JPLAlbum

Elke recensent heeft wel een band of artiest waar hij of zij eindeloos over kan schrijven. De voorbeelden zijn legio. In mijn geval gaat het om de Franse gitarist/zanger Jean Pierre Louveton, ooit frontman van de bruisende progband Nemo en alweer heel wat jaartjes in de weer met z’n soloproject JPL. Zijn muzikaliteit is enorm, hij heeft smaak en is virtuoos, maar bovenal legt hij altijd een grote mate van creativiteit aan de dag. Bij mij gaat de man nooit vervelen, ik kan mateloos genieten van de manier waarop hij z’n prog gestalte geeft. Louveton maakt symfonische hardrock die vaak omgeven is door een gruizige, donkere sfeer. Het belangrijkste decorstuk wat dat betreft is uiteraard z’n fonkelende gitaarspel dat ik ooit omschreef als sprankelend als een elfje en dan weer de kracht heeft van een Belgische knol. Ook de invullingen die hij aanbrengt met behulp van virtuele instrumenten drukken hun stempel. Het is razendknap hoe hij elk album een eigen schakering geeft. Zo ligt de focus van “Post Scriptum”, z’n 12de werkstuk, op een meer organische, gitaargerichte benadering. 

In zes van de zeven nummers laat Louveton zich vocaal bijstaan door zangeres Elise Bourg. De blend tussen de twee is subliem en het is dan ook logisch dat de plaats van Bourg op het album vrij prominent is. Sterker nog: Bourg is ook toegetreden tot de liveband van JPL. Louveton zelf zingt op z’n nieuwe album beter dan ooit. Hij klinkt warmbloedig en in combinatie met het lyrische van de Franse taal is dat buitengewoon prettig.

Maar goed, laten we het weer over het album hebben. Net als op voorganger “Sapiens, Chapter 3/3: Actum” heeft Louveton slechts een klein aantal muzikanten om zich heen. Naast eerdergenoemde zangeres bestaat de line-up verder nog uit twee drummers, waaronder z’n Nemo-maatje Jean Batiste Itier , een toetsenist en een pianiste. Zij laten de bedoelingen van Louveton welig tieren en slagen daarin cum laude. De gitarist komt met een veelheid aan interessante, originele partijen met een overtuigende zeggingskracht. Kenmerkend voor zijn spel is dat hij goed over elk nootje heeft nagedacht terwijl het uiteindelijke resultaat toch vloeiend en spontaan klinkt.

Het album opent gelijk al treffend met Solitaire, een typisch JPL-nummer. Het begint met bombastische akkoorden in Yes-stijl. Vervolgens nemen dromerige tokkels het over en bouwt Louveton het sterk op naar een melodieuze gitaarsolo. Het is een zalige opener die laat horen dat JPL tot mooie dingen in staat is. In tegenstelling tot deze tamelijk toegankelijke track is daar Jekyll. Het lijkt erop dat deze song met z’n zwierige ritme een luchtige aangelegenheid wordt, maar de akoestische gitaar maakt er plaats voor de gruizige akkoorden van deze beklemmende track. (À L’Evidence) Je Me Rends is ook weer zo’n gruwelijk goede bijdrage. Op de kop af vijf minuten pure extase. Lange tijd sleept een smeuïge slaggitaar je door het nummer heen en moet ik soms denken aan Purple Rain van Prince. De samenzang is er prima, de gitaarsolo uitstekend en de knetterende drums zijn waanzinnig.

Wat heeft het album nog meer te bieden dan? Nou, een heleboel. Neem het fraai getitelde L’Homme Est Un Animal Sauvage, dat naarmate het vordert steeds complexer wordt. Het aantal tempo- en sfeerwisselingen leidt hier tot telraamprog van de hoogste orde. Ook Puzzle is buitengewoon genietbaar. Het vergt wel een flinke ladder om te beklimmen maar het uitzicht is formidabel. Via het wat compactere Les Fantômes komen we bij afsluiter Post Scriptum, een bijna elf minuten durende epic.

Het is verbazingwekkend dat Louveton zich op elk van z’n albums opnieuw weet uit te vinden. De man heeft een unieke manier van spelen maar bovenal heeft hij een unieke kijk op muziek. Jean Pierre Louveton, progpresident van ons genre.