Knight Arena (support: Jargon)Concert

Jargon, ook bekend als de zanger van het Griekse Verbal Delirium, bracht eerder dit jaar “The Fading Though” uit. Een prachtig gearrangeerde plaat opgebouwd rondom de zang en het klassiek geschoolde pianospel van de beste man.

Op deze avond dat Knight Area het door maatregelen beteugelde Den Bosch aandoet stuiten we dan op een solovoorstelling van Jargon in het voorprogramma. Een solo-act is geen band. En een elektrische piano is geen vleugel, maar het wil de inleving en muzikale fantasie van Jargon niet in de weg staan, zo lijkt het. Met zijn strakke ritmevoering en snelle loopjes, waarbij het net is alsof er een duizendpoot zich over het klavier haast, weet hij het aan stoelen gebonden publiek al snel voor zich te winnen. Ook de lichtshow werkt verrassend goed om de sferen aan te dikken. Zijn schone zangstem, die zo nu en dan wat doet denken aan Michael Sadler van Saga (die korte vibrato’s), laat zich nauwelijks bekritiseren. Het is perfect uitgevoerd en met name tijdens de momenten dat hij tot zijn muzikale uitspattingen komt vergeet je even dat je als symfoliefhebber naar een solovoorstelling zit te kijken. De nummers van het “The Fading Though” album zijn niet als compleet te ervaren zonder die prachtige arrangementen. Dat Jargon een groot talent is zal echter geen mens die hier vanavond aanwezig was nog durven ontkennen. Aangezien er ook wat nieuwe nummers gespeeld zijn kunnen de fans van Jargon na vanavond ook alvast voorzichtigjes gaan verlangen naar meer plaatwerk van deze artiest. Eerst maar eens de feestdagen doorkomen.

Knight Area dan. De zaal is uitgedorst met D-Day attributen als zandzakken en van die houten versperringen waarvan men in vredestijd de naam wellicht vergeten is. Gezien de grootte van de zaal zullen de projecties van de show op een wat een kleiner scherm vallen, maar ach, het heeft ook wel zijn charme. Het zittende publiek is eigenlijk wel geschikt voor de verhalen van zanger Jan Willem Ketelaers, die in het leven zijn geroepen om de nummers van het “D-Day” album in te leiden. Dit album wordt dan ook in zijn geheel gespeeld.

Bassist Peter Vink (Q65, Finch en Ayreon) heeft duidelijk geen moeite om van het eerste applaus te genieten na de openingssalvo in de vorm van New Horizon. Aan de andere flank van het podium vindt hij ook regelmatig oogcontact met de eveneens goedlachse Gerben Klazinga. Die laatste staat vanavond trouwens lekker in de mix. Sinds die versie van Knight Area die ik ooit na hun debuut in de Peppel in Zeist zag heb ik de band niet meer als zó lekker symfonisch ervaren. In het midden van het geluidsoffensief van de band bevinden zich dan de jongste rekruten van de groep. Met een jasje gekleed en een lichte nonchalance onderhoudt Jan Willem Ketelaers het contact met het publiek en er mag ook wat gelachen worden. Als zanger excelleert hij met een hoog classic rock geluid dat hij vakkundig doseert – al denk ik dat de band hem best wat meer mag uitdagen met liedmateriaal dat het voor hem wat persoonlijker zou maken. Onder het ondertussen bekende petje bevindt zich Mark Bogert die – zogezegd – het instrument gitaar aardig beheerst. Je knippert met je ogen en je hebt zo twaalf noten gemist als hij eenmaal op dreef is. Fraaier is het eigenlijk wanneer hij juist de uitgedachte melodieuze lijnen mag rondzingen door de zaal. Dat klinkt prachtig met dat mooie galmende en overstuurde gitaargeluid dat hij dan heeft.

Een eerste hoogtepunt lijkt de band te bereiken met zijn ballade over Omaha Beach. Later in de set weet de band met Hyperdrive ook de titel van dit nummer eer aan te doen. Je voelt de energie in de zaal stijgen. Met Freedom For Everyone raakt de band in vorm door zijn melodieuze kant naar voren te schuiven. De fans van Marillion  kunnen hier ook even aan hun trekken komen. In recente jaren heeft Knight Area een wat haastige stijl ontwikkeld en het zijn juist open nummers als Heaven And Beyond – de toegift ná de eerste toegift – die hier de show compleet stelen. Dan is er ruimte in de compositie, is elk instrument gedetailleerd te horen en komt het meevoerende affect dat het debuut zo charmant maakte weer op de voorgrond te staan. De inleving van Jan Willem Ketelaers is dan ook meer voelbaar. Ook de piano- en zanguitvoering van de ballad Remembrance kan het publiek dan bekoren. De band speelt twee nieuwe stukken van de aankomende ep en daarbij valt The Enemy Within erg op; een lang doch pakkend nummer waar ik graag een zweempje Kayak in mag horen. Het nummer zit boordevol melodie, twee toetsensolo’s van Klazinga en een rustige passage met Peter Vink die wat melodie speelt op zijn basgitaar. Ook gitarist Mark Bogert heeft dan een melodieuze solo en zelfs nog een tweede met het eerder omschreven vlotte vingerwerk, ditmaal overigens wel erg raak zeg!

Op YouTube staat een verslag van de opnames van de ep, die 25 februari 2022 gelanceerd wordt en ik meen dan ook al wat flarden te hebben herkend. Vanaf het podium worden ons dan maandelijks nieuwe nummer beloofd van dit nieuwe werk alvorens men uitlegt dat de band zijn ‘moeilijkste nummer’ Twins Of Sins ook ten gehore zal brengen. Potentiële toiletgangers stellen hun tochtje dan toch even uit en genieten zodoende onder meer van de break waarin drummer Pieter van Hoorn zijn moment pakt. Eveneens Peter Vink zal dan in een soortgelijke passage een encyclopediewaardige demonstratie geven van wat met ‘een ronkende bas’ bedoeld kan worden. De voormalige zanger van Knight Area, Mark Smit, zong graag complete songs in zijn bovenste register en hoewel de huidige zanger zich tanig door het nummer Twins Of Sins heen werkt, merk je dat zijn affiniteit mogelijk elders ligt. Wellicht verklaart dat ook waarom de band geen nummers van de eerste vier albums speelt.

Het spelen voor een halflege, zittende zaal is een taaie opgave voor elke band en het siert Knight Area dan ook enorm dat ze daar geen moment blijk van geven – al mag bassist Vink het publiek even lachend voorlichten over hoe het spel tussen band en publiek rondom de toegiften gespeeld dient te worden. Na het eerder benoemde sterke einde met Heaven and Beyond is er volop applaus en sympathie. Achterin zie ik dan medeorganisator Peetjens duimen opsteken naar een ieder die zijn blik op kan vangen. We hebben ons allen weerbarstig en uiterst genietbaar door een dagje strenge maatregelen gemanoeuvreerd daar in de W2. Maar ach, wat stelt ons burgerleed nou eigenlijk voor na zo’n avondje symfonisch D-Day memoreren.

Foto’s: Jasper Toeli