MagentaDVD

Is het werkelijk al vijf jaar geleden sinds Magenta voor het eerst een concertregistratie op dvd uitbracht? Jongens, we worden oud! Nou was “The Gathering” een beetje een gemankeerd dingetje: de band op een heel klein podium voor een publiek dat braaf op stoeltjes zat en de zichtbaar deed wat de regisseur gevraagd had: hou je gedeisd!

Dan is “Live At The Point 2007” heel andere koek. Wel weer een heel klein podium, maar nu in een bijna uitpuilende kerk vol enthousiaste fans. Dit is overigens niet zomaar een optreden, het is het allerlaatste optreden voor Mason-Jones en Rosser. Daar merk je weinig van (of het moet zijn dat drummer Mason-Jones er bij zit als een dood vogeltje), geen sentimenteel gedoe, maar business as usual. Dat betekent bij Magenta een doortimmerde set die met weinig poeha wordt gespeeld. Ten opzichte van “The Gathering” is de band wel wat losser geworden, maar de concentratie blijft zichtbaar. Per slot van rekening is dit ondanks de toegankelijke muziek niet het makkelijkste materiaal. Zeker niet voor zangeres Booth, die in elk geval tijdens de eerste stukken wat moeite heeft om de melodie in haar greep te houden. Later in het concert is ze trouwens bij vlagen indrukwekkend goed. Blootsvoets en – volgens mij – in dezelfde jurk als in de vorige dvd is ze het prettige middelpunt van het concert. Vleugelspelers Chris Fry en Rob Reed zijn de andere ijkpunten, de rest van de band maakt minder indruk en komt nauwelijks in beeld.

Echt stomen doet Magenta trouwens toch niet, daarvoor zijn ze iets te beschaafd en te braaf. Dat neemt niet weg dat “Live At The Point 2007” een ijzersterk concert laat zien van een band die zelfverzekerd en trots een prachtig repertoire staat te spelen. Ik vind dat de band in elk stuk wel een beetje hetzelfde klinkt, maar als een nummer eruit springt, zoals het prachtige Anger, is dat ook een ongekend hoogtepunt.

Gelukkig laat de beschaving zich ook gelden in de regie van dit concert. De cameravoering is uitermate rustig, wat ik wel zo prettig vind. Een concertregistratie waarbij de cameraploeg mee rockt middels schokkerige beelden, zenuwachtige montage of psychedelische beeldmanipulatie leidt maar af van de kern: het concert. Dat zit hier wel snor; op je gemak kun je de verrichtingen volgen, je krijgt de kans de gitarist op de vingers te kijken en – en dat is minder vanzelfsprekend dan je zou denken – als er iemand soleert dan krijg je hem ook echt te zien. Wel vind ik het beeld iets te digitaal. Dat klinkt misschien gek, maar voor mij is het iets té scherp. Nu zie je de poriën en de rimpels van mevrouw Booth alsof ze voor je staat en dat is meer informatie dan ik nodig heb. Rock ‘n’ roll mag wel wat wazig blijven, die rookmachine staat er niet voor niets.

Haarscherp is ook het geluid en dat is wel fijn. Magenta heeft ondanks de overkill aan synthesizers een bijzonder open geluid en dat betaalt zich terug in één van de best klinkende concertregistraties die ik ooit heb gezien. Zowel in stereo als in 5.1 is dit een feest voor de oortjes.

De extra’s zijn weer niet om naar huis te schrijven; de Achter De Schermen documentaire is te saai voor woorden met dezelfde tenenkrommende interviews met spuuglelijke fans als vorige keer. Tech-Talk is nog erger; Chris Fry die bijna vijf minuten doorwauwelt over open stemmingen op zijn gitaar, de meneer die het geluid van de show opneemt en gitarist Rosser die over zijn effectapparatuur vertelt met het enthousiasme van een ter dood veroordeelde. Gaap. Rest nog de videoclip van Speechless, waarin Christina verdacht veel blijkt te lijken op Angela Groothuizen, dus des te  minder we daar over zeggen, des te beter.

Blijft over: een loepzuivere registratie van een band in topvorm, niet zo spannend, maar wel bloedmooi. Ik teken ervoor.

Erik Groeneweg

Bestel deze cd rechtstreeks bij Discorder