Life On MarsAlbum

Life On Mars is een samenwerking tussen de Amerikaanse songwriter Earl Kayoss en gitarist/multi-instrumentalist Fernando Perdomo. Laatstgenoemde is bekend van zijn bijdragen aan het werk van Dave Kerzner op gitaar, basgitaar en drums. Earl Kayoss geniet in progkringen hoegenaamd geen bekendheid.
Wanneer je hun album “Shadows In A Jar” beluistert is dat ook niet vreemd, want de progreferenties vind je hoofdzakelijk terug in sommige arrangementen (klassieke akkoordsequenties, gebruik van Mellotron) en de bijdragen van Billy Sherwood (onder andere Yes) en Ruti Celli met haar fraaie stem en dito cellospel.

Toen ik de foto’s van het duo Kayoss/Perdomo achterin het cd-boekje zag, dwaalden mijn gedachten onwillekeurig af naar enerzijds Catweazle en zijn broer en anderzijds naar twee leden van ZZ-Top, voordat ze naar de grime moesten. De eerste drie tracks roepen, naast wat Led Zeppelin-invloeden, dezelfde associaties op. Het bandgeluid gaat terug naar de jaren 60-70 van de vorige eeuw. Het ietwat hese en soms instabiele stemgeluid van Kayoss kan me daarbij niet helemaal overtuigen, in tegenstelling tot het heerlijke gitaarwerk van Perdomo. Hij strooit werkelijk met de ene na de andere vette, van blues doordrenkte, solo.

Na deze drie uptempo bluesrockers wordt er gas teruggenomen. Het nummer After All, met instrumentale en vocale bijdrage van Billy Sherwood, doet enigszins aan Pink Floyd denken, al is de gitaarsolo van Perdomo een stuk directer dan het spel dat Gilmour bij Pink Floyd doorgaans aan de dag legde. Aardig nummer, maar zoals met alles wat Sherwood muzikaal te berde brengt, is dit het ook nét niet.
Technology is een eenvoudige, doch mooie compositie over het gebrek aan diepgang in ons leven, ondanks alle wetenschappelijke overwinningen die we hebben geboekt. Fraai, met een heldere stem, vertolkt door Ruti Celli, met een sfeervolle instrumentale omlijsting, inclusief haar eigen cellospel.

Rabbits doet, mede door het gitaarspel van Perdomo, heel erg aan The Byrds denken. And Besides… lijkt daarentegen op The Moody Blues met een mooi klassiek akkoordenschema, met daarin een karakteristieke rol voor de basgitaar en zwevende Mellotron. Ook hier levert Perdomo weer een fraaie, ingehouden, gitaarsolo af.
Het sterke, tekstueel licht cynische, She’s Already Gone, met de iconische tekstregel ‘Broken hearts are good for writing songs’, houdt muzikaal gezien het midden tussen Tom Petty en Bob Dylan. Aan zijn stem te horen lijkt het wel of Kayoss er zelf ook emotioneel van wordt. Wel aardig om te vermelden dat de drums in deze track worden bespeeld door ex Wings-drummer Denny Seiwell. Op het eind speelt Kayoss zelf een hartverscheurende gitaarsolo.

Daarna gaat de gaskraan weer open met het eveneens cynische Rock People, waarin ondergetekende zelfs enkele punk-invloeden ontwaart, evenals in het psychedelische Nancy’s Finger.
Na twee minder sterke, rustigere nummers wordt het album in stijl afgesloten met de ronkende titeltrack.

Voor de pure progliefhebber is het op dit album zoeken naar muzikaal genot. Je moet het uiterst retro en rauwe geluidsbeeld wel enigszins kunnen waarderen en daarnaast een liefhebber zijn van “oude” meesters als Led Zeppelin en Bob Dylan. Toch weten de heren, met name met de rustigere nummers, een interessant album af te leveren, waarbij het gitaarspel van Perdomo de kers op de taart is.