” gemaakt, zonder de hoogvlieger te zijn dat de eersteling van Knight Area wel is.

Geen scheurende gitaren of bombastische toetsen worden ingezet om het album te voorzien van het startschot. De piano heeft de eer verkregen om op een manier dat Camel niet zou misstaan de luisteraar op relaxte wijze op het verkeerde spoor te zetten, want na anderhalve minuut wordt in het openingsnummer The Gamble even gemeen maar geheel pijnloos de koers verandert in een symfonisch doch redelijk heftig klinkende Dream Theater. Het blijkt een prikkel van korte duur te zijn, dat weliswaar met een regelmaat terugkeert, maar altijd onder de noemer symfo blijft vallen.

Eerlijk gezegd braken de vocalen voor mij het ijs niet onmiddellijk, maar daarbij mag natuurlijk niet over dat van één nacht worden gegaan en groeien ze wanneer het album aan meerdere luisterbeurten onderworpen wordt. Toch blijf ik de pit vooral in de vrouwelijke zang missen en daardoor ontbreekt het op momenten aan de juiste expressie. Het is allemaal te ingehouden en bij een dergelijk emotioneel verhaal moet juist de passie hoorbaar zijn! Gelukkig wordt er afwisselingrijke muziek geboden, dat naar mijn mening de sterkste kant vormt van “Cryogenesis”. Ook zijn er genoeg spannende gitaar- en keyboardsolo’s ingebed in de muziek. Speciaal een groot welkom voor de baspedalen. Een waar genot om naar te luisteren! Een beetje saai zijn de gesproken stukken, die ook niet geheel accentloos zijn. In The Mold is aan het einde een gedeelte dat doet denken aan het begin van Ayreon’s “The Dreamsequencer”. Hierin werkt de dialoog wel goed en is de spanning voelbaar.

In mijn optiek is één van de sterkste nummers Syndrome. Het opent sterk met een pakkend thema, waarna onherroepelijk de pas eruit gaat en de fretloze bas de kans heeft om lekker met de zang mee te zoemen. Ook in dit nummer wordt er weer naar hartelust gesoleerd. Vooral het (te) korte duel tussen toetsen en gitaar is een plezier voor de gehoorgangen. Samen met To Choose Again en het lange The Sleep (het intro doet me even denken aan At Home In The Mire van Clive Nolan & Oliver Wakeman “The Hound Of The Baskervilles” album) maken zij dat de tweede helft van de cd veruit het beste is.

Als je een zwak hebt voor symfo met veel ruimte voor solo’s dan hoef je het niet buiten de landsgrenzen te zoeken. Ook in Nederland is voldoende talent aanwezig. “Cryogenesis” zal weliswaar geen verkooprecords breken, maar het verdient zeker de aandacht van de symfoliefhebber. Vooral de bas, de keyboards en gitaar vallen op. Dit boek is gelukkig nog niet uit! Het volgende hoofdstuk krijgt de naam “Talisman” mee. Ik kijk er in  ieder geval naar uit!

Ton Veldhuis