Reed, RobertAlbum

Eerder dit jaar schreef ik de recensie over de remake van Cyans “For King And Country”. Zeer geslaagd werd een album, dat in 1993 op SI Music label verscheen, opnieuw ingespeeld en opgenomen en bovendien verder verfraaid.

Dit album was destijds het startschot voor de carrière van Welshman Robert Reed. Na Cyan maakte hij fraaie albums met Magenta. En ook de “Sanctuary” reeks waarmee hij zijn liefde voor het werk van Mike Oldfield beleed, is smaakvol. Daarnaast had Reed nog diverse projecten, waaronder meer elektronische muziek met de “Cursus” cd’s. Alsof het nog niet genoeg is, presenteert Robert Reed nu in het najaar van 2021 “The Ringmaster part 1”. In het begin van 2022 moet dan deel 2 uitkomen. Ik zie daar naar uit.

Robert werkt samen met uitstekende musici die we ook al tegenkwamen op de “Sanctuary” albums: Simon Phillips (drums), Tom Newman (bodhrán), Troy Donockley (fluiten) en Les Penning (blokfluit). Penning en Newman zijn bekend van hun werk op klassieke albums van Mike Oldfield, respectievelijk “Ommadawn” en “Tubular Bells”. Donockley is met name bekend van Iona en later Nightwish. Voor Reed zelf is “The Ringmaster Part 1” eigenlijk de vierde in de serie van de “Sanctuary” serie. Maar hij wilde een verhaal om zijn voornamelijk instrumentale muziek vorm te geven. Vandaar dat hij samen met Les Penning het concept van de Ringmaster bedacht. Dit is een denkbeeldig figuur, die de muzikale muze/ output bestuurt bij een muzikant. ‘Soms geeft hij je alles en is er niets. Het is zijn wereld waarin hij leeft’, aldus Robert Reed desgevraagd. ‘In ons verhaal is er maar één universele Ringmaster, die voor iedereen zorgt die artistiek is, en met hen speelt op welke manier HIJ zich op die dag voelt.’

Nadat de verteller je kort heeft ingeleid in het verhaal, begint dit eerste deel van The Ringmaster  prachtig met vrouwelijke vocalen en Keltische klanken. Het is te vergelijken met Iona en Mostly Autumn. Het korte The Farewell gaat over in The First Guardian Of Everywhere. Het lijkt wel of alle muzikale liefdes van Robert Reed in dit nummer een plek hebben gevonden. Reed komt bovendien met heerlijk lyrisch gitaarwerk. Bovendien kent dit nummer een mooie opbouw en trakteert Reed de luisteraar op sterke melodieën. Regelmatig moest ik denken aan Tigermoth Tales, de band van Peter Jones. Dit is het soort symfonische rock dat alleen in Groot-Brittannië gemaakt kan worden. Met name door de landelijke, pastorale sfeer in de muziek. Naast Oldfield, is Camel ook niet ver weg, vind ik. Denk met name aan een album als “Harbour Of Tears”. Ik moest aan dit album denken toen ik naar het nummer The Defeated Army luisterde.

Storytown begint met zwaar orgelspel, om na een stukje dat wat doet denken aan een musical te evolueren in een fijne gitaarsolo. Daarna volgen nummers die vooral om de akoestische gitaar heen gebouwd zijn. Rustig, folky, dromerig en met veel referenties naar Mike Oldfield. Ik vind het sowieso erg mooi hoe de nummers op dit album in elkaar overlopen en met elkaar verweven zijn. Het slotstuk A Dream Of Home/ Arcadia In Ruins vind ik één van de hoogtepunten van deze cd. Het laat mijns inziens precies de kracht en pracht van The Ringmaster horen: melodieus, symfonisch, folky, Oldfield-referenties.

“The Ringmaster Part 1” is een bijna instrumentaal album. Zo nu en dan is er vrouwelijke zang, maar dat was het dan ook. Nu ben ik door de jaren heen instrumentale muziek steeds meer gaan waarderen, maar ik heb zelden of nooit een album gehoord waar ik de zang niet heb gemist. En dat komt omdat de melodieën je in een andere wereld brengen. Een wereld waar je graag langer in wil vertoeven. Ik vind dit een heerlijk album waar je je echt aan kan laven.