Lotus ThiefAlbum

Lotus Thief: een ongrijpbare formatie uit San Francisco.

Zoals je in de vorige recensie van “Revrm” kunt lezen maakt deze band een interessante mix van prog, post-(black)metal, psychedelica, sludge en experimentele soundtrackmuziek. Het woord ‘interessant’ is niet per definitie gelijk aan adembenemend, want over de hele linie is “Revrm” wat mij betreft een onbegrepen start van deze band. Om het duidelijker aan te geven: het woord obscuur is daar volledig op zijn plaats.

De band bestaat na vier jaar uit drie muzikanten; naast drummer Otrebor is er een toetsenist toegetreden tot de band maar drijvende kracht achter de band is nog steeds lerares Engels ‘Bezaelith’. Die laatste heeft zich gespecialiseerd in poëzie en vooral occulte teksten. Dat is te merken in haar teksten, maar met name ook in de muziek. Want hoe je het ook wendt of keert, de muziek van Lotus Thief blijft ook op dit tweede album een surrealistisch reis door het progressieve muzieklandschap.

Ik kan inmiddels een stuk positiever zijn over deze cd dan ik over “Revrm” was, want de muziek op “Gramarye” klinkt logischer en is meer gearrangeerd dan het debuutalbum. De blackmetal invloeden die op het debuut overduidelijk aanwezig waren zijn nog lang niet verdwenen,  maar zijn afgevlakt. Ook op dit album zijn er volle producties te horen, het absolute bewijs daarvan zal je vinden in The Book Of Lies. Hier vind je ook nog de restanten van black metal terug, een hoog tempo afgewisseld met meedogenloze drums, aangevuld met kerkelijke zang. Aan het einde van de track hoor je mysterieuze en duistere soundscapes waar je een geweldig horrorscenario op los kunt laten.

Een mooie ontwikkeling binnen de muziek is dat er een paar adembenemende tracks te vinden zijn die een rustige aard bezitten. Ook Salem straalt een bijzonder mystieke sfeer uit en de spanning die opgebouwd wordt is kwalitatief gezien op hoog niveau. Daarbij moet ik er bij zeggen dat je open moet staan voor dit type muziek. Wanneer je dat doet kan je zo maar eens verrast worden.

Het Keltische aspect dat de muziek meedraagt wordt nog steeds in stand gehouden door de zang van Bezaelith. Met name de referenties met Clannad komen hier toch ook weer terug, puur door de sfeer die de muziek uitdraagt. Natuurlijk is de instrumentatie van Lotus Thief vele malen steviger en minder gestructureerd dan die van de symfoband uit het Noord-Ierse Gaoth Dobhair, ondanks die kennis vliegen mijn gedachten vaak uit naar Clanned.

Nog een ander referentiekader kan genoemd worden en dat is Alcest. Luister daarvoor vooral naar de intro van Idisi. Uitgezonderd de sprookjesachtige zang van Bezaelith doet de aanpak van shoegaze en post-metal van Lotus Thief denken aan die van de Franse postrock formatie.

Ondanks de groei en ontwikkeling blijft het predicaat ‘bijzonder’ aan de muziek kleven. Je moet sowieso liefhebber zijn van donkere en stevige muziek, maar eerlijk is eerlijk, de nodige progressiviteit blijft ook op dit album aanwezig.