De Duitse multi-instrumentalist Frank Us komt strak twee jaar na zijn uitstekende album “The Penrose Triangle” met een nieuw hoofdstuk van zijn Legacy Pilots. Hiermee vaart hij dezelfde stabiele koers als op zijn voorgangers. Met een indrukwekkende crew aan muzikanten staat het album weer garant voor heel veel mooie vlieguren.
Frank Us is een vriend en stadsgenoot van George Hahn. Die laatste is meer bekend onder zijn artiestennaam Finally George. De composities van beide heren zijn behoorlijk aan elkaar gewaagd. Daar waar Finally George uitblinkt in ijzersterke composities, blinkt Frank Us uit in het heerlijke (neo)progressieve sausje dat hij royaal over zijn nummers uitgiet.
Dat hoor je meteen in de pakkende opener True Spirit. Drummer Marco Minnemann houdt lekker de vaart erin en de schorre stem van John Mitchell (Arena, Frost*, Lonely Robot) geeft het nummer een mooie diepgang. Us vult het geheel mooi in met futuristisch toetsenspel.
Drummer Todd Sucherman (Styx) moet in zijn nopjes zijn geweest met de opening van A Sense Of Hope. Ik vermoed dat Us hem de opdracht heeft gegeven hier helemaal los te gaan. Dat mag hij trouwens vaker in dit nummer. Heerlijk hoe hij zijn toms inzet en zijn basdrum met dubbele pedalen laat ronken. Het nummer gaat van progressieve rock naar funk en blues en weer terug naar progressief. Dit is gewoon genieten.
Het hart van dit album wordt gevormd door Re·sponse, met zijn ruim zeventien minuten de epic van het album. Het is verdeeld in acht hoofdstukken. Het gros van de zang wordt hier verzorgd door Jake Livgren die over een geweldige stem beschikt. De langgerekte gitaarsolo in deel II is van Steve Rothery (Marillion). Die zeventien minuten vliegen aan je voorbij. Ondanks de acht secties voelt het nergens aan als plakwerk. Het verloopt organisch en soepel. Complimenten.
So Nice To Be Here is wederom een heerlijk progressief uptempo nummer met sterke baslijnen van Pete Trewavas (Marillion) en inventief drumspel van Marco Minnemann. Samen met de gierende toetsen van Us smeden ze gezamenlijk een zalig instrumentaal werkje dat het verdient op vol volume gedraaid te worden.
Dan is de koek nog niet op. Afsluiter Exploring My DNA is veertien minuten progressieve rock in optima forma! De overgangen zijn hier wat minder soepel, vooral die naar de afsluitende apotheose voelt geforceerd. Maar eenmaal in het laatste deel aangekomen krijg je wel waar voor je geld. Vooral Us zal genieten van het helemaal los kunnen gaan op zijn toetsenarsenaal.
Zo voelt het als een album met drie fases. Fase één bestaat uit een aantal pakkende prog-/popsongs; het tweede deel wordt gevormd door de epic en het derde is vooral heerlijk proggy. Alles bij elkaar is dit een behoorlijk indrukwekkend werkje dat heel veel progfans zal bekoren.