Lacuna CoilAlbum

Lacuna Coil is een begrip in de female fronted metal, hoewel je die term niet echt kan hanteren door de duozang van zowel een vrouw als een man. De band heeft wellicht nooit de absolute erkenning gekregen die gelijkende bands als Nightwish, Within Temptation en Epica wel mochten ervaren, maar internationaal is dit een grote band binnen de symfonische metal. Zo bestaat er een grote kans dat u de single Heaven’s A Lie, afkomstige van het album “Comalies”, wel eens gehoord heeft, hoewel het nooit diep in de hitparades is beland.

We schreven ooit één keer eerder over deze van oorsprong Italiaanse band, dat was over “Swallow Life” in 2009. Dat album was destijds (een ietwat negatieve) afsluiting van een periode die het eerste decenium van de band markeerde. In die eerste tien jaar van het bestaan was de formatie nog redelijk inventief en had het een herkenbaar geluid waarin niet alles even goed was, maar wel een eigen gothic smoelwerk dat bovengemiddeld te noemen is. En dan speciaal door het geluid van het zangduo Andrea Ferro en Cristina Scabbia. Laatstgenoemde springt nog steeds boven de presentatie van de band uit door een uniek zanggeluid en… ik kan het ook in deze recensie niet laten, haar prachtige verschijning.

Wat sinds 2009 opvalt is dat de band marketing technisch is veranderd. Century Media zet met dit gezelschap altijd al hoog in, maar ook nu worden kosten noch moeite gespaard om het merk Lacuna Coil optimaal in de markt te zetten. Dat uit zich in een nieuwe look, meerdere gelikte video’s die op You-tube verschijnen en de de stevige mediacampagne in het algemeen. CM is dol op Lacuna Coil.

Muzikaal blijft de band met de typische donkere sound herkenbaar, dat moet je de band nageven. Na een lange tijd niets meer gehoord te hebben springt mijn geheugen gelijk terug naar de stand waarin ik de band lang gevolgd heb, hoewel dat bijhouden van het nieuws rondom de band staakte na “Swallow Life”. De creativiteit leek op dat album wat verdwenen, waardoor mijn interesse in de band verdween. Anno 2019 valt het gelijk op dat het geluid van de band vooral harder is geworden. Op het gebied van productie wordt er veel gekozen voor de huidige maatstaven, waardoor sommige songs een aanslag zijn op je oren door de volle productie en harde decibellen.

Nummers als Reckless en Save Me zijn voorzien van een commercieel jasje waarmee de band waarschijnlijk opnieuw meer bekendheid hoopt te bereiken. De songs zijn toegankelijk, bevatten sterke refreinen en zijn te scharen onder het kopje “aardig materiaal”. Daar tegenover staan hardere songs als Under The Surface, Now Or Never en Layers Of Time. Die laatste song bezit overigens heerlijke riffs van bassist Marco Coti Zelati, die evenals Scabbia en Ferro vanaf de start van de band actief is. In de basis neigen deze nummers naar metalcore en zal veel fans van het eerste uur doen beven, als dat al niet eerder in de geschiedenis van de band gebeurd is. Immers is het echte hak en beukwerk al ingetreden op het voorgaande album “Delerium”. Opmerkelijk is dat je bij de zwaardere songs kan zeggen dat Cristina Scabbia zorgt voor de milde toets binnen de muziek, waardoor het voor de tere zieltjes nog enigszins te behappen blijft.

Een wat modernere benadering van songaanpak vind je in Apocalypse, waarin toetsen en programmering meer ruimte krijgen dan elders op de cd. En met een wat clichematige gitaarsolo zorgen de Italianen ervoor dat de gematigde metalliefhebbers dit nummer ook kunnen waarderen. Ook Veneficium is door de gotische intro en daarna het aangename vervolg noemenswaardig.

Lezers die mijn recensies vaker lezen merken dat ik niet overloop van enthousiasme. De cd is een stuk beter dan het tien jaar geleden besproken werk “Swallow Life”, maar blijft ver weg van een top tien van het jaar 2019. Desondanks hoor je een stevige vooruitgang in het vakmanschap binnen de band. Andrea Ferro is in de loop der jaren flink gegroeid met zijn vocale performance en de composities klinken beter dan voorheen. Lacuna Coil blijft een stabiele factor binnen het genre.