Herfst, KoenAlbum

Hoe moet het zijn als je je vader nooit gekend hebt? Koen Herfst kan daar over meepraten. Zijn vader, Leo Herfst, overleed toen hij tien maanden oud was. Tijdens een opruimronde vond Koen diverse spullen van zijn overleden vader, alsmede enkele tapes met de stem en wat pianospel van hem. De oude piano van zijn vader werd naar de studio verhuisd en dit alles zorgde voor voldoende inspiratie om deze tragische gebeurtenissen om te zetten naar een bijzonder geslaagd conceptalbum.

Bij de doorsnee luisteraar zal Koen het bekendst zijn als tourdrummer bij Armin van Buuren. De meer op hardere muziek georiënteerde muziekliefhebber zal hem misschien kennen van zijn werk met After Forever en Epica. Dat hij zelf als muzikant wat zinnigs te melden heeft, bewees hij met zijn solodebuut “Back To Balance”. Op dat album kreeg hij bij het schrijven nog de nodige hulp van de diverse gastmuzikanten. Op “Leo” is alle  muziek en zijn alle teksten van de hand van Koen zelf. Dat kan ook haast niet anders, aangezien het hier om een behoorlijk emotioneel beladen onderwerp gaat. Dan kan ik me goed voorstellen dat je het creatieve proces het liefst in eigen hand houdt.

Was op het debuutalbum nog de nodige variatie aan stijlen vertegenwoordigd, op “Leo” is het volbloed prog metal wat de klok slaat. Met uitzondering van de basgitaar is Koen verantwoordelijk voor het complete instrumentarium. En hoewel minder dan op “Back To Balance” zijn er hier toch weer voldoende gasten aanwezig. Deze zijn hoofdzakelijk verantwoordelijk voor diverse solo’s op gitaar en toetsen, maar vooral om de diverse karakters op dit conceptalbum van een stem te voorzien. Koen Herfst neemt zelf de vocalen van de zoon voor zijn rekening en rochelt zich met een door effecten vervormde stem door het karakter van de dood heen. Anneke van Giersbergen heeft de rol van moeder op zich genomen terwijl de van Navarone bekende Merijn van Haren de vocalen van vader verzorgt. Dat dit twee klasbakken uit de Nederlandse muziekwereld zijn, behoeft geen verder betoog.

Het verhaal op het album wordt verteld vanuit het perspectief van de verschillende karakters die worden geconfronteerd met een verschrikkelijke gebeurtenis. De teksten bevatten de nodige wanhoop en melancholie. Toch komt het album niet overdreven melodramatisch op me over. Dat heeft hoofdzakelijk te maken met de behoorlijk bombastische muziek die zich nog het best laat vergelijken met de latere albums van Ayreon. Toch kent het album wel een aantal confronterende momenten. De tapes met de stem van Leo Herfst zijn hier en daar op het album te horen. Ze zorgen – al dan niet bedoeld – voor een enigszins sinister sfeertje. Maar misschien wel het meest emotionele moment op het album is het moment waar het opgenomen pianospel van Leo Herfst het naar hem vernoemde titelstuk uitluidt.

Zoals gezegd krijgen we hier de nodige bombast over ons uitgestort, maar dit is wel kwalitatief sterke bombast. De verschillende gastsolisten zorgen voor een aantal fraaie toevoegingen aan het album. Niet geheel verrassend is hier de solo van Dream Theater toetsenist Jordan Rudess die het meest in het oor springt. Koen Herfst blijkt zelf een bijzonder begenadigd multi-instrumentalist, maar uiteraard is het zijn veelzijdige drumwerk dat de meeste indruk maakt.

Door zijn werk met Armin van Buuren speelt Koen Herfst wereldwijd in de grootste concertzalen. Dat zal hem met zijn solowerk waarschijnlijk niet snel gebeuren. Dat heeft niets te maken met de kwaliteit van zijn muziek, maar dit spreekt nu eenmaal een kleiner publiek aan. Dat is jammer, maar aan de andere kant kunnen we dit soort pareltjes dan ook lekker voor onszelf houden.