Lonely RobotAlbum

Toen in 2019 met de komst van “Under Stars” de Astronauten Trilogie van de eerste drie Lonely Robot albums compleet was, kreeg John Mitchell ruimte voor een iets andere aanpak. Die hoor je op “Feelings Are Good”, naar eigen zeggen een persoonlijk album over zijn ervaringen en de verhalen die de piketpaaltjes in zijn leven hebben geslagen. Dat wil niet zeggen dat het album per se heel anders klinkt.

Het komt natuurlijk met name door die prachtige zangstem, dat een album van Lonely Robot gemakkelijk te verwisselen is met een Frost*, It Bites of Kino plaat, maar het is ook wel de manier waarop Mitchell stukken arrangeert. Het resultaat is direct herkenbare muziek. Als je in een slechte bui bent, zou je kunnen zeggen dat je deze plaat eigenlijk al hebt, op goede dagen kun je alleen maar blij zijn met nog meer van die prachtige muziek. (Ik ben van de halve glazen vol beweging!)

Ook nu krijg je weer een groot aantal korte stukken. Een Lonely Robot liedje klokt kennelijk ergens rond de 5 en een halve minuut. Ik vind dat een prettige lengte, eerlijk gezegd, Mitchell is beter in sprintjes dan in de marathon. Daarbij zijn de stukken afwisselend genoeg. Een analyse van het prachtige Spiders, bij voorbeeld, leert dat Mitchell in vijf minuten zeker tien verschillende ideeën propt en toch nog tijd over houdt voor een herkenbaar refrein. Dat laatste lukt hem niet altijd, maar op “Feelings Are Good” staan hoofdzakelijk prachtige liedjes met een kop en een staart.

Ik ben erg gecharmeerd van Crystalline bijvoorbeeld, een machtig mooie ballad met een heerlijke gitaarsolo. Het stuk staat bij wijze van bonus ook nog eens in een orkestrale versie op de plaat, dat is ook erg fijn, maar een beetje over de top. De gewone versie is al fraai genoeg. Ook te gek is Life Is A Sine Wave, dat me erg aan het vroege werk van Peter Gabriel doet denken, waarschijnlijk door de combinatie van de elektrische piano en de stem van Mitchell. Diezelfde associatie heb ik ook in Army Of One en Keeping People As Pets, dus misschien zit er iets in. Dat laatste stuk is overigens wel het prijsnummer van de plaat.

Hoewel Lonely Robot natuurlijk een soloproject is, is er een grote rol weggelegd voor drummer Blundell, die ook bij Steve Hackett, Frost* en Steven Wilson speelde. Zijn invulling van het slagwerk is erg inventief en voegt een extra dimensie toe aan anderszins redelijk normale liedjes. Luister maar naar het middenstuk van Keeping People As Pets, dat is een magisch stukje muziek.

John Mitchell is geen genie of wonderkind, maar hij bouwt onverdroten verder aan een catalogus vol prachtige, licht inwisselbare albums, en “Feelings Are Good” is daar een welkome toevoeging aan. Alleen jammer dat de hoes zo spuuglelijk is. Het is met opzet, zegt Mitchell. We zijn geneigd onze gevoelens voor elkaar te verbergen, terwijl een glimlach en een blik in de ogen juist zoveel kunnen bereiken. Die boodschap is mooi, ook sterk verwoordt in Armour For My Heart, maar de hoes is het tegenovergestelde.

Als dat het enige is, dat mensen op je plaat aan te merken hebben, doe je het overigens wel erg goed. Zo is het met dit album ook: alle liedjes zijn sterk, er zit geen zwakke broeder tussen. Mitchell zingt erg goed, speelt fantastisch gitaar en zorgt ook verder voor een fraai geluid. Dat neemt niet weg dat ik een beetje vuurwerk of gekte, een vuil akkoord, een dissonant of ‘blue note’ wel mis. Het is allemaal wel erg keurig en herkenbaar. Voor plaat 5 zou een workshopje Out Of The Box wonderen doen. Desondanks: prachtig, prachtig, prachtig!