Laughing StockAlbum

De drie Noormannen van Laughing Stock gaan een uitdaging zeker niet uit de weg. Ze maakten al twee keer eerder een conceptalbum, maar met “Zero” gaat het trio een stap verder. Het verhaal wordt gebracht in vier aktes. Op het hier besproken album staan aktes 1 & 2 uitgewerkt. De delen 3 & 4 volgen eind 2021 of begin 2022.

Op het album volgen we het leven van een jongen die zichzelf Zero noemt. Hij leeft met zijn moeder, die zo haar eigen problemen heeft en hij heeft het op school niet gemakkelijk. Hij vlucht in zelfisolatie en videogames.

Wie de band al leerde kennen met “The Island” en vooral met “Sunrise” weet dat dit drietal in staat is een bijzondere sfeer neer te zetten. Dat wordt op dit album tot kunst verheven. De twaalf composities op dit album passen prachtig in elkaar en vormen een coherent geheel. Het zal je ook niet verbazen dat de muziek melancholisch en doorleeft klinkt. Productioneel is de plaat aan de donkere kant, maar zonder dat het een brei wordt. Het draagt bij aan de gedragen en intense sfeer. Typisch een plaat om bij kaarslicht te ondergaan.

Bij de eerste paar beluisteringen had ik het gevoel dat alles erg op elkaar leek, maar dat veranderde naarmate ik het album vaker beluisterde. Dan komen nuances naar voren die eerst verborgen bleven. Wat dat betreft is het een typisch groeialbum. De ritmesectie is steengoed. Zowel de drums van Jan Mikael Sorensen als zijn basspel liggen sterk in de mix. Hij is zeker geen standaard drummer en hij weet steeds weer te verrassen.

De toetsen van Håvard Enge zijn vooral ondersteunend aanwezig. Subtiel kleurt hij de lijntjes in en af en toe levert hij prachtige volle vergezichten. Jan Erik Kirkevold is een gitarist die uitstekend kan doseren. Het zijn veelal korte puntige solo’s die hij laat horen zoals op When Darkness Comes, Last Supper of in Zero. Door het vele gebruik van de akoestische gitaar zorgt hij voor een mooie gelaagdheid. En dan hebben ze ook nog een celliste en violiste ingehuurd die zowel voor dreiging als  hemelse orkestraties zorgen.

Met regelmaat word je op het verkeerde been gezet. Een nummer als School lijkt een vrolijk uptempo tussendoortje te worden, maar ontpopt zich tot een bijna bombastische progsong inclusief een scheurend Hammondorgel. Leave Me Alone gaat van pop naar prog en bevat zelfs een stuk djent, maar vliegt nergens uit de bocht. De laatste sterke troef van Laughing Stock is dat alle drie mannen sterke zangstemmen hebben en ook de bijdragen van de Amerikaanse singer/songwriter Samantha Preis zijn een aanwinst.

Het is opvallend hoezeer de band gegroeid is sinds de release van “Sunrise” in 2019. Dit is een zeer goed doordacht en uitgevoerd album dat velen zal aanspreken. Ik ben zeer benieuwd hoe aktes 3 & 4 zullen uitpakken, maar als dit niveau wordt vastgehouden, dan wordt het een ronduit imposant kunstwerk.