JeffkAlbum

Jeffk is een instrumentale postrockband uit Leipzig, Duitsland. Hun eerste album “Inadequate Shelter” uit 2018 is aan mijn aandacht ontsnapt en hun daaropvolgende tour door heel Europa op verschillende postrockfestivals is ook langs me heen geglipt. Vorig jaar keerde Jeffk terug naar Jan Obergs Hidden Planet Studio in Berlijn om hun tweede album, geheten “TAR”, op te nemen en dit jaar uit te brengen. Tijd voor een nadere kennismaking.

Ook al is het een trio, ze weten een rijk geluid te creëren en tegelijkertijd toch de productionele valkuil te ontlopen om alles tjokvol te laten klinken. De twee snarenbespelers, Börge Meyn op basgitaar en Matthias Poese op gitaar, spelen namelijk allebei ook diverse toetsenpartijen in, waardoor deze aanvulling iets vernieuwends en verfrissend heeft in het postrock genre. Drummer Steffen Ziemann doet ook zijn duit in het zakje door een meer directe speelstijl te hanteren in plaats van de bekende holle drumgeluiden voort te brengen.

Jeffk begeleidt zijn muziek met een albumhoes en visuals die kunnen worden beschouwd als een artistiek commentaar op de dystopische tijdgeest van de huidige samenleving in het licht van de impact van de mensheid op de natuur. De albumtitel “TAR” verwijst naar de neiging van de mensheid om haar paradijs met beton te bedekken en het daarmee te beroven van zijn kwaliteiten en leefgebied. Het nieuw gecreëerde “paradijsje” komt daarmee dicht bij een vernietigend zelfbeeld. Wat dat aangaat is de weinig inspirerende albumhoes treffend gekozen. De sfeer van een treurig privézwembadje omgegeven door louter betonnen constructies dekt daarmee de lading. Het nodigt niet uit tot een verfrissende duik.

Daarbij heeft Jeffk het vermogen om met zijn muziek dit soort unheimische sfeer gelaten aan de luisteraar over te brengen. Dat doen ze door de bekende elementen van postrock en postmetal op te voeren  en er hier en daar wat elektronische muziek in te arrangeren. Door deze loops en synthesizertoevoegingen creëert Jeffk een stijl die de overbekende clichés van postrockthema’s handig ontwijkt, al kunnen puristen dit ook als een zwaktebod zien.

Wat me bijzonder aanstaat is dat ondanks de veelheid aan instrumentatie er toch een open ruimte blijft in het geluid. Normaal wordt in postrock de intensiteit langzaam doch gestaag  opgevoerd en worden geluidsmuren opgebouwd, waarbij kakafonie synoniem is aan beleving. Jeffk houdt het ondanks de inbreng van zware metalen juist luchtig. Daardoor is “TAR” niet zo’n massief zwaar album geworden als bijvoorbeeld  het laatste album “Transcient” van hun stal- en landgenoten van het Duitse Golden Antenna label Rýr. Op “TAR” vindt het drietal een evenwicht tussen speelsheid en agressie om zich al groovend te manoeuvreren door sonische landschappen.