Spencer Sotelo is de zanger van Periphery, de band van gitaarvirtuoos Misha Mansoor die de djent metal samen met Meshuggah zo’n beetje groot heeft gemaakt. Er ontstond veel vrije tijd door de wereldwijde Covid uitbraak en daardoor kon Sotelo zijn plannen voor zijn solo project eindelijk doorzetten.
Hij zocht daarbij samenwerking met bandmaat Matt Halpern van Periphery op drums en Tai Wright op basgitaar. Uiteraard neemt Sotelo op “The Ritual” de zangpartijen voor zijn rekening, maar daarnaast speelt hij de elektrische gitaar en de toetsen op dit album. Ook is hij verantwoordelijk voor enkele baspartijen en de eindmix. Met dit totaalpakket bewijst hij dat hij meer kan dan alleen zingen.
Het soloproject King Mothership is niet per definitie een verlengstuk van Periphery, verre van dat zelfs. Sotelo heeft in het verleden met zijn project Nik Mystery ook al eens van zich laten horen, die bestaat eigenlijk in dezelfde vorm als King Mothership. De uitvoering van Nik Mystery is eveneens met twee andere instrumentalisten, hoewel daar de nadruk meer op het elektronica-genre ligt. Met Nik Mystery kwam Sotelo echter niet verder dan enkele ep’s.
In feite is de drukke en veelzijdige hoes van dit album een goede indicatie wat je van dit album mag verwachten. De cd is een variatie van punkrock, metal, funk en pakkende melodieën. Natuurlijk zijn er genoeg kenmerkende factoren te vinden zoals screams en zelfs (hoewel spaarzaam) grunts, maar daarnaast duiken er ook fraaie theatrale elementen op in de muziek.
Een voorbeeld van dat theatrale aspect is de titeltrack van het album. Hier liggen de vergelijkingen met Muse (zang) op de loer, maar de muziek is vooral een draaimolen van verschillende muziekstromingen. De song begint als een cabaretrevue maar ontwikkeld zich in een metalisch, donker en lugubere track waarin je continu op het verkeerde been gezet wordt. Gedurende zes minuten raak je overrompelt en na afloop staat er gegarandeerd een glimlach op je gezicht.
Hoe anders klinkt Hope, de openingstrack. Het klinkt groots, episch en zaligmakend waarna je in een stevig rockend Cosmic Meltdown getrokken wordt. Hier klinkt Sotelo heel herkenbaar, hoewel de stijl met zijn broodheer Periphery nergens echt in de buurt komt. Het is een heerlijk nummer dat de weg baant naar de verschillende stijlen op het album. Ook staat er een ongelooflijk cheesy song (of eigenlijk interlude) op de cd; Goodnight My Darling, dat geleidt lijkt te worden door een tune uit een muziekdoosje.
Aan het einde van deze recensie moeten we concluderen dat Sotelo een zanger is die je moet liggen, maar hij laat op dit album horen dat hij meer is dan de brute zanger van Periphery. Voor het zelfde geld zou hij een zanger kunnen zijn van een gelikt commercieel project dat hoog in de hitparades zou eindigen. Ik durf hier de vergelijking met Justin Timberlake neer te leggen, getuige nummers als Gold, maar ook de gelijkenis met Matthew James Bellamy van Muse en Jamiroquai ligt voor het grijpen.
Een vermakelijk album, zeker als je eens buiten je progrock of metal kaders wil luisteren.