Manfred Mann’s Earth BandAlbum

In de beginperiode van menig jaren ‘70-band tref je een aanklooiperiode aan, vol met albums waar je de kwaliteit al enigszins hoort, maar waar de omlijsting nog niet geheel is uitgekristalliseerd. Dan is er plots die plaat waar alles bij elkaar komt. Voor Manfred Mann’s Earth Band was dit “Messin”. Hoewel nog niet alle puzzelstukjes op hun plaats vallen, is het hier gebodene al erg interessant.

De band maakt nu aanstekelijke symfonisch hardrock waarbij de combinatie tussen tegendraadse toetsen en strakke gitaren eigenzinnig klinkt. Desalniettemin blijkt de muziek ook een kind van zijn tijd. Op dit album tref je bijvoorbeeld veel typische hardrocklicks aan die je ook bij een band als Uriah Heep opmerkt. Enigszins gedateerd is het wel. Desalniettemin introduceert het ook een bekoorlijke ruwheid. De impulsiviteit van liveshow is hier nog niet geheel weggecomponeerd, waardoor de muziek bijwijlen aanvoelt als een podiumjam.

Zo wordt het openingsnummer gekenmerkt door rauwe riffs en dikke bassen die welhaast en public lijken te zijn opgenomen. Het pakkende refrein toont de ecologische thematiek – een aanklacht tegen milieuvervuiling – die ook heden ten dage nog actueel is. Deze boodschap wordt onderstreept in het middenstuk waar jungle’achige geluiden het nummer filmisch doen aanvoelen. De uitbundige gitaarsolo die de climax van deze compositie vormt, doet enigszins aan Lynyrd Skynyrd denken, hoewel het tegendraadse toetsenspel dan wel weer een karakteristieke toevoeging is van Manfred. Black & Blue begint met bluesy a capella zang, waarna een onderkoelde basgitaar een strakke melodie inzet en synthesizers een bedrukkende onderlaag creëren. Dit wordt verder uitgewerkt in het heerlijk elektronische tussenstuk. De synthesizers zingen welhaast! De terugkeer naar het hoofdritme is smaakvol uitgevoerd, hoewel het ook voorspelbaar is. Tevens behandelt de band hier wederom een aangrijpend, sociaal thema: slavernij. Cloudy Eyes is tot slot een mooie, statige instrumental met gitaarspel dat welhaast aan Jan Akkerman doet denken. Melancholische klanken wekken hier nostalgische sferen op. Meeslepende muziek!

Hoewel deze plaat overtuigende nummers kent, mist dit album de diepgang die op de hierop volgende releases zou opvallen. De rock en de elektronica staan ietwat los van elkaar en lopen niet altijd geheel vloeiend in elkaar over. De covers op deze plaat, Get Your Rocks Off en Mardi Grass Day, voelen daarnaast aan als ongeïnspireerde albumvulling. Hierdoor komt dit album onevenwichtig over. De band is duidelijk nog zoekende, hoewel ze zeker op het juiste spoor zitten.

“Messin” is immers een overtuigende plaat waarmee de Manfred Mann Band zich goed op de kaart zette. Een mooie combinatie van symfo en hardrock met tof toetsenwerk en sociaal geëngageerde thematiek. Deze elementen zouden later beter met elkaar worden vermengd.