Kansas

The Absence Of Presence

Info
Land van herkomst: VS
Uitgekomen in: 2020
Label: InsideOut Music
Website: www.kansasband.com
Tracklist
The Absence Of Presence (8:22)
Throwing Mountains (6:21)
Jets Overhead (5:17)
Propulsion 1 (2:17)
Memories Down The Line (4:38)
Circus Of Illusion (5:19)
Animals On The Roof (5:13)
Never (4:51)
The Song The River Sang (5:06)
Tom Brislin: toetsen
Phil Ehart: drums
Billy Greer: basgitaar, zang
Ronnie Platt: zang, toetsen
David Ragsdale: viool, gitaar
Zak Rizvi: gitaar
Richard Williams: gitaar
The Absence Of Presence (2020)
Leftoverture Live & Beyond (2017)
The Prelude Implicit (2016)
Miracles Out Of Nowhere – documentaire (2015)
Oiginal Album Classics – compilatie (2015)
Complete Albums Collection – compilatie (2012)
There’s Know Place Like Home – live (2009)
Works In Progress – compilatie (2006)
Sail On: The 30th Anniversary Collection - compilatie (2004)
Device Voice Drum – live DVD (2002)
Somewhere to Elsewhere (2000)
King Biscuit Flower Hour – live (1998)
Always Never the Same (1998)
Freaks of Nature (1995)
The Kansas Boxed Set – compilatie (1994)
Carry On – compilatie (1992)
Live at the Whisky – live (1992)
In the Spirit of Things (1988)
Power (1986)
The Best of Kansas – compilatie (1984)
Drastic Measures (1983)
Vinyl Confessions (1982)
Audio Visions (1980)
Monolith (1979)
Two For The Show – live (1978)
Point of Know Return (1977)
Leftoverture (1976)
Masque (1975)
Song for America (1975)
Kansas (1974)

Er zijn maar weinig albums die ik meer liefheb dan die paar platen van Kansas in de tweede helft van de jaren ’70. Als ik zou moeten kiezen tussen álles van Yes en King Crimson óf “Two For The Show”, dan had ik nu een hoop ruimte in mijn platenkast. Na het vertrek van Livgren en Walsh heb ik mijn geloof in de band een beetje verloren en benader ik elk nieuw album met de nodige koudwatervrees.

Hoewel de bandleden ook nu nog wel mooie stukken kunnen schrijven, missen ze de absolute brille van Kerry Livgren en hoewel Ronnie Platt een erg mooie stem heeft, is hij geen Steve Walsh. Daar moet natuurlijk bij aangetekend worden dat ook Steve Walsh al lang niet meer klinkt als Steve Walsh, en dat Livgren zich al een jaar of 10 stukbijt op het schrijven en opnemen van “Cantata”, zijn langverwachte magnum opus. Daar moet je het dus niet meer van hebben.

Met nog maar twee originele leden in de gelederen (gitarist Williams en de altijd stuurs kijkende, maar nog steeds briljant drummende Ehart) is Kansas zijn eigen tributeband geworden, gemiddelde leeftijd ver in de zestig. Voor het uitbrengen van “The Absence Of Presence” tourde de band vooral met materiaal van “Leftoverture” uit 1976. Aan de andere kant, in 2016 verraste de band me met “The Prelude Explicit”, dus waarom zou “The Absence Of Presence” niet minstens zo goed zijn?

Nou, omdat het materiaal over de gehele linie niet zo sterk is. Nu ik een paar weken de gelegenheid heb gehad om op het materiaal te kauwen, is dat wat mij betreft het grootste euvel van deze nieuwe plaat. Dit zijn negen medium-tempo stukken die heel erg binnen de lijntjes kleuren. De composities zijn onmiddellijk herkenbaar als Kansas, en de componisten hebben geen enkele moeite gedaan om aan dat keurslijf te ontsnappen. Integendeel, het lijkt wel alsof ze er genoegen in scheppen uit eigen werk te citeren of om zoveel mogelijk de zelf gebaande paden te kiezen. Verrassingen zitten er nagenoeg niet in.

Op die niet te vlotte, herkenbare nummers zingen Platt en met name Greer heel veel samen, de mannen hebben een vorm gevonden waarin ze elkaar perfect aanvullen. Maar het gevolg is wel een grote mate van eentonigheid, die zelf wat huilerig gaat klinken en me op den duur een beetje verveelt.

Het goede nieuws is natuurlijk dat zelfs een minder briljant album van Kansas nog tamelijk goed is. Niet alle stukken zijn even sterk, dus, maar het openingssalvo is toch wel erg fijn. The Absence Of Presence is erg fraai, Throwing Mountains rockt ouderwets en is ook een prachtig liedje, en Jets Overhead, waar ook een erg fraai clipje bij gemaakt is, is een puike single. Introotje Propulsion 1 is ook nog wel lekker, maar daarna zakt de plaat steeds meer in door de weinig inventieve stukken, met als dieptepunt de obligate ballad Never. Slotnummer The Song The River Sang redt de plaat, het stuk wijkt niet alleen een beetje af van het voorafgaande maar is ook, misschien wel daarom, ijzersterk.

Vanzelfsprekend wordt er op hoog niveau gespeeld, met violist Ragsdale als uitschieter. Vooral de instrumentale stukken, waarin de band met het ritme goochelt en de solisten de ruimte krijgen, zijn van grote klasse. Des te meer jammer dus, dat de heren niet genoeg betere liedjes hebben geschreven, die wat minder krampachtig op Kansas proberen te lijken.

Send this to a friend