MagentaAlbum

Robert Reed is gestaag aan het bouwen aan een omvangrijk en divers oeuvre. Denk hierbij aan recent werk als “Sanctuary” en “The Storyteller” albums waarmee hij zijn voorliefde voor Mike Oldfield duidelijk laat horen, of zijn elektronische werk met Cursus 123 430.

Zijn eerste liefde klassieke symfo maakte hij  in eerste instantie met Cyan en later met Magenta. Met deze band timmert Reed al sinds 2001 aan de weg met mooie albums als het inmiddels klassieke “Seven” en recenter “Masters Of Illusion” uit 2020 slechts als voorbeelden. Wat mij aanspreekt in de benadering van Reed is dat hij aan de ene kant haast schaamteloos in de traditie van de ’70 prog staat, maar aan de andere kant steeds weer voor hem nieuwe paden verkent. De muziek ademt bovendien kwaliteit uit, waarbij de kracht van de melodie centraal staat. Zo ook Magenta’s nieuwe album “The White Witch”. Dit is een symfonisch drieluik, waarbij Robert Reed inspiratie putte uit de klassieke muziek en met name filmmuziekcomponisten als John Barry, John Williams en Ennio Morricone. De muziek is en blijft zwaar symfonisch, maar nu ook heel klassiek. De muziek is een combinatie van echte instrumenten met de samples van Robert Reed. De klassieke gitaar van Christopher Frey en met name de zoete maar toch krachtige zang van Christina Booth tillen de muziek tot grote kracht. Er zit veel verbeeldingskracht in de muziek. Ik vind sowieso dat Christina Booth schittert op dit album. Wat past haar stem goed bij de klassieke en filmische benadering van “The White Witch”.

Booth kruipt in de huid van Sara, de goede heks. Haar verhaal wordt verteld. Les Penning zorgt als verteller voor introducerende verhalen. Deze cd bestaat uit drie delen. Deel 1 Sacrifice klokt ruim 22 minuten. Dit deel is euforisch en verhaalt hoe de witte heks wordt gevierd als een goede genezer. Het tweede deel, Retribution’ (ruim een kwartier) gaat over de zogenoemde ‘white finders’ die de heks als slecht beschouwen en haar verbranden. Deel drie, Survival, gaat over hoe in moderne setting dokters en verpleegsters als ‘witte heksen’ kunnen worden gezien. Sara is het geschenk voor de mensheid met haar kracht om mensen te genezen. Hierbij was (uiteraard) de covid-pandemie voor Robert Reed een inspiratiebron.

Er zijn twee dingen waar ik enorm van blij van word als het gaat om dit album. Het zijn de geweldige melodieën en de prachtige stem van Christina Booth waardoor ik het album steeds weer wil beluisteren. Wat ik verder erg kan waarderen is dat Magenta iets heeft gedaan dat ze nooit hebben gedaan, maar op de een of andere manier heel dichtbij voelt en in het verlengde ligt van hun eerdere werk.

Nog even ter overvloede:  dit is geen rockalbum. “The White Witch” komt het beste tot zijn recht als je er aandachtig naar luistert en je laat meevoeren door de mooie melodieën. Wat mij betreft een sterk album van Magenta.