Lucid DreamAlbum

Van twee van de drie vorige albums van Lucid Dream kun je op Progwereld een recensie terugvinden. Hier kun je lezen dat de muziek van deze Italianen voornamelijk een op hardrock gebaseerde variant van symfonische muziek bevat.

Op het vierde album, “The Great Dance Of The Spirit”, probeert de band een beetje stijlbreuk te plegen. De hardrock is hier beduidend minder aanwezig. Wellicht dat het spiritueel aandoende thema van het album zich er ook niet voor leende om de hardere kant van de band hier te gebruiken. Wat we nu te horen krijgen is symfonische rock met een klein vleugje hardrock.

Collega’s Ruard en Luke gaven in hun recensies aan een band met potentie te horen, maar zagen ook nog volop ruimte voor verbeteringen. Nu ben ik niet bekend met het eerdere werk van Lucid Dream, maar ik heb niet het gevoel dat er veel progressie is geboekt. Het album bevat twaalf nummers die op zijn best nog rechttoe rechtaan genoemd kunnen worden.

Het feit dat deze twaalf nummers ruim binnen het uur passen doet in eerste instantie misschien vermoeden dat de nummers catchy en lekker bondig zijn. Niets is echter minder waar. Van deze twaalf nummers duren er vier ‘slechts’ drie minuten of een stuk korter. De band slaagt erin om de overige nummers vol te stoppen met overbodige herhalingen en eindeloos repeterende thema’s. Ook de teksten helpen niet altijd om de boel op te krikken. Zo lijdt By My Side ernstig onder een matig refrein met een zich voortdurend herhalende tekst en is de reprise van Wall Of Fire volkomen overbodig. Dat Karl Faraci geen bovengemiddeld zanger is, maakt het er ook niet beter op.

Bandhoofd Simoni Terigi heeft hier in vergelijking met de eerdere albums wederom grotendeels een nieuwe bezetting om zich heen verzameld. De muzikanten doen hun werk naar behoren, maar stijgen nergens boven zichzelf uit. Ook een grote naam als Simone Mularoni (onder andere DGM) achter de knoppen kan het geheel niet redden.

De enige pluim die ik hier kan uitdelen is aan het fraaie artwork. Maar aangezien je een cd in de kast vaak alleen op de rug ziet, is dat ook geen reden om dit album aan te schaffen. Alle goede intenties ten spijt is dit album geen hoogvlieger.