Legacy PilotsAlbum

Onder de naam Legacy Pilots is de uit Hamburg afkomstige multi-instrumentalist en producer Frank Us al een aantal jaren aan de (prog)weg aan het timmeren.

Na debuutalbum “Con Brio” (2018) en het uitstekend ontvangen “Aviation” (2020) heeft zojuist “The Penrose Triangle” het levenslicht gezien. En ik moet direct zeggen, het resultaat overtreft mijn stoutste verwachtingen. Wat een dijk van een album heeft herr Us met zijn vrienden hier neergezet. ‘With a little help from my friends’ zal wel zijn lijflied zijn, want houd u even vast, dit is het lijstje met vrienden die aan het nieuwe album hebben meegewerkt:

Todd Sucherman (Styx) en Marco Minnemann (Aristrocrats) op drums, Pete Trewavas (Marillion) en Lars Slowak bespelen de basgitaar, terwijl Steve Rothery (Marillion), Eric Gillette (Neal Morse) en Ricky Garcia de (elektrische) gitaar hanteren. Daarnaast zijn John Mitchell (Frost*, Lonely Robot, Arena), Jake en Liza Livgren (Proto-Kaw) en vriend en landgenoot Finally George ingehuurd om de solozang voor hun rekening te nemen. Duizendpoot Frank Us neemt zowel de toetsen, gitaren, basgitaar als solo- als achtergrondzang waar.

Een indrukwekkend stel, dat moet gezegd worden, maar de muziek is dan ook indrukwekkend te noemen. Die beweegt zich enigszins tussen Emerson, Lake & Palmer (vooral de toetsen), Alan Parsons Project en UK in, maar heeft ook een beetje weg van soortgelijke projecten als The Samurai Of Prog, David Minasian en de talloze albums van Billy Sherwood & Co, alleen oneindig veel beter dan met name die laatste. Zowel qua composities als geluid, productie, de Duitser heeft het allemaal prima voor elkaar. Zo krijgen we ongeveer zestig 60 minuten kwaliteitsmuziek voorgeschoteld door ‘The Squad’, zoals Us zijn muzikale vrienden graag noemt. Zelf is hij de squadron leader, de piloot die het allemaal in goede banen moet leiden en alles weer veilig op de grond doet belanden.

Frank Us heeft het nieuwe album de intrigerende titel “The Penrose Triangle” meegegeven. De Penrose-driehoek is een onmogelijke figuur, genoemd naar de Britse wis- en natuurkundige Roger Penrose. De driehoek is een optische illusie en wordt door onder anderen de bekende Nederlandse graficus M.C. Escher vaak toegepast in zijn werk. Nou ben ik een groot bewonderaar van het werk van Escher, maar hier had ik nog nooit van gehoord eerlijk gezegd. Ik had het kunstwerk op de hoes van het album ook niet als zodanig herkend.

Dat geldt zeker niet voor de vocalist van het openingsnummer: de uiterst herkenbare zangstem van John Mitchell is het anker van het rockende Better Days. De aanstekelijke uptempo neo-prog wordt door het ritmeduo Lars Slowak (basgitaar) en Marco Minnemann (drums) van een solide bodem voorzien. En ik mag de toetsen en gitaarpartijen van Frank Us zelf niet vergeten. Het nummer is een coproductie van die laatste en Mitchell. Dat laatste geldt ook voor Ghosts Of The Ocean, met dezelfde ritmische ruggengraat van Slowak/Minnemann, maar ditmaal met een glansrol voor Marillion gitarist Steven Rothery in dit ballade-achtige nummer. Dit had van mij best wat langer mogen duren en is geen slechte start van het album.

Op Heaven Must Know wordt het tempo nog iets verder teruggeschroefd, de heldere zangstem van Frank Us wordt door zijn eigen begeleiding (toetsen en gitaar) omgeven. Vooral de smaakvolle toetsenpartijen kunnen mij prima bekoren. Mad Kings is weer (neo)prog van de bovenste plank in de richting van Kansas en Styx, niet zo gek ook met Proto-Kaw zanger Jake Livgren (neefje van) als zanger. Een ‘shreddende’ Eric Gillette, de zware drums van Todd Sucherman en de Keith Emerson-achtige toetsenpartijen maken dit heavy nummer tot een klein toppertje.

Op het instrumentale As Dominos Fall neemt de Duitse gitarist Ricardo ‘Ricky’ Garcia het zes-snarige monster over van Gillette. Het jaren ’80 toetsengeluid van ELP, zowel de Yamaha CS-80 als het karakteristieke Hammond geluid deze keer. Een andere Livgren op vocalen, ditmaal is het Liza die de microfoon van Jake overneemt op het rustige en melodieuze Coast Cards. Finally George neemt de solo gitaar voor zijn rekening, Slowak’s melodieuze baspartij sluit goed bij aan bij dit swingende, naar Toto neigende nummer. Een andere ritmesectie ditmaal, Pete Trewavas en Marco Minneman vormen nu een ‘setje’ op Shadowplay. Vintage toetsenpartijen worden afgewisseld met elektrische gitaargeweld, allemaal van de hand van Frank Us, in deze rockende instrumental.

Maar het beste is voor het laatste bewaard. A Change Of Mind bestaat uit drie delen en start onheilspellend met een sequencer, elektronische toetsen en piano, een modern geluid met een onmiskenbaar jaren tachtig sausje. Marco Minnemann wordt opnieuw gesecondeerd door Pete Trewavas. ‘If you’re getting closer to an object, things may not be what they’re looking like’ zingt muzikaal maatje Finally George met zijn aangename, wat dromerige zangstijl, een duidelijke verwijzing naar de albumtitel. Het is de opmaat voor een ruim tien minuten durende top progsong. Een instrumentale brug met heerlijk drumwerk en smaakvolle toetsen en gitaar leiden naar een finale met sterke zang van George en het centrale thema. Wow, dit is genieten!

En de koek is nog niet op, want het slotnummer A Compendium Of Life is zo mogelijk nog beter. Bassist Slowak en drummer Todd Sucherman keren terug om de solide backing te verzorgen voor een nummer waar Frank Us kan excelleren, vooral als toetsenist. Heerlijke symfonische rockmuziek, met invloeden van ELP, met een modern tintje. Maar ik hoor ook de complexe jazz/prog van UK doorklinken in dit bijna tien minuten durende instrumentale stuk dat met gemak de hedendaagse voortzetting van deze iconische prog trio’s had kunnen zijn. Keith Emerson was het absoluut met mij eens geweest. Part 2 is meer ingetogen en heeft zelfs gedeeltelijk een akoestische feel, Frank Us op zijn best. Hij voegt moeiteloos Yes en ELP samen in het afsluitende stuk zonder uit de bocht te vliegen.

Wat vooral opvalt zijn de melodieuze composities, de heldere en strakke productie en de goede balans tussen toetsen en gitaar. Waarbij het natuurlijk helpt als je twee topdrummers hebt om alles bij elkaar te houden. Maar ondanks de sterrencast is het toch vooral gezagvoerder Frank Us die het toestel in lucht houdt en op magistrale wijze weet te navigeren. Zowel de take-off (Better Days, Ghosts Of The Ocean) als de landing (A Change Of Mind, A Compendium Of Life) zijn absolute hoogtepunten, maar de vlucht in zijn geheel is prima te genieten. Als Pilots of Legacy deze stijgende lijn kan vasthouden dan is ‘the sky the limit’.