Magnum

The Serpent Rings

Info
Uitgekomen in: 2020
Land van herkomst: Verenigd Koninkrijk
Label: Steamhammer/SPV
Website: http://www.magnumonline.co.uk/
Tracklist
Where Are You Eden? (5:37)
You Can't Run Faster Than Bullets (5:40)
Madman or Messiah (5:18)
The Archway of Tears (6:21)
Not Forgiven (5:48)
The Serpent Rings (6:47)
The Last One on Earth (3:43
House of Kings (4:47)
The Great Unknown (5:27)
Man (5:31))
Crimson on the White Sand (4:53)
Rick Benton: toetsen
Bob Catley: zang
Tony Clarkin: gitaar
Lee Morris: drums
Dennis Ward: basgitaar
The Serpent Rings (2020)
Lost On The Road To Eternity (2018)
The Valley Of Tears – The Ballads (2017)
Sacred Blood “Divine” Lies (2016)
Escape From The Shadow Garden (2014)
On The 13th Day (2012)
The Visitation (2011)
Live On Air (2011)
Evolution (2011)
Into The Valley Of The Moonking (2009)
Wings Of Heaven live (2008)
Princess Alice And The Broken Arrow (2007)
Live (2007)
The River Sessions (2005)
Livin’ The Dream (2005) DVD
Live In London (2005) DVD
Brand New Morning (2004)
Live Legends (2004) DVD
A Winter’s Tale (2003) DVD
Breath Of Life (2002)
Progressive Classics (1999)
The Last Dance (1996)
Stronghold (1996)
Rock Art (1994)
Keep The Nite Light Burning (1993)
Sleepwalking (1992)
The Battle (1992)
The Spirit (1991)
Goodnight L.A. (1990)
Wings Of Heaven (1988)
Mirador (1987)
Vintage Magnum (1986)
Vigilante (1986)
On A Storytellers Night (1985)
The Eleventh Hour (1983)
Invasion (1982)
Chase The Dragon (1982)
Marauder (1980)
Magnum II (1979)
Kingdom Of Madness (1978)

De productiviteit van Tony Clarkin gaat onverminderd voort. Nummertje 21 kan op de plank. Clarkin schrijft alle nummers en zorgt voor de productie en de mix. In 1978 is hij begonnen met cd’s maken en hij is nooit meer opgehouden. Zonder Clarkin geen Magnum, want over die band gaat het uiteraard. De naam van Bob Catley mag dan ook niet onvermeld blijven. De zanger van de band is er ook vanaf de oprichting bij. Wel is afscheid genomen van oer-bassist Al Barrow. Dennis Ward vervangt hem adequaat. Met “The Serpent Rings” predikt Magnum niet de revolutie.

Wel spat het enthousiasme er nog steeds vanaf bij deze Britten, dat moet je deze oude rockers nageven. Want dat zijn het, rockers. Ze maken een soort van pomprock, met een behoorlijk hoog pop-gehalte en een melodieuze touch. De melodieën gaan vrij snel in je hoofd zitten.

Dat heeft te maken met de opbouw van de nummers, die net als eigenlijk het totale geluid,  eigenlijk volstrekt voorspelbaar is. Vaak kleunt het gezelschap er vanaf het begin flink in, Catley geeft zijn stembanden de sporen en zijn onmiskenbare geluid doet vermoeden dat hij een week lang aan één stuk dikke sigaren heeft gerookt en whisky heeft genuttigd. Kortom, er zit een braampje op zijn stem. Of we maken een rustige start mee, die dan later ontaardt in het energiek heuen. Na een gezongen couplet volgt (uiteraard) een refrein dat in veel gevallen bijna noopt tot meezingen. En probeer zo’n riedeltje dan maar weer eens uit je hoofd te krijgen. Het mag geen verbazing wekken dat zulke nummers er tijdens live optredens in gaan als koek. Tegen het eind van de nummers kun je de klok er bijna op gelijk zetten dat er een korte, maar zeker smeuïge gitaarsolo volgt.

Het gaat er op schijf 21, “The Serpent Rings”, iets harder toe dan op de voorgaande. De orkestraties zijn daarbij overigens niet van de lucht en Rick Benton op toetsen laat zich hierbij zeker ook niet onbetuigd. Zonder veel te soleren is zijn geluid toch ook een dragende factor voor het bandgeluid. Hij voegt er bijna ongemerkt mooie arrangementen aan toe.  Af en toe heeft hij ook een aardig pianoriedeltje in huis.

De start met Where Are You Eden? is in de hoogste versnelling, met een pakkend orkestraal likje. Tegen het eind is daar de slepende gitaar van Clarkin. In het bekende stramien, met betrekkelijk kleine variaties, volgen de werkjes van meestal iets meer dan vijf minuten, elkaar op.

Op enig moment denk ik echt dat ze Po–ke-mon, Po-ke-mon zingen, het moet niet veel gekker worden! Maar na heel goed luisteren hoor ik For-gi-ven. Gelukkig.




Dick van der Heijde maakt in zijn recensie van “Lost On The Road To Eternity”  melding van een passage die zo afwijkend was van de rest dat hij zichzelf er drie keer van moest overtuigen hier écht met een nummer van Magnum te maken te hebben. Bij het titelnummer had ik precies zo’n ervaring. Even voorbij de helft genieten we van een heerlijke gitaarsolo, waarna Benton het stokje solerend overneemt. Een sferisch stukje volgt met een Oosters getint tokkelgitaartje, gevolgd door nog een solo van Clarkin. Deze minuten zijn – inderdaad – on-Magnum fraai!

Met The Great Unknown schotelt Magnum ons iets voor dat nog het dichtst in de buurt van een ballad komt. Een ballade op zijn Magnums dan, want heel erg zachtjes klinkt het toch ook weer niet.

In House Of Kings krijgen we zo’n pianoloopje van Benton te horen. Dit geeft een bluesy-jazzy draai aan dit nummer, nog eens versterkt door de saxofoonuithalen die het einde inluiden.

Clarkin is niet zo van de politieke statements, maar hij vraagt op “The Serpent Rings” niettemin aandacht voor hebzucht, het vernietigen van onze planeet en zelfverklaarde redders van de mensheid, om maar even te onderstrepen dat de teksten wel degelijk ergens over gaan.

Na elf nummers en een klein uurtje kunnen we stoom afblazen. We hebben er weer een Magnum cd bij, die naadloos aan het al indrukwekkende oeuvre van Clarkin c.s. kan worden toegevoegd. Zonder zich noemenswaardig te vernieuwen kan hij zo nog wel een decennium (of twee?) doorgaan en moet nr. 30 haalbaar zijn. Magnum is zo’n band waarbij sprake is van een duidelijke scheiding tussen lovers en haters. Collega Dick schaart zich duidelijk in het eerste kamp. Ik niet. Niet dat ik me thuis voel in het andere kamp, maar het sterk overheersende en steeds weer terugkerende en dominante pompende rockgeluid met de karakteristieke stem van Catley (daar moet je ook van houden) vind ik echt te veel van het goede en te weinig van wat ik echt goed vind. De intermezzo’s zijn soms aardig tot fraai en creëren rust en vreugde, maar zijn voor mij niet voldoende om de balans naar de goede kant te doen doorslaan. Het totale bandgeluid spreekt mij gewoon minder aan, en hoe persoonlijk is dat? Dat zal de doorgewinterde Magnum adept er absoluut niet van weerhouden ook deze cd in het hart te sluiten.

Send this to a friend