Katatonia Album

Het Zweedse Katatonia weet al bijna twintigjaar de goedkeuring uit zowel de metal- als de proghoek te oogsten. Eerlijk is eerlijk, in hun lange discografie bevindt zich geen zwakke telg. Toen de band in 2017 een pauze aankondigden leek het erop dat we lang verstoken zouden blijven van nieuwe muziek. Dat lijkt achteraf alles mee te vallen.

Oppervlakkig gezien is er niets veranderd aan het bekende geluid van Katatonia. Je kunt het nog steeds omschrijven als sferische, melancholische progmetal met dromerige zang van Jonas Renkse. Nog steeds weet de band een sfeer te creëren die door zwartkijkers als ‘depri’ bestempeld kan worden, maar waar ik zelf liever de term ‘doorleefd’ aan zou willen geven. Gesteund door een perfecte productie zorgt de band ervoor dat je helemaal in hun wereld wordt gezogen.

Maar als je dieper gaat graven vind je zeker nuances. Zo doet het geluid wat meer direct en ‘in your face’ aan en dat pakt erg goed uit. Daarbij zit het baswerk van Niklas Sandin wat meer prominent in de mix wat zorgt voor meer groove. Over het geheel genomen klinkt het geheel wat meer filmisch. Het zou niet misstaan in de een John Wick film (waarin het altijd regent en de sfeer net zo stemmig is). Het filmische wordt mede veroorzaakt door de toetsen die, veelal subtiel, in de nummers verweven zitten en de wat lome melodieën.

Favorieten zijn Behind The Blood, dat een paar briljante overgangen bevat en je helemaal in beslag neemt. Het grijpt wat terug naar “Night Is The New Day” dat in 2009 uitkwam. Lacquer heeft een bloedstollend mooie opbouw en bevat, ondanks het rustige verloop, een enorme onderhuidse spanning. Dit is typisch een song waarop de ruimtelijke en filmische elementen het meest helder worden. In dezelfde stijl verloopt het gedragen Vanishers. Gastzangeres Anni Bernhard geeft met haar sfeervolle stem een mooie invulling aan deze ballade. Untrodden is meer direct en pakt je helemaal bij je kladden. Het heeft een felle gitaarsolo die er geweldig uit knalt.

Zo is elk nummer, ondanks de vrij korte lengte, een avontuur op zich. De wereld van Katatonia slokt je volledig op, eist al je aandacht en laat je daarna versuft weer achter. Aan de andere kant, wanneer je het album in zijn geheel beluistert, gaan de nummers wel wat op elkaar lijken. Dat manco zit in bijna elk album van deze Zweden verscholen. Het is mijn enige punt van kritiek op een verder indrukwekkend nieuw hoofdstuk.