Joe Deninzon & Stratospheerius

Imposter!

Info
Uitgekomen in: 2024
Land van herkomst: Verenigde Staten
Label: 7dmedia
Website: https://stratospheerius.com/
Genre: progressieve rock, crossover-prog, fusion
Tracklist
Voodoo Vortex (Part II) (1:42)
Outrage Olympics (4:53)
Impostor! (8:15)
Cognitive Dissonance (4:58)
Storm Surge (6:22)
Frame By Frame (5:22)
Voodoo Vortex (Part I) (5:20)
Tripping The Merry-Go-Round (1:53)
Chasing The Dragon (12:22)
Joe Deninzon: zang, elektrische viool, akoestische viool, altviool, cello, gitaar, basgitaar
Jason Gianni: drums, percussie, achtergrondzang
Bill Hubauer: toetsen, achtergrondzang
Michelangelo Quirinale: gitaar, achtergrondzang
Paul Ranieri: basgitaar, achtergrondzang

Met medewerking van
Steve Benson: gitaar
Rudi Celli: cello
Angus Clark: sitar, gitaar
Jennifer DeVore: cello
Rachel Flowers: piano, fluit
Dmitri Kouzov: cello
Chloe Lowery: zang op Chasing The Dragon
Randy McStine: gitaar, zang op Cognitive Dissonance
Rich Mouser: drumprogrammering
Neel Murgai: sitar
Fernando Perdomo: gitaar
Michael Sadler: zang op Storm Surge
Val Vigoda: achtergrondzang op Frame By Frame

 
Imposter! (2024)
Behind The Curtain (Live At Progstock) (2023)
Guilty Of Innocence (2017)
The Next World… (2012)
Headspace (2007)
Live Wires (2004)

Joe Deninzon is bij veel van onze lezers een onbekende naam. Net als de groep waarin hij speelt: Stratospheerius. De fanatieke volgers van Progwereld kennen Deninzon en zijn groep al wel. Medio 2023 schreef Erik Groeneweg een recensie van het livealbum “Behind The Curtain – Live At ProgStock”. Lezers van die recensie weten dus dat Deninzon de huidige violist is van Kansas, hij zeer rap uit de vingers kan op zijn zevensnarige elektrische viool met de naam ‘Viper’ en dat hij met het gros van de muzikale ‘goden der aarde’ speelde.

Dat Kansas een prima kruiwagen is voor Deninzons eigen werk en dat van zijn groep, behoeft natuurlijk geen betoog. Volkomen terecht dat hij zichzelf en zijn groep met het album “Imposter!” in de schijnwerper zet. Een album dat bij beluistering tal van herkenningspunten heeft, maar daarover verderop meer. Eerst iets over de opvallende titel en thema van het album.

‘Imposter’ is een Engelse benaming voor wat wij kennen als het oplichterssyndroom of het  bedriegerssyndroom. Het is een term die mensen beschrijft die niet in staat zijn hun prestaties te internaliseren. Ze houden de overtuiging dat ze bedriegers zijn en hun succes niet verdienen. Successen schrijven zij toe aan externe omstandigheden zoals geluk, goede timing of misleiding van anderen. Interessante materie, maar het is de muziek die voor mij telt.

Het album opent met het korte instrumentale Voodoo Vortex (Part II). Het is vol, bombastisch en dichtgesmeerd met het vioolspel van Deninzon, dat geïnspireerd is op de muziek van Jean Luc Ponty. Het opvolgende Outrage Olympics kent een kalm intro op piano van Bill Hubauer (The Neal Morse Band) en valt verder op door een merkwaardig klikkend ritme en een snijdende vioolsolo van Deninzon. Het feest barst pas écht los met het titelnummer Imposter!, waarvan de titel geïnspireerd is door een vriendin van Deninzon die zichzelf een imposter noemt. De ruim acht minuten klinken opgewekt, waardoor het nummer een positieve vibe heeft. Muzikaal is het ook een feest, van de herkenning wel te verstaan. Invloeden van Neal Morse, Flying Colors, Pattern-Seeking Animals en Kansas komen in rap tempo voorbij. Er zijn tal van overgangen en flirts met fusion. Naast Deninzon is er een hoofdrol voor gitarist Michelangelo Quirinale. Zijn zeer smakelijke ‘wha-wha’-solo valt in het niet bij het scheurende duel dat hij muzikaal met Deninzon aangaat. Als een Damocles beslist Hubauer het duel met een heerlijke Hammond-solo.




Met straight rock tapt Cognitive Dissonance, deels gezongen door Randy McStine, uit een ander vaatje. Het nummer doet denken aan Spock’s Beard vlak na het congé van Neal Morse, met Nick D’Virgilio als zanger. Opmerkelijk is het lange outro, waarbij Deninzon en Quirinale weer geweldig losgaan, iets wat we op dit album vaker horen. Storm Surge wordt van zang voorzien door Michael Sadler (Saga) op de van hem karakteristieke wijze. Het klinkt vol vanwege gitaar en strijkers, maar heeft mooie intermezzo’s met fluit en akoestische gitaar, die voor de broodnodige onderbrekingen zorgen.

Frame By Frame is een nummer van King Crimson en is vooral spookachtig vanwege het als een zwerm bijen klinkende vioolspel, het tegendraadse drumwerk en de zwaar overstuurde gitaarsolo. Nee, dit is niet mijn kopje thee. Vervormd gitaarspel hoor je ook op Voodoo Vortex (Part I), met verderop een afwisseling van toetsen. Oorspronkelijk was dit bedoeld als Part II, vandaar deze plek op het album.

Het album sluit af met het epische nummer Chasing The Dragon. Door diverse (na)bewerkingen groeide de oorspronkelijke acht minuten uit tot de huidige lengte. Enkele abrupte, soms onnatuurlijke overgangen maken het complex, maar niet minder genietbaar. Er zijn tal van overeenkomsten met het titelnummer, zeker wat betreft de referenties.

“Imposter!” is een album dat voor de gemiddelde progger vanwege de referenties tal van aanknopingspunten biedt. De inbreng van (elektrische) viool en andere strijkinstrumenten in combinatie met het uitstekende gitaarspel geeft net dat beetje meer wat je van een goed album mag verwachten.

Send this to a friend