Manfred Mann’s Earth BandAlbum

“Budapest Live” is een album dat in 1984 werd uitgebracht door Manfred Mann’s Earth Band (MMEB). Het album bestaat grotendeels uit live uitgevoerde covers van andere artiesten in het bekende Mann-sausje. Het was het laatste Earth Band-album dat op het Bronze-label verscheen. Davy’s on The Road Again werd op enig moment als single uitgebracht. Later, in maart 1984, werd ook Runner uit deze concertreeks uitgebracht, wat niet op de originele persing van het album stond. Het stond op de cd-release van 1999 als een bonustrack, samen met een tweetal andere bonusnummers.

De opnames dateren uit 1983 en zijn opgenomen tijdens een drietal concerten op 5, 6 en 7 april in de hoofdstad van Hongarije. De acht nummers op de oorspronkelijke elpee beslaan twee plaatkanten en klokken dus net iets over de 40 minuten, de bonusnummers brengen de totale speelduur op een klein uur. De keuze voor de nummers is niet zo moeilijk te maken; zoals zovele live-albums betreft het hier een soort van ‘best of’ uit de vier/vijf voorgaande albums. Met als onvermijdelijke toegift, de cover van Bob Dylan’s aloude (The) Mighty Quinn wat alweer dateert uit 1968. Mede door de beperking van het vinyl legden onder andere Angels At My Gate, Martha’s Madman en You Angel You het loodje, helaas. Optredens in Oost-Europese landen waren in die tijd nog zeker geen gemeengoed, laat staan dat je er ook nog eens een opname van maakte, hulde aan Mann voor zijn moed.

We treffen aangename vertolkingen van ‘klassiekers’ aan zoals Spirits In The Night, met geweldig gitaarwerk van Waller, Davey’s On The Road Again met een spectaculaire Minimoog solo, Blinded By The Light, en natuurlijk publieksfavoriet Mighty Quinn, dit keer zonder dat sensationele werk op de toetsen maar met een excellerende Thompson op sologitaar. Van de extra bonustracks is met name het aanstekelijke Don’t Kill It Carol, met wederom geweldig Minimoog werk van Mann, een van de betere nummers van het album “Angel Station”. Demolition Man is een gewaagde maar geslaagde cover van The Police met veel ruimte voor improvisatie en zang van Waller. Redemption Song verschijnt hier in de akoestische versie, zoals op single was uitgebracht en niet de geweldige rockversie van “Somewhere In Afrika”.

De variatie zit hem met name in het gitaarwerk van Waller en de zangimprovisaties van Thompson die blijk geeft over meer kwaliteiten te beschikken: op For You is niet alleen de zang van hem maar ook de scheurende gitaarsolo. Op de al gememoreerde bonustrack Don’t Kill It Carol neemt gitarist Waller mede de solozang (talk-box) voor zijn rekening en zelfs Mann doet een duit in het vocale zakje. Het leeuwendeel van de vocalen komt echter van de fantastische Chris Thompson met zijn uiterst karakteristieke rockstem. Waller zou helaas veel te vroeg overlijden, in 2000 op 48-jarige leeftijd. Dan doet Manfred Mann het gelukkig een stuk beter: de oprichter/naamgever hoopt eind dit jaar de respectabele leeftijd van 80 jaar te halen.

Het album laat een ingespeelde band horen, op het toppunt van zijn kunnen en met een aantal uiterst succesvolle albums in de tas. Het meest recente is “Somewhere In Afrika”, de optredens in de sporthal in Hongarije zijn onderdeel van de gelijknamige promotie tour. Hierbij zou MMEB in het voorjaar van 1983 35 shows verzorgen, waarvan de helft in Duitsland. Ook ons land werd aangedaan, het Congresgebouw in Den Haag had de eer op 24 en 25 februari. De productie is in handen van zanger/gitarist Chris Thompson en drummer John Lingwood. De geluidskwaliteit is verrassend goed voor een album wat alweer bijna vier decennia oud is.

Volgens het boekje is er meer dan genoeg materiaal opgenomen om een dubbel elpee te vullen: “De tour culmineerde in drie nachten in het sportstadion van Boedapest. Er waren natuurlijk tv-camera’s aanwezig om het grote evenement vast te leggen en achter de schermen draaiden ook de 24 track-tapes mee om het geluid van de drie nachten vast te leggen, hoewel om onverklaarbare redenen dit nooit is uitgebracht”. Er wordt gezinspeeld op het feit dat de opkomst van de cd er aan ten grondslag lag dat niet werd gekozen voor het uitbrengen van een (dure) dubbele live lp. Uiteindelijk zou dit materiaal nog wel zijn weg naar de consument vinden: in 2007 werd alsnog een dvd-versie van het album uitgebracht.

Twee jaar voorafgaande aan het optreden in Boedapest ben ik nog getuige geweest van een live optreden in Haagse Congresgebouw in 1981. Volledig uitverkocht, onderdeel van een tournee rondom het zojuist uitgebrachte album “Chance”.

Een paar dingen zijn me nog bijgebleven van dat optreden, hoewel inmiddels bijna veertig jaar geleden. Allereerst het heavy karakter van de band, veel ‘heavier’ dan op de plaat, een enorme bonus. Steve ‘Fats’ Waller, de geweldige gitarist, droeg een soort van hoge hoed en was bijna in zijn eentje verantwoordelijk voor het ‘zwaardere’ geluid van de band. Bijna, want de andere hoofdpersoon was de onovertroffen Chris Thompson, zowel als solozanger als tweede gitarist. Wat een strot en wat een persoonlijkheid op het grote podium in Den Haag. Van bassist Irving kan ik me niets meer herinneren, van drummer Lingwood alleen dat hij op een drumstel speelde wat wel wat weghad van een paar achteloos weggeworpen oversized onderbroeken. En de bandleider, hij speelde zoals altijd foutloos vanuit de schaduwzijde van het podium, slechts zelden op de voorgrond maar uiterst solide. De band klonk erg geïnspireerd en Mann zelf leverde veel van zijn kenmerkende, opwindende Minimoog solo’s af, doorspekt met spectaculair werk aan de pitchbend-knop. Geweldig concert en enorm enthousiaste reacties van het publiek.

Later, veel later, zag ik de heren nog optreden in onder andere Noorderligt in Tilburg in 1993 en in de Boerderij in 2001, 2012 en 2016, maar de sprankeling van de tachtiger jaren was inmiddels al lang verdwenen.