MagnumAlbum

Volgens de bijsluiter gunde gitarist Tony Clarkin zich nog geen maand rust na het verschijnen van “On The 13th Day” voordat hij begon te schrijven aan het materiaal voor “Escape To The Shadow Garden”. Geen wonder dus, dat de twee platen naadloos aansluiten. Of dat erg is, hangt van je standpunt af.

Je zou (en ik vind eigenlijk dat daar best eens wat steviger op ingezet zou mogen worden) natuurlijk een goede discussie kunnen voeren over de discrepantie tussen wat ‘progressief’ betekent en het volslagen gebrek aan vooruitgang dat de meeste bands in het genre tot hun sterke punten rekenen, maar bij Magnum moeten we dat maar niet meer doen. De heren hebben voor zichzelf een schuttersputje geschept en van daaruit bestoken ze de wereld met een groeiend oeuvre aan vergelijkbare albums. En al is hun schootsveld beperkt, een vaste schare fans voelt zich er senang bij.

Wat je de heren op zijn minst mag toegeven: de platen zijn stuk voor stuk goed gemaakt. Ook al doet de band weer hetzelfde kunstje, ze doen dat wel erg goed. Dit zijn elf knap geschreven, goed gespeelde en mooi geproduceerde stukken van het soort dat de band sinds “On A Storytellers Night” aan de lopende band fabriceert. Er zit een stukje ouderwetse ‘balls to the wall’ rock ‘n’ roll bij, er is een mooie ballade, er is een hoes met een magiër en een kobold, check! En dat sommige composities dan bekend voorkomen, dat neem je op de koop toe. In elk geval bereikt de band ermee dat alle nummers even goed zijn en dat is geen loze lof.

Eigenlijk is er niet veel aan Magnum dat de band onderscheidt van al die andere Britse rockbands, afgezien van het uit duizenden herkenbare stemgeluid van ome Catley. En al klinkt die heerlijke gorgel tegenwoordig wat ruw opgeschuurd en wiebelig, je zou hem niet graag missen. Dat komt natuurlijk ook omdat er nauwelijks een minuut op de plaat staat waarop niet wordt gezongen; het zijn lappen tekst en het gaat maar door. Goed nieuws voor Catleyanen, maar je kan ook overdrijven.

Ook dit is – en daar kun je eigenlijk mee volstaan – weer een erg goed Magnum album. Niet meer, maar zeker niet minder. De band gaat onverdroten voort met het soort pomprock dat ze hebben helpen uitvinden. Als je je daar aan stoort, is deze muziek niet voor jou bedoeld. Lang mogen zij leven!

Er is natuurlijk ook een special edition uitgave met een bonusschijf waarop live materiaal te zien en te horen is.

Erik Groeneweg

CD:

2CD Special Edition:

3LP: