Major ParkinsonAlbum

Soms kom je een album tegen waarvan je jezelf na enkele luisterbeurten afvraagt hoe het in godsnaam mogelijk is dat dit al die jaren aan je aandacht is ontsnapt.

Enig onderzoek leert dat de band Major Parkinson al sinds 2003 vanuit Noorwegen opereert en dat we twee leden van de huidige bezetting reeds kennen uit het eveneens prettig gestoorde, Noorse gezelschap Moron Police. Lars Christian Bjørknes (toetsen) en Sondre Skollevoll (gitaar, achtergrondzang) waren beiden betrokken bij de opnames van het album “Blackbox”. Dit album uit 2017 betekende voor Major Parkinson een afslag richting de meer pure vorm van progrock. Je kunt er de recensie van collega Luke Peerdeman op nalezen.

De voorganger “Twilight Cinema” is, evenals de eerste twee albums van de band, een ware maalstroom van hillbilly rock, folk, punk en prog. Deze merkwaardige mix van muzikale stijlen wordt door zanger Jon Ivar Kollbotn met zijn donkere stem, door middel van al even donkere en lugubere teksten bezongen als waren het korte theaterstukjes. Dat zingen varieert in zijn geval van fluisteren tot praten, zingen tot uiterst opzwepend geschreeuw toe. Het is een merkwaardige tegenstelling die mijn oren waarnemen op dit album. De donkere toonzetting van de teksten en zang, gecombineerd met de energieke, speelse, soms zelfs partymuziek, maken dit album tot een surrealistische luisterervaring.

Onder begeleiding van het geluid van een lopende filmband opent het album heel klein met een walsje op akoestische gitaar. Al snel voegt de typische lage, ietwat hese, een beetje aan Tom Waits denkende stem van Jon Ivar Kollbotn zich bij de gitaar. Na een drum-intermezzo wordt de wals uitgebouwd om uiteindelijk in een echte party-deiner uit te monden. Het valt overigens op dat de band veelvuldig gebruik maakt van de driekwartsmaat, zoals ook in Cabin In The Sky dat, ondanks een nogal sinister schouwspel, eveneens uitmondt in een feestelijke wals.

In andere tracks, zoals Impermanence en The Wheelbarrow laat de band de maatsoort bepalen door het ritme, de natuurlijke flow van de tekst. Een verschijnsel waarmee je geen enkel vat op welke maatsoort dan ook kunt krijgen. Iets wat de troubadours uit de middeleeuwen en de slaven met hun blues-liederen ook al onbewust deden. The Wheelbarrow heeft met zijn opbouw via verschillende stijlen en instrumentaties naar een grootse apotheose misschien wel de meeste prog-kenmerken.

Heart Machine heeft de rauwe energie van een punkrocker met een heerlijke gitaarriff. Kollbotn’s stem klinkt hier als een dreigend buitenaards wezen dat de aardbewoners toespreekt en af en toe in woede uitbarst. Beaks Of Benevola begint weer klein met de nodige The Cure-referenties. Kollbotn wordt hier, evenals in Black River, vocaal bijgestaan door de fraaie frêle stem van Anette Kathinka Servan. Ondanks de uitersten in stemkleur werkt die afwisseling erg goed. De slot- en titeltrack Twilight Cinema, met een ontketende Kollbotn, doet me denken aan de Amerikaanse band The Sparks uit de jaren ’70 van de vorige eeuw.

Wat Major Parkinson nu zo uniek maakt is dat de band zich door geen enkel bewustzijn van stijl laat beperken. Zonder enig gevoel van schaamte weten ze een walsje vol te stouwen met folk-ingrediënten (accordeon, mandoline) om er even later een vette synthesizerbas aan toe te voegen met tevens een scheurende gitaar. Vaak hoor je oude rockabilly-achtige gitaarpatroontjes die soms zelfs even aan Steve Howe doen denken. Deze ongepolijste, en daardoor avontuurlijke mix van stijlen en instrumentaties wordt met een (on)gezonde dosis energie gebracht waar ondergetekende in elk geval erg vrolijk van wordt.

Heb je in deze donkere Corona-tijd ook behoefte aan een portie prettig gestoorde folk-rock- punk-prog, koop dan een kaartje voor de “Twilight Cinema” van Major Parkinson.