Jazz QAlbum

Het begin van de jaren ‘70 was een mooie tijd voor liefhebbers van concerten en festivals. Het podium bleek aanleiding om de bakens te verzetten. Zo werden composities op planken uitgesponnen om samen met de bezoekers naar een grotere spanningsboog te zoeken. Nieuwe ideeën en richtingen werden vóór de studio-opnamen getoond aan het kritische oor van het publiek. Het livegebeuren had kortom nog iets gevaarlijks. Dit is de tijdsgeest waarin deze Tsjecho-Slovaken hun muziek aan de man brachten, hetgeen je hier goed merkt.

Dit album bevat Jazz Q’s bijdrage aan Porti Jazz: een jazzfestival dat al sinds 1966 jaarlijks in Finland plaatsvindt. Een debuutalbum was al uitgebracht. Desalniettemin was de band, wegens creatieve meningsverschillen, aan persoonswisselingen onderhevig, waardoor het niet gek is dat de heren naar een eigen muzikale stijl op zoek waren. In de zoektocht hiernaar schurkten ze voornamelijk aan tegen de jazzfusion van die tijd. De muziek vormt dan ook een mooi midden tussen funky jazz en uitdijende, exploratieve rock. Niettemin klinkt het bandgeluid ietwat vertwijfeld en onorigineel.

Zo brengt Pori 72 platen als Miles Davis’ “Bitches Brew” en Herbie Hancock’s “Mwandishi” in het geheugen. Met name de combinatie van gitaar en elektronische piano klinkt vergelijkbaar. Klaarblijkelijk realiseerde de band zich dit ook, aangezien de studioversie op “Pozorovatelna” de focus naar het (bas)gitaarspel verlegt. De onbeholpen vertwijfeling heeft echter ook wel weer wat en klinkt grappig genoeg ongedwongen. Een wat losser, laidbackgeluid treffen we ook aan op Slez. Dit nummer doet hierdoor denken aan de jams van The Grateful Dead. De ronddraaiende gitaartonen en swingende drumslagen grijpen genadeloos de aandacht, al zullen de vele solo’s – waaronder een niet bijster interessante drumsolo – het beter op podium hebben gedaan dan op plaat.

Op de twee korte composities blijkt de band gelukkig eigenzinniger. Openingsnummer Kartago (Carthage) is bijvoorbeeld heerlijk mysterieus. De strijkers creëren een nerveuze spanning die fijn contrasteert met het onderkoelde toetsenspel. Pozorovatelna (The Watch Tower), tijdens het concert aangeduid als een kleine ballade, is vervolgens een fijn rustpunt. Met name het symfonisch gitaarspel van Lubos Andrst wekt kippenvel op. Het zijn dit soort momenten die het concert memorabel maken,

Op “Porti Jazz 72” horen we met andere woorden een band in transitie  De heren grijpen het podium aan om nieuwe ideeën uit te proberen. De avontuurzucht is te prijzen en komt aanstekelijk over. Aangenaam is de muziek in elk geval, en ach, voor meer Miles Davis en Grateful Dead’achtige muziek ben ik anno 2020 altijd wel te porren. Voor liefhebbers van jazzfusion is dit album met andere woorden de moeite van het beluisteren wel waard.