Manfred MannAlbum

“Lone Arranger” is het tweede soloalbum van de Zuid-Afrikaanse toetsenist Manfred Mann. Evenals zijn voorganger, “2006”, bevat het verschillende gastmuzikanten, waaronder Kris Kristofferson, de Duitse trompettist Till Brönner en zijn oude maatjes Mick Rogers, Noel McCalla, Chris Thompson en Robert Hart, allen op enig moment zanger van Manfred Mann’s Earth Band (MMEB). Ook aanwezig zijn de Zweedse jazz diva Viktoria Tolstoy en Jamaicaanse soul zangeres Ruby Turner. De titel is een woordspeling op de westernserie The Lone Ranger, maar wel zeer toepasselijk want dat is precies wat Mann eigenlijk is: een begenadigd arrangeur.

Het album werd in oktober 2014 in Europa en het Verenigd Koninkrijk uitgebracht op cd en dubbel vinyl; ook werd een deluxe versie met een bonusschijf met out-takes en extra’s uitgebracht.

The Lone Ranger had zijn vaste maatje Tonto, de slimme maar wat bangige Indiaan. Mann heeft geen vast maatje op dit album, de enige constante factor is de aanwezigheid van good-old Chris Thompson, de man met de ultieme rock-stem. Daarnaast maakt hij gebruik van een keur aan bekende muzikanten om een aantal klassiekers uit de wereld van de moderne muziek te overgieten met zijn bekende sausje. Dat kan nog wel eens een gevaarlijke onderneming zijn, zoals vele pogingen in het verleden hebben uitgewezen. Een nummer heeft niet voor niets het predicaat ‘klassieker’ meegekregen. Als je aan die succesformule gaat sleutelen kun je wel eens van een koude kermis thuiskomen. Dat laatste valt wel mee op “Lone Arranger”, het laatste studio-album van Mann tot op de dag van vandaag.

Opener One Hand In The Air is al direct zo’n bijzonder nummer; tot stand gekomen met medewerking van hip-hop sterren Jay Z en Kayne West, een opmerkelijke combi. Free’s klassieker All Right Now is hier te bewonderen in een snelle, jazzy versie waarin het origineel nog nauwelijks waarneembaar is. Zang van Carleen Anderson en prima bijdragen van de excellente Duitse trompettist Till Brönner en violist Billy Thompson. Vooral die eerste zal op meerdere nummers zijn stempel zetten, voor mij is hij de ster van het album, op zich al veelzeggend. Ook Queen-anthem (We Will) Rock You krijgt een soortgelijke moderne jazz elektronica behandeling.

Footprints is de bewerking van Mann’s favoriete Aranjuez met gesproken woord van Kris Kristofferson, solozang van Viktoria Tolstoy en Brönner’s fragiele trompet, heel aardig gedaan. I Came For You is een herbewerking van het Manfred Mann’s Earth Band’s epic For You. Met medewerking van de Disco Boys, verantwoordelijk voor de disco dreun, blijft dit nummer vooral door de zang van good-old Chris Thompson het dichtst bij het origineel.

Een interessante bewerking van The Doors’ Light My Fire met hoofdrollen voor Brönner en Thompson, ik weet niet wat componist Robbie Krieger hiervan zou vinden. I Heard It Through The Grapevine is het moment voor MMEB gitarist Mick Rogers om te stralen, hij speelt ook een gemeen solootje op Nothing Compares To You. Insects en UKOR zijn ultrakorte nummers en nauwelijks interessante vullertjes.

Nogmaals Aranjuez, ditmaal First Movement, Mann kan er geen genoeg van krijgen, en een bijzondere versie van Marc Bolan’s T Rex hit Get It On nu genaamd Bang A Gong. Geen glam-rock ditmaal maar relaxte jazz met herkenbaar gastoptreden op bas van Level 42’s Mark King. The Crystal Ship is een minder bekend Doors nummer met goede zang van huidige MMEB zanger Robert Hart. One Way Stand-up is een curieuze bewerking van het nummer Stand Up van The Prodigy waarin samples gebruikt worden van de Manfred Mann Chapter Three song One Way Glass. Overigens mijn minst favoriete nummer op dit album, ondanks (dankzij?) de bijdrage van The Prodigy.

De deluxe versie kent nog een tweede cd waarvan mij het nut enigszins ontgaat. Misschien was Mann toch niet zo overtuigd van de initiële versie van zijn herbewerkingen en voegde hij voor alle zekerheid nog een extra versie toe. Met als gevolg dat een aantal van de nummers nog een overbodige herhaling krijgt in een net iets andere uitvoering dan op het eerste schijfje. Tja, soms is minder toch echt meer.

“Lone Arranger” bevat een eclectische verzameling van elektronische muziek, moderne jazz, rock en hiphop. Op het ene moment behoorlijk uptempo, dan weer relaxed en bijna lounge-achtige muziek. Hoewel niet echt mijn ding, zitten er toch voldoende interessante stukken tussen. Vooral de combinatie van Mann’s onderkoelde toetsen en de aan Miles Davis en Chet Baker refererende trompetklanken van de Duitse top-blazer Till Brönner doen het goed. Maar als je zoekt naar een vervolg van de Earth Band dan kom je bedrogen uit.