Aurora Borealis: Concerto For Orchestra & Electric Guitar
Midden jaren tachtig ontstaat er een ware hype rondom jonge virtuoze gitaristen die shred gitaar spelen. Shredding is heavy metal gitaar spel met vingervlugge gitaarsolo’s, waarbij je moet denken aan gitaristen als Yngwie Malmsteen, Jason Becker, Marty Friedman, Paul Gilbert, Tony MacAlpine, Vinnie Moore, David T. Chastain en Richie Kotzen. Mike Varney ontdekt vele van deze jonge gitaristen en contracteert ze allen voor zijn Shrapnel Records label. Zo wordt Lars Eric Mattsson in 1985 ook ontdekt door Varney en hij mag in 1988 zijn debuutalbum “No Surrender” uitbrengen op het Shrapnel label. Kort daarna richt Mattsson zijn eigen label Lion Music op, maar het duurt tot 1997 voordat het eerste album “Till The End Of Time” van Lars Eric Mattsson’s Vision op dit label wordt uitgebracht. En nu, zo’n 22 jaar na oprichting van Lion Music, brengt dit label zijn 300ste album uit. En zoals Ruard al aangaf in zijn recensie van het in 2009 heruitgebrachte album “No Surrender”, is het voordeel van eigen baas zijn dat je dit soort cadeautjes aan jezelf kunt geven.
Aan de indrukwekkende discografie van Mattsson is af te leiden dat deze man een druk bestaan leidt en ook met verschillende dingen bezig is. Zijn laatste twee albums “Dream Child” en “Tango” waren meer gericht op gothic progmetal, wat natuurlijk mede te danken was aan de stem van Adrienn Antal. Met dit album grijpt Mattsson weer terug naar zijn beginperiode door een instrumentaal album af te leveren, waarbij zijn gitaarspel weer op de voorgrond staat. Maar met een speciaal tintje …
Door de toevoeging van een klassiek orkest aan het album ontstaat een samensmelting van metal en klassieke muziek. Hiermee treedt Mattsson in de voetsporen van zijn grootste inspirator Uli Jon Roth, die dit natuurlijk al op een aantal albums heeft laten horen. Mattson tracht met zijn composities om je alle kleuren van het muzikale gitaarspectrum te laten zien, vergelijkbaar met het noorderlicht (vandaar de naam “Aurora Borealis”).
Wat mij betreft gaat het album echter te ver in de richting van de klassieke muziek, waarbij het prog-/metalelement te ver op de achtergrond komt. Zo is het tweede nummer Bounce (te) sterk beïnvloed door J.S. Bach’s Brandenburg Concertos en zijn vooral de strijkers en violen te horen. Zo ook bij Forward Thinking: klassieke violen slechts begeleid door het fantastische gitaarspel van Mattsson. Dan is er nog een paar nummers dat opvalt door zijn puurheid, zoals The Heart en de mooie afsluiter Starfall, waar de gitaar weer op de voorgrond komt en alleen het orkest hierbij ondersteunt. In de woorden van Lars Eric Mattsson: ‘no drums, no bass, just the orchestra and my guitar. It feels very pure and simple, I love this one‘.
Mario van Os