Kaprekar’s ConstantAlbum

Ik moet deze recensie beginnen met een kleine bekentenis. Sinds het uitkomen van het debuutalbum “Fate Outsmarts Desire” in 2017 ben ik fan geworden van dit collectief met de wiskundige naam. De opvolger “Depth Of Field” heeft daar niets aan veranderd en ook met dit nieuwe album gaat daar geen verandering in komen. Het is wederom een kwaliteitsproduct geworden, hoewel er ook wel een aantal kleine kritische nootjes te plaatsen zijn.

“The Murder Wall” is het eerste album dat volledig in dezelfde bezetting is opgenomen als de voorganger. Ook hoeven we niet bang te zijn voor een uitgebreide stijlverandering. Dat betekent symfonische nummers met flink aangezette invloeden uit de folkmuziek. Bill Jefferson en met name Dorie Jackson laten opnieuw horen dat ze geweldige zangers zijn. Hun vocale inbreng geeft de pastorale muziek zoveel meer karakter. Zodanig zelfs dat de niet misselijke bijdrage van singer-songwriter Judie Tzuke op Years To Perfect bijna als een onwelkome afwisseling overkomt.

De verschillen op dit nieuwe album zitten in het ontbreken van lange epische nummers en het feit dat er niet langer sprake is van verschillende pakkende verhalen, maar van een groot overkoepelend concept. Dat eerste is geen gemis omdat de zeventien nummers op de plaat echt als één geheel klinken. Hierom zou je haast kunnen spreken van een lange epic van bijna vijf kwartier. Iets wat we bij bands als Transatlantic of The Flower Kings ook wel eens zagen.

Het indrukwekkende onderwerp van dit album betreft de verschillende beklimmingen van de noordkant van de Eiger in Zwitserland. Dit wordt wel gezien als een van de meest lastige beklimmingen die er bestaan. De verschillende successen en tragedies die hierbij plaatsvonden tussen 1935 en 2007 vormen de kern van de vertelling in de nummers. Dit alles is verpakt in een mooie raamvertelling, waarbij de verhalen worden verteld vanuit een observatiepunt op een tegenoverliggende bergwand waar de beklimmingen met telescopen worden gadegeslagen.

Hoe zit het dan met die kritische nootjes? Laat ik vooropstellen dat die op geen enkele manier het luisterplezier vergallen. Echter valt het niet te ontkennen dat enkele van de arrangementen en liedjesstructuren wel erg teruggrijpen naar de eerste twee albums. Ook de bijdragen van David Jackson zijn misschien wat minder inventief dan voorheen. Je moet echter wel een ontzettende kniesoor zijn om hier echt over te vallen en het album om die reden met een negatieve waardering te beoordelen.

Het is echt weer genieten geblazen hier. De muziek blijft – ondanks wat hardere erupties, zoals bijvoorbeeld in Victorious en het geweldige Third Man Down – heerlijk ingetogen. De invloeden van bands als Genesis en Fairport Convention zijn weer volop aanwezig. Nick Jefferson’s basspel is wat prominenter aanwezig dan op de vorige albums en Mike Westergaard bedient zich wat vaker van de piano. Hierdoor krijgen de liedjes wat meer structuur en body. En hoewel dus minder inventief dan anders blijven de partijen van David Jackson een streling voor het oor. Wat een geweldenaar is die man toch.

Kaprekar’s Constant blijft een tamelijk unieke band in progland en is sinds 2017 een zeer welkome aanvulling in het genre. “The Murder Wall” is een groeiplaat die de beste nummers aan het einde heeft geplaatst waardoor het tijdens een volledige luisterbeurt stapsgewijs op je neerdaalt. Luister de plaat daarom in zijn geheel uit voor de optimale ervaring. Driemaal op rij met een topproduct op de proppen komen is niet veel bands gegeven. “The Murder Wall” bevat sublieme arrangementen, prachtige zangpartijen en domweg geweldige liedjes. Hier is echt een collectief aan het werk dat overduidelijk plezier heeft in het creëren van een mooi product. Dit is een album dat je vele jaren na nu nog steeds regelmatig op zult zetten.

NB: op 17 december 2022 is de band te zien bij Poppodium De Boerderij in Zoetermeer.