LaBrie, JamesAlbum

Zijn het zijn (geverfde) grijzer wordende haren? Is het de levensfase waarin bijna zestiger James LaBrie zich bevindt?

Opvallend is dat de Canadese zanger van Dream Theater het op zijn vierde soloalbum anders aanpakt. Als eerste is zijn begeleidingsband flink gewijzigd. Ten opzichte van “Impermanent Resonance” horen en zien wij alleen gitarist Marco Sfogli nog terug. Daarmee komt, in elk geval op dit schijfje, een einde aan de samenwerking met toetsenman Matt Guillory. Andere opvallende naam is Chance LaBrie. Inderdaad, de drummende zoon. Die nota bene werd voorgesteld door Paul Logue, nieuw in de bezetting en waar LaBrie sinds 2011 contact mee onderhoudt na zijn bijdrage aan een album van Eden’s Curse. De bezetting wordt gecompleteerd met de eveneens uit Eden’s Curse afkomstige toetsenist Christian Pulkkinen.

Verder valt op dat “Beautiful Shade Of Grey” een meer persoonlijk album van LaBrie geworden is. Teksten komen van zijn hand en gaan over de mens en de grijze gebieden waarin mensen zich vaak bevinden. Onderwerpen die hem bezighouden en waarover hij heeft nagedacht. Met als gevolg dat de muziek wél aan kracht en intensiteit heeft ingeboet ten opzichte van voorgaande drie soloalbums, maar niet aan kwaliteit. Vooral eerder genoemde Paul Loque is daarvoor verantwoordelijk. Zijn aandeel met vooral akoestische ritmegitaar hoor je in vrijwel elk nummer terug. Marco Sfogli neemt alleen nog enkele gitaarsolo’s voor rekening.

Openingsnummer Devil In Drag neemt je gelijk mee in dat andere geluid. Je hoort veel toetsenwerk en akoestische gitaar, waaronder een fraaie solo. Het nummer is strak en enigszins stuwend waardoor het neigt naar melodische rock en AOR. Wat een twaalfsnarige akoestische ritmegitaar doet met het geluid hoor je in SuperNova Girl. Het klinkt breed en vol. Daarnaast laat LaBrie horen zowel laag als hoog nog met gemak te bestrijken. De melodieuze (elektrische) gitaarsolo van Marco Sfogli maakt het geheel mooi af.

Een van de betere nummers vind ik Give And Take. Het (akoestische) gitaarspel is wederom zalig en hier ook slepend. Frivole pianoriedels zorgen voor de ondersteuning. Het toch al vrolijk en zomers klinkende nummer wordt opgeleukt met een flamenco-achtig intermezzo.

Sunset Ruin zorgt voor een ommezwaai in de sfeer. LaBrie zingt over en draagt het nummer min of meer op aan zijn broer, die in 2016 aan kanker overleed. De sfeer is melancholiek door de additie van viool. De progressieve kant gaat het relatief korte Hit Me Like A Brick op met veel tempowisselingen in een kort tijdsbestek. Sfogli laat zich nog even horen met een soepele en smaakvolle solo. Na het mij minder aansprekende Wildflower en merkwaardig ultrakort vocaal intermezzo Conscience Calling volgt What I Missed. Het nummer valt uiteen in twee delen. De eerste helft in een ‘unplugged’ sfeer met meerstemmige (gedubbelde) zang van LaBrie. Een spannend klinkend instrumentaal stuk markeert de overgang naar het meer elektrische vervolg met daarin een mooie akoestische gitaarsolo als contrast.

Misschien wel het beste nummer vind ik Am I Right, met krap zes minuten het langste nummer en zeer sterk gezongen door LaBrie. De rustige en gevoelige zang doen mij denken aan het Dream Theater album “Scenes From A Memory”. Subtiel wordt toegewerkt naar een jubelend en tot meezingen neigend laatste deel. Ramble On is een cover en tegelijk ode aan een van LaBrie’s helden en inspirators, Led Zeppelin. Het is een semi-akoestische interpretatie geworden, exact wat LaBrie met dit album beoogt. Het album besluit met een elektrische versie van Devil In Drag. Alhoewel de akoestische album opener absoluut niet slecht is, gaat mijn lichte voorkeur uit naar deze versie. Het kan ook komen doordat dit sterk akoestisch getinte album na 40 minuten wat ballen nodig heeft.

Op “Beautiful Shade Of Grey” komt James LaBrie bijzonder goed voor de dag. Met de verandering van het geluid logenstraft de man niet alleen zijn criticasters. Het is tevens een signaal dat hij op deze wijze (gelukkig) nog jaren mee kan.