Larsen and the Coloured DreamsAlbum

In de jaren ’70 was Ruphus één van de belangrijkste symfobands. Op Progwereld kun je recensies lezen van hun platen.

In het begin maakten de Noren prog in de lijn van de grote namen uit de seventies, maar later werden veel jazzinvloeden in de muziek verweven. Kjell B. Larsen was de gitarist van Ruphus. Nadat deze band was gestopt, bracht Larsen onder meer solowerk uit, is hij lid van de soulband  Chipahua Soul Survivors en richtte hij de Pigalle Bluesband op, dat later veranderde in Pigalle Kvartetten (Pigalle Quartet). Vanaf 2014 speelt Larsen bij The Greens samen met Freddy Dahl, Øivind Vilbo en Tore Wildhauer. Het is nu vijftig jaar geleden dat Kjell Larsen en Asle Nilsen met Ruphus begonnen en het eerste nummer dat ze opnamen was het eerder genoemde Coloured Dreams van “New Born Day” uit 1973. Deze titel diende dus als inspiratie voor Kjells nieuwe band: Larsen And The Coloured Dreams.

“Bucket List” is hun eerste plaat. De eerste vraag die ik zou willen stellen is: is dit prog? Als ik eerlijk ben, het is eerder rock met invloeden van met name blues, wat jazz en daarna (vooruit) ook een scheutje prog. De muziek kenmerkt zich verder door een jaren ’70 feel. De nummers hebben bovendien een duidelijke kop-en-een-staart en klokken meestal zo rond de vier minuten en een beetje. Ik vind dat prima hoor, maar wie epics en/of veel tempowisselingen verwacht, komt met deze plaat wel bedrogen uit. Ik zeg het alvast.

Wat krijg je dan wel? “Bucket List” trapt af met Soulmate. De bluesy gitaar van Kjell Larsen is prominent aanwezig en gaat niet meer weg. Tijdens het luisteren naar deze plaat zie je jezelf zitten in een cafeetje en geniet je met vrienden van een goed glas bier en aangename muziek. Dit komt ook doordat “Bucket List” een soort van live-gevoel oproept.

Neem nu nummers als Keep Moving On en The Fiddler. Dat zijn goede rocksongs met aardige refreinen. Auto-met-open-dak-muziek, noem ik dat. Tokyo Rose is dan weer een heel rustig nummer, gezongen door zangeres Dionisia Fjelldanen. Een nummer dat er echt uitspringt is Mr. Fantistico. Deze song deed mij denken aan de Amerikaanse band Tautologic, die een eigenzinnige blend van allerlei stijlen fabriceerde. Tof hoe reggae, pop en prog worden gecombineerd. Jammer alleen dat het nummer eindigt met een fade-out op een moment dat ik denk, nu kun je het nummer uitbouwen en tot grotere hoogte stuwen. Het zal mijn proghart wel zijn dat dit wil.

De cd eindigt met twee nummers waar veel blues te horen is. Sterker nog, het slotnummer Pandemonium Blues spreekt wat dat betreft boekdelen. En nogmaals: ik vind dat prima. Want Larsen And The Coloured Dreams maken aangename rockmuziek en bieden een goede afwisseling voor als ik even wat anders dan ‘traditionele prog’ (wat dat ook moge inhouden) wil horen. Wat mij betreft niets meer, maar ook niets minder.