KarmamoiAlbum

Karmamoi is niet een van de meest populaire Italiaanse progbands (242 luisteraars per maand op Spotify). Het bij de Laarsbewoners zo kenmerkende, vaak ronkende en vintage toetsengeluid, zeg maar gerust –geweld, ontbreekt bij dit kwartet volledig. De piano speelt een hoofdrol, aangevuld met voornamelijk orkestraties. Sfeer is een sleutelwoord in het vaak in een traag tempo voorbijtrekkend wolkendek aan klanken.

“String from the Edge of Sound” is de zesde cd van de in 2008 door drummer Daniele Giovannoni opgerichte formatie en het is een beetje een wonderlijke. Vier nieuwe nummers prijken erop, waarvan er eentje twee minuten duurt, met in totaal dik twintig minuten muziek. Daarnaast vijf bestaande nummers die een orkestrale upgrade hebben gekregen. Een mix van een nieuwe cd en een opgepimpte compilatie, zoiets.

Om met de laatste te beginnen, de toegevoegde violen en andere orkestinstrumenten passen prima bij de vaak wat naargeestige sfeer die de muziek van Karmamoi kenmerkt. Dat kun je aan de viool en cello wel overlaten. Zanger Valerio Sgargi eist de hoofdrol op. Hij heeft een prachtige stem en kan, zoals het een rechtgeaarde Italiaan betaamt, met veel pathos zingen. Zijn Engels is bijna accentloos, dat stoort dus helemaal niet. Maar wat zou het mooi zijn als deze jongen gewoon in het Italiaans zingt; een gemiste kans, vind ik.

Er zit een duidelijke lijn in de opbouw van de tracks. De start is vaak erg rustig met alleen piano en zang, waar dan langzamerhand de rest van de band bij komt en bij de nodige nummers dus ook orkestratie. De band kan flink uitpakken, maar hard wordt het nooit. Een gitaarriff of een ronkende bas zul je bij Karmamoi niet horen. Karmamoi zoekt nooit vrolijke thema’s uit. Ze bezongen al eerder een catastrofale brand in Londen en een horrorkamer uit Orwell’s “1984”. Nu voegen ze daar weer de nodige ellende in de wereld aan toe en verpakken dit muzikaal op passende wijze. Ik sluit graag aan bij de woorden die collega Ralph Uffing gebruikte in zijn recensie van “Room 101”: naargeestig en melancholie.

Een van de nieuwelingen, Black Hole Era, is een goed voorbeeld van hoe Karmamoi te werk gaat. De akoestische gitaar neemt hier dan wel even de rol van de piano over. De zanglijnen lopen soms door elkaar, de drums nemen heel even de regie over en een prachtige gitaarsolo van Alex Massari doorklieft de stilte, voor een tamelijk furieus einde. I will come in your Dreams zit aan de andere kant van het spectrum. Onder kalme pianobegeleiding schiet Sgargi erg de kant van de clooners op. Wat mij betreft wel op het randje. Lichte orkestratie ondersteunt de (samen)zangparijen in dit emotionele en uiterst ingetogen nummer. Tegen het eind zet iedereen nog wel een tandje bij. Het instrumentale slotnummer doet de zangers enig gejodel ontlokken.

En zo volgt het ene sfeerplaatje na het andere. Mooie rustige piano- of akoestische gitaarpartijen met bijpassende zang zorgen voor de nodige momenten van verstilling. De crescendostukken, met orkest, zorgen voor het gewenste leven in de brouwerij en de zorgvuldig geplaatste gitaarsoli vormen de kers op deze torta. Je gaat bijzondere momenten ervaren als je je openstelt voor deze prachtige muziek. En het draagt ook nog eens bij aan een mooi karma.