Laughing StockAlbum

Precies een jaar geleden kwam het Noorse trio van Laughing Stock met de eerste twee aktes van Zero. Een verhaal over een jongen die zichzelf ‘Zero’ noemt. Hij wordt gevolgd vanaf zijn geboorte tot zijn ouderdom. Een mega ambitieus project waarin het hier besproken deel 3 & 4 het sluitstuk vormt.

Zero is inmiddels en jongvolwassen man geworden en heeft met de nodige uitdagingen te maken. Muzikaal wordt de lijn van het vorige album doorgezet. Je mag sfeervolle progressieve rock, met rock- en pop- invloeden verwachten. De toon is donker en melancholisch. Het is bijzonder hoe het drietal deze sfeer neer weet te zetten. Ondanks de donkere setting zijn de instrumenten uitstekend te horen en klinkt er altijd wel een straaltje hoop.

In The Call horen we Nad Sylvan als de therapeut van Zero opduiken. Zijn wat zeurderige stem past prima in het geheel. In dit nummer valt het orgeltje op dat brutaal de voorgrond pakt en zich bijna niet meer laat wegjagen. De meerstemmige zang is bijzonder smaakvol. Opener Wingless is meer recht in je gezicht. De akoestische gitaar en de vintage toetsen zijn nooit ver weg. Na anderhalve minuut worden er stevige gitaarmuren opgetrokken en neemt het aan bombast toe. De zanglijnen grijpen terug op het vorige album.

All Alone is een prachtig ingetogen rustpunt. Het baswerk is hier mooi subtiel en de gitaarsolo op het einde mooi puntig. De verwijzingen naar het werk van Pink Floyd zijn duidelijk terug te horen. Running Faster verloopt een beetje hetzelfde, maar het heerlijke gitaarspel van Andy Glass (Solstice) geeft het een prachtige invulling, evenals het vioolspel. Ronduit episch voelt het langste nummer Mother aan. Hier zijn er meer tempowisselingen en de afwisseling van pittig en bombastisch naar liefelijk en melancholisch is bijzonder knap gedaan.

Het is tijd om deze vier aktes samen te vatten. De band steekt niet onder stoelen of banken dat men zich heeft laten inspireren door “The Wall” van Pink Floyd, “Crime Of The Century” van Supertramp en “Tommy” van The Who. Dat hoor je tekstueel en muzikaal zeker regelmatig terug, maar dat niveau is natuurlijk niet te halen. Gelukkig probeert het drietal deze iconen niet te imiteren. Ze hebben echt een eigen geluid. Ik hink op twee benen. De nummers zijn los stuk voor stuk prachtig. Vooral onder een koptelefoon komt de muziek het meest tot zijn recht en tot leven. Melodieën en thema’s keren op beide platen terug waardoor het als één plaat aanvoelt. Aan de andere kant is het vierluik als geheel, de platen klokken samen bijna 90 minuten, net iets te veel van hetzelfde.

Het is een beetje als kijken naar de films van de Belgische broers Jean-Pierre en Luc Dardennen (onder andere Rosetta, Le Gamin au Vélo en mijn favoriet Deux Jours, Une Nuit). Hun verhalen zijn altijd uit het leven gegrepen, intens en zonder opsmuk. Na afloop heb je een knoop in je maag en behoefte aan iets luchtigs. Dat heb ik ook met dit vierluik. Als geheel knap en zeker indrukwekkend, maar geen muziek die je vaak op zal zetten.