IZZAlbum

Relatief kort na het uitbrengen van het succesvolle studioalbum “Don’t Panic” in 2019, heeft het Amerikaanse prog ensemble IZZ een twintig minuten durende ep uitgebracht, getiteld “Half Life”.

Het mini-album bevat vier tracks, waaronder drie nieuwe studiosongs en een niet eerder uitgebrachte live-versie van The Wait Of It All, een nummer dat oorspronkelijk op “Ampersand Volume 1”, de ep uit 2004, stond. Het titelnummer van dit schijfje is al een aantal jaren geleden geschreven, maar het kreeg een nieuwe betekenis in het licht van de onzekerheid in de wereld van vandaag. Een goede reden om de mix af te maken en het nummer alsnog uit te brengen, aldus bassist John Galgano.

Tekstueel en thematisch beslaan de drie nieuwe studiosongs een breed scala: van de vreugde en het mysterie van The Soul Of Music via de oprechte tevredenheid van Into The Sun tot het escapisme en het wonder van het titelnummer Half Life. Muzikaal gezien demonstreert de ep een andere kant van IZZ die de band graag aan hun fans wil laten zien. ‘We houden er niet van om onszelf te herhalen. We willen dingen graag interessant houden, niet alleen voor onze fans, maar ook voor onszelf’ zegt toetsenist en producer Tom Galgano daarover.

De intro van openingsnummer The Soul Of Music zal iedere rechtgeaarde progfan een brede glimlach op het gezicht toveren. Hoewel op het eerste gehoor een relatief simpel popdeuntje, verandert de toon al snel. Luister maar eens naar het afwijkende, complexe ritme van basgitaar en drums met daarover heen een gierende gitaar en synthesizer klanktapijten. Goede zang van John Galgano en harmonievocalen van de dames completeren het geheel. Helemaal niet zo simpel dus maar echte prog, helaas wat kort van duur met ongeveer vijf minuten, maar dat geldt voor het hele album. Into The Sun is een ballade met opnieuw mooie harmonievocalen van het drietal Galgano/Byrnes/Meade. ‘You left me breathless’ zingt John Galgano tegen een achtergrond van akoestische gitaar en Mellotron. Zijn basgitaar dendert meedogenloos door, de geweldige Moog solo, afgewisseld met Hammond klanken, domineert het nummer. Maar na vier minuten is al dat lekkers al weer voorbij, had meer ingezeten lijkt me.

Het tempo gaat nog een tandje lager met titelnummer Half Life. Simpel pianospel, een drumcomputer en een achterwaarts afgespeelde gitaar bepalen grotendeels de sfeer van dit nummer, dat in de verte aan Peter Gabriel doet denken. Mooiste tekstregel: ‘the beauty that surrounds me caresses me like polyester’. De zang is wederom uitmuntend en een Phil Collins-achtige drumpartij van het duo Brian Coralian en Greg DiMiceli. Let ook even op de begeleidende videoclip.

Als toegift is daar een uitstekende live versie, Live at CalProg 2005, van The Wait Of It All, met zes en een halve minuut het langste nummer op dit kleinood, hetgeen de totale tijdsduur op een kleine twintig minuten brengt. Niet al te lang, maar oké, het is slechts een ep. Heerlijk slepende en hoogstaande progrock besluit een relatief korte toegift van de Amerikanen op hun laatste studioalbum. De muziek, hoewel in het verlengde van hun bestaande werk, is toch nét even anders dan normaal. Iets meer ingetogen zou ik zeggen, passend bij de huidige tijden. Naast de excellente (harmonie) vocalen is vooral de prominente rol in de mix van de basgitaar van John Galgano opvallend. Meer goed nieuws: er is al begonnen met het schrijven van een nieuw studioalbum wat in 2021 het levenslicht zou moeten zien.