KarmamoiAlbum

De heren van het Italiaanse Karmamoi weten wel hoe ze gezellige onderwerpen in hun muziek moeten verwerken. Het vorige album “The Day Is Done” verhaalde over de verschrikkelijke brand die in 2017 plaatvond in een groot appartementencomplex in London. Opvolger “Room 101” heeft de gelijknamige kamer uit George Orwell’s dystopische (dystopie is een (denkbeeldige) samenleving met louter akelige kenmerken waarin men beslist niet zou willen leven) roman 1984 als onderwerp. In het boek is dit de kamer waar gevangenen worden blootgesteld aan hun grootste angst. Wederom dus niet iets om vrolijk van te worden.

Wonderwel slaagt de band er opnieuw in om de muziek neerslachtig te laten klinken, zodat deze goed aansluit bij het gekozen onderwerp. De zeven nummers zijn zonder uitzondering traag en lang en dat zorgt dan dat dit album bol staat van de melancholie. Daarnaast zorgt een goed geplaatste partij op viool of fluit hier en daar ervoor dat dit gevoel alleen maar verstrekt wordt. Voeg daarbij de klaaglijke zang van Sara Rinaldi en het recept voor een brouwsel vol verdriet is klaar. Het gebrek aan expressie in de zang van Rinaldi waar ik bij het vorige album wat moeite mee had, werkt op dit nieuwe album juist in het voordeel. Over de gehele linie vind ik haar een stuk beter zingen dan op “The Day Is Done”.

Het nieuwe album trekt de stijl van het vorige werkstuk in grote lijnen door. Trage stukken muziek die het gevaar van eentonigheid kunstig weten te vermijden door op strategische momenten ineens behoorlijk te exploderen. Hierdoor schurkt de muziek van Karmamoi op sommige momenten een beetje tegen postrock aan. Klein puntje van kritiek hierbij is wel dat de overgangen van zacht naar hard af en toe wat fragmentarisch overkomen, waardoor je het idee krijgt dat het volgende nummer al is begonnen, terwijl dit niet het geval is.

In tegenstelling tot het vorige album wordt bassist Alessandro Cefali weer als bandlid vermeld in plaats van als gastmuzikant. Van deze laatste categorie zijn er ook nu weer een flink aantal van de partij. Naast de al genoemde Rinaldi bestaat de club uit een combinatie van vaste namen en een tweetal gerenommeerde muzikanten. Steve Unruh zorgt met fluit en viool op goede momenten voor een fraaie inkleuring en een klassieke touch. Ook Adam Holzman is aanwezig om op Newspeak mooi pianospel af te leveren evenals een geweldige Moog solo op datzelfde nummer.

Karmamoi levert met “Room 101” opnieuw een in eerste instantie moeilijk te doorgronden werkstuk af. Datzelfde gevoel had ik aanvankelijk een beetje met “The Day Is Done”, maar dat album maakt af en toe nog wel eens een rondje door mijn cd-speler. Ik verwacht dat dit met deze nieuwe plaat ook zeker gaat gebeuren, omdat het album gaandeweg steeds meer van zijn geheimen prijsgeeft. “Room 101” is een sfeervolle plaat geworden waarbij de muziek goed aansluit bij het zware onderwerp. Geen muziek om vrolijk van te worden, maar dat is veel muziek van bijvoorbeeld Steven Wilson ook niet. Voor wie houdt van melancholische muziek met af en toe flinke uitspattingen is deze nieuwe Karmamoi zeker aan te bevelen.