LifesignsConcert

Foto’s: Ron Kraaijkamp

Ruim een jaar na het uitbrengen van hun meest recente album “Altitude” is Lifesigns dan eindelijk in Nederland voor een optreden. “Finally” zijn de eerste woorden van oprichter/songschrijver/zanger/toetsenist John Young, de zaal was het roerend met hem eens. Want het leven is al moeilijk genoeg als onafhankelijk opererend bandje, zonder steun van een platenlabel. Dan moet je het van de steun van je publiek en met name crowdfunding hebben. Als je dan ook nog eens door overmacht niet in staat bent om op te treden, een belangrijke bron van inkomsten voor artiesten, dan heb je echt een probleem.

Maar niet op deze warme zomeravond in Zoetermeer, wederom is de Boerderij het decor voor een show van de Britten. Met hun laatste album, door zowel publiek als pers goed ontvangen, stevig onder hun arm, betraden de heren even na half negen onder luid applaus het podium van Hollands belangrijkste (prog)rockpodium. De gastheer van dienst kondigde het al aan: er zouden video-opnames gemaakt worden voor een mogelijk uit te brengen DVD/BR, de crew van de ervaren John Vis had een drukke avond. Dat wakkerde het enthousiasme van de aanwezigen nog verder aan. Geen uitverkochte zaal ditmaal, helaas, de meeste kleine(re) theaters worstelen met dit fenomeen. Maar wel ca. 300 man, waaronder veel kenners van het genre; ik ontwaar bovendien een paar collega’s (buiten dienst) en een tweetal leden van een bekende Nederlandse progband uit het noorden. De sfeer zit er goed in.

We krijgen een behoorlijk brok klassieke muziek als intro voor de show, Yes krijgt navolging. Opener N zet direct de toon. ‘You Are Freedom’ klinkt het in dit symfonische rock feest, Young kondigt met een knipoog aan dat we tijdens de eerste set de ‘greatest hits’ krijgen voorgeschoteld. Open Skies dateert volgens Young nog uit zijn periode op tournee met de Scorpions, waar chaos troef was. Dat sentiment wordt door Dave Bainbridge met puik shredder gitaarwerk nog eens onderstreept.

Different gaat vergezeld van een oproep voor meer acceptatie van de integere voorman. Tijdens het populaire At The End Of The World vraagt Young om publieksparticipatie en die krijgt hij ook, deze topsong is een absoluut hoogtepunt tijdens de show. Impossible wordt met die bekende Engelse humor aangekondigd als ‘bijna pop-muziek’, waarmee Young zichzelf en zijn band tekort doet. Na ruim drie kwartier is het tijd voor een pauze en een drankje, het is warm deze avond.

Na een klein half uur wordt pas aangevangen met het tweede deel, naar verluidt zijn er wat technische problemen met de geluidsopname die eerst opgelost dienen te worden. Daarna krijgen we een vrijwel volledige weergave van het nieuwe album “Altitude” te horen, laat ik daar nou net voor gekomen zijn.

Het wonderschone intro van titelsong Altitude klinkt, het publiek luistert ademloos naar een puntgave vertolking van dit ruim een kwartier durende nummer over de zielenroerselen van een drone. Dit is ronduit indrukwekkend te noemen, de slide gitaar van Bainbridge en de militaire snaardrums van Zoltán Csörsz maken dit epische nummer tot een toekomstige klassieker en publieksfavoriet. Het daaropvolgende Gregarious is een stuk korter en klinkt wel wat Kayak-achtig.

Ivory Tower gaat over liefde en jaloezie en speelt zich af in een Indisch restaurant in Farnham, althans volgens John Young. De stuwende bas van Poole en de emotionele ‘I Fall Down’ uithalen van Young bepalen de sfeer. Sterke jazzrock invloeden kenmerken de intro van Shoreline. ‘Dit soort nummers schrijven ze niet meer tegenwoordig’ merkt Young terloops op. Het uitzinnige publiek beloont de band met een giga applaus. Fortitude is tien minuten lang symfo a la Genesis/Camel met jazzy tinten, het unisono stuk van John & Dave betekent een nieuw hoogtepunt tijdens de show.

Het emotionele Last One Home sluit het officiële deel van het optreden af. Dit bloedstollend mooie nummer kent een hoofdrol voor een excellerende Dave Bainbridge, ditmaal met Andy Latimer-achtig spel. Duimendik kippenvel en een minutenlang applaus is de terechte beloning. Als geboren Scheveninger kan ik me maar al te goed associëren met de schipper van het scheepje dat als laatste heelhuids de haven binnenvaart, dit keer tenminste.

De band verlaat niet het podium maar blijft op de planken voor de toegift Kings, een nummer dat dateert uit de tijd van de John Young Band. Ditmaal een behoorlijk heftige uitvoering van deze instrumental, een soort van ‘Lifesigns goes Led Zep’ compleet met heavy gitaar riff en finger tapping Bainbridge.

De vrouwelijk achtergrondzang, de cello/viool en sommige toetsen loops komen uit een elektronisch kastje, jammer maar onontkoombaar. Daar staat weer tegenover dat de zang live geweldig was, veelal twee- maar soms zelfs driestemmig. Er staat een viertal uitstekende muzikanten op de planken van de Boerderij; een hechte band, strak spelend, terwijl het plezier ervan af spat.

Na het vertrek van oudgediende Frosty Beedle werd drummer Zoltán Csörsz (The Flower Kings, Karmakanic) na een ultrakorte auditie als laatste aan de band toegevoegd. Een uiterst waardevolle toevoeging, de solide backbone van de band achter zijn kleine kit en in zijn plexiglas kooi. Bassist Jon Poole is de grote showman, op zijn rode laarzen, getooid met kek hoedje en eeuwige zonnebril als een soort van punker rondspringend op het podium. Ondertussen krachtig aan zijn snaren plukkend en een prima tweede zangpartij producerend.

Centraal op het podium staat de rustige, soms zelfs nederige persoon van John Young; de 66-jarige Liverpudlian lijkt zich af en toe zelfs te generen voor zijn leidende rol en prominente plek op het plankier. Zijn vintage toetsenspel is heerlijk 70’s en zijn aangename stem en ingetogen en vooral integere podiumpresentatie maken hem tot de sympathieke frontman die hij is. Misschien tegen wil en dank.

Maar voor mij is Dave Bainbridge toch wel de ster van de show. Ik heb hem al eerder zien excelleren, met Iona en Celestial Fire, deze man is een regelrechte kanjer. Wanneer zie je nog een muzikant die even goed (elektrisch) gitaar speelt als de toetsen beroert? En ook nog eens een innemende persoonlijkheid is, altijd een glimlach paraat. Af en toe moet hij halsbrekende toeren uithalen om achter zijn batterij toetsen vandaan te komen voor een uitstapje met de gitaar naar het midden van het podium. Zijn techniek is ongeëvenaard: hij krijgt regelmatig een open doekje van een enthousiast publiek, daartoe aangemoedigd door Young.

Geluid en licht zijn als altijd super in de Boerderij, het eerste mede dankzij vijfde bandlid, geluidsengineer Steve Rispin, die de aanwezigen een topavond bezorgt met zijn kristalheldere mix. Het publiek krijgt een kleine twee uur hoogwaardige symfonische rockmuziek voorgeschoteld door Lifesigns, na afloop mengen de bandleden zich tussen het publiek, een sympathieke geste. Rest mij om af te sluiten met de woorden van John Young: dit soort muziek maken ze tegenwoordig niet meer. Helaas.