Abraham, LeeAlbum

Het vorig jaar verschenen “The Seasons Turn” schopte het zomaar ineens tot de toppositie van mijn jaarlijst. Ook bij de collega’s Ruard, Clemens en Fred was het album te vinden in de bovenste contreien van hun lijst over 2016. Een prachtig album vol met de heerlijkste symfonische rock, waarbij vooral de hemelbestormende, bijna vijfentwintig minuten durende titeltrack mij in grote vervoering bracht. Lee Abraham zit blijkbaar nogal vol met inspiratie, want pas anderhalf jaar verder komt hij al met de opvolger op de proppen. Gezien het hoge niveau van de voorganger zijn de verwachtingen in elk geval hooggespannen.

Op voorhand had Abraham al aangekondigd dat dit album enigszins anders zou gaan klinken dan zijn voorganger. Uiteraard zou het nog steeds een prog album zijn, maar er zouden ook de nodige AOR invloeden in verweven zijn. Ook tekstueel heeft het album een wat andere insteek gekregen. Als thema heeft het album liefde en relaties. Gelukkig is er ook nog het nodige bij het oude gebleven. Opnieuw zijn Rob Arnold, Alistair Begg en Gerald Mulligan van de partij om het album van respectievelijk piano-, bas- en drumpartijen te voorzien. Ook zijn Robin Armstrong, Marc Atkinson, Dec Burke, Simon Godfrey en Steve Overland wederom gevraagd om hun zangwerk op het nieuwe album te laten horen. Als klap op de vuurpijl is daar dan Gary Chandler (Jadis) nog aan toegevoegd om het slotnummer in te zingen.

Het moet daarbij direct worden gezegd dat “Colours” daadwerkelijk een ander geluid laat horen dan de eerdere albums. De stijl van Lee Abraham is onmiskenbaar aanwezig. Dat wil dus zeggen, heerlijke gitaar- en toetsensolo’s en genoeg symfonische bombast. De liedjes zijn echter veel compacter, maar vooral toegankelijker dan we van hem gewend zijn. Natuurlijk, de voorganger had in de vorm van Say Your Name Aloud ook een stadionmeezinger aan boord, maar op “Colours” vallen zes van de zeven nummers in de categorie ‘catchy’. Eigenlijk doet alleen afsluiter The Mirror Falls wat van de oude symfonische grandeur herleven. Lee Abraham zelf noemt Toto, Asia en FM als vergelijkingsmateriaal. Zelf zou ik daar nog namen als John Waite/Bad English, Journey en zelfs Marillion (periode “Holidays In Eden”) aan toe willen voegen.

Deze opsomming zal de doorgewinterde progrocker misschien afschrikken (en het album bevat met Always Yours een heuse draak), het is daarmee niet gezegd dat dit een slecht album is geworden. De nummers zijn stuk voor stuk sterk en nestelen zich na een luisterbeurt of twee al ontegenzeggelijk in je hoofd. En feit blijft dat Abraham’s gitaarsolo’s gewoon ontzettend lekker zijn. Het gebruik van een aantal topzangers uit het genre zorgt er eveneens voor dat de vocalen wederom van uitstekende kwaliteit zijn. Het heerlijke, meerstemmige, door Robin Armstrong gezongen slotrefrein van Find Another Way verdient in dat kader speciale vermelding.

Lee Abraham durft het met “Colours” aan om een kleine stijlbreuk te plegen met zijn voorgaande albums, zonder zijn eigen geluid te verliezen. Het siert de artiest dat hij een album maakt zoals hij zelf wil maken en niet altijd maar de gebaande paden verkiest. Persoonlijk zou ik het niet erg vinden als het bij dit ene uitstapje bleef. Zoals gezegd is dit een prima album, maar het niveau van de voorgangers wordt nergens gehaald. Al moet wel gezegd worden dat de lat natuurlijk erg hoog lag.

Ralph Uffing