MagnumAlbum

Magnum, de Britse band rond zanger Bob Catley en gitarist Tony Clarkin werd in de jaren ’70 opgericht en bereikte in 1985 zijn finest hour met “On a Storyteller’s Night”. Stoppen op het hoogtepunt kwam duidelijk niet in het vocabulaire van de heren voor; de band bleef met de regelmaat van de klok noest albums uitbrengen. Deze klonken telkens als een variatie op al bekend werk klonken: typische AOR met hier en daar wat progressieve invloeden. De meest Amerikaanse band van Groot-Brittannië, zullen we maar zeggen. In 1995 gingen de bandleden elk hun eigen weg, de pomprockfans met een respectabel repertoire achterlatend.

Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en in 2002 werd met een deels gewijzigde bezetting de comebackplaat “Breath of Life” uitgebracht, een plaat die naadloos op het gemiddelde Magnumalbum uit de jaren ’80 of de eerste helft van de jaren ’90 aansloot. Deze reünieplaat was tevens hun debuut bij SPV. Inmiddels zijn daar ook alweer vier ongeveer gelijkluidende albums op gevolgd en het leek label en/of band in hun oneindige wijsheid dan ook een goed plan om de Magnumdiscografie die naast zeventien studioalbums ook al tientallen secundaire releases kent, te verrijken met een verzamelaar die deze tweede periode beslaat.

En omdat een gewone verzamelaar ook maar zo gewoontjes is, heeft een aanzienlijk deel van de nummers nieuw ingespeelde drum-, gitaar- en vooral baspartijen gekregen. Terecht, want de AOR-sound uit de jaren ’00 is natuurlijk onderhand wat gedateerd; dat kunnen we tegenwoordig beter. Dan nog twee nieuwe nummers erbij en een beetje Magnumfan komt echt niet meer onder aanschaf uit. Dat een verzamelaar van deze band in deze fase van hun carrière “Evolution” gedoopt wordt, duidt op een merkwaardig gevoel voor humor van degene die daarover ging, maar het mag de pret uiteraard niet drukken.

Dus zijn er van de albums “Breath of Life”, “Brand New Morning”, “Princess Alice and the Broken Arrow” en “Into the Valley of the Moonking” elk twee nummers opnieuw opgenomen en in chronologische volgorde op “Evolution” gekwakt. De nummers van het uit 2011 stammende “The Visitation” waren kennelijk nog net modern genoeg om niet herzien te hoeven worden.

72 minuten recente Magnum levert vooral vertrouwd klinkende mid- en uptempo melodieuze rock, met de stuwende ritmesectie van bassist Al Barrow en drummer Harry James, beiden sinds de reünie aanwezig. De herkenbaarheid van oudgedienden Catley, Clarkin en toetsenist Mark Stanway is helemaal boven elke twijfel verheven. Tot de hoogtepunten horen het stuwende That Holy Touch, het slepende Brand New Morning, het progressieve When We Were Younger en het energieke All My Bridges. Minder overtuigend zijn Out of the Shadows dat te veel als een bleke kopie van Brand New Morning klinkt en het ongeïnspireerde Wild Angels met zijn veel te lange ‘outro’. De nieuwe nummers The Fall en Do You Know Who You Are? zullen weinig fans echt teleurstellen, maar om ze als onmisbare aanvullingen op het repertoire te betitelen, zou ook weer wat ver gaan. Heeft iemand nog een synoniem voor ‘vertrouwd’?

Voor de oude Magnumfan aan wie het bestaan van zoiets als een Magnum-reünie volkomen ontgaan was, is “Evolution” wellicht een geschiktere aanschaf dan de afzonderlijke studioalbums. Voor degene die überhaupt nog nooit van de band gehoord heeft, maar best eens wat AOR wil horen die in de 21^e eeuw zo eigentijds is als het worden kan, geldt hetzelfde. En daarmee zijn de doelgroepen voor deze neerslag van Magnums recente ontwikkeling wel zo’n beetje benoemd.

Casper Middelkamp