Manfred Mann’s Earth BandAlbum

Er zijn talloze versies van dit album in omloop en het zou dus goed kunnen dat jij een schijf met een andere trackvolgorde of met andere nummers in de kast hebt staan. Zelf bezit ik de Amerikaanse lp uit 1983 en de Europese remaster-cd uit 1999. Ik ga me dus houden aan die cd en denk dat het plaatsen van deze disclaimer een goede zet is.

“Somewhere In Afrika” heeft een indrukwekkende hoes. Het is een omslag die direct het thema van de plaat duidelijk maakt, we hebben het hier over het apartheidsregime dat indertijd heerst in Zuid-Afrika (het geboorteland van Manfred Mann). Wat dat betreft is het feit dat Afrika met een k geschreven wordt een indicatie waar je niet omheen kan.

Muzikaal gezien is het album een vreemde eend in de bijt als je naar de discografie van de band kijkt. We horen een smaakvolle en artistieke mengeling van door sequencers voortgedreven jaren ’80 pop met wereldmuziek in de vorm van Afrikaans gezang en enkele MMEB kenmerken zoals de zang van Chris Thompson, mooie loopjes van Mann zelf en een paar lekkere gitaarsolo’s. Vergis je echter niet, de prog is hier thuis gebleven. Om het album goed op z’n waarde te kunnen schatten is een open mind nodig. Pas dan zal je inzien dat “Somewhere In Afrika” een geslaagd werkstuk is.

Met de eerste vier nummers is het vooral jaren ‘80 pop die dankzij een aantal sterke composities en arrangementen het album een lekkere start geven. Zo heeft Tribal Statistics een gedreven ritme dat ruimte biedt aan het fraaie toetsenspel van Mann en aan de altijd sterke zanglijnen van Chris Thompson. Eyes Of Nostradamus is een compositie van Al Stewart, blij en intens van aard met een uitstekende rol van Shona Laing als achtergrondzangeres. Ook bevat het nummer een daverende gitaarsolo van Steve Waller die er op dit album trouwens wel meer uit z’n plectrum heeft getoverd. We gaan verder. Mijn persoonlijke favoriet is Third World Service, een door Anthony Moore geschreven nummer.  Moore en Mann kennen elkaar van het produceren van “Angel Station”. Het ritmische nummer spreekt me zo aan omdat het een heerlijke melodie heeft. Met het The Police-nummer Demolitian Man nemen Mann en consorten als je het mij vraagt de verkeerde afslag en dat ondanks de gedreven leadzang van Steve Waller. De band gaat hier nogal expliciet richting pop en daar wil je de Mann-mannen niet hebben. En dan is het nummer afgelopen.

Vanaf dat moment kan de vlag gehesen worden. Ga er maar voor zitten. Brothers And Sisters Of Azania is de opmaat voor een heleboel Afrikaanse chants. Deze chants zijn geraffineerd in de muziek gezet. Gedeeltelijk zijn deze in de studio opgenomen, maar soms betreffen het opnames die in Zuid Afrika ter plaatse zijn gemaakt met een achtsporen taperecorder. Een kernstuk op het album is het vierdelige Africa Suite, dat weliswaar nogal Lion-King achtig begint maar uiteindelijk een reis is met momenten om even bij stil te staan. Prachtig hoe de lage stemmen en de nooddruftig klinkende Chris Thompson samenwerken in het eerste deel, indrukwekkend hoe de tekst van het tweede deel van krachtige gitaar akkoorden wordt voorzien en hoe jammer is het dan dat de laatste twee sfeervolle delen eigenlijk te kort duren.

Tevens heeft dit album in de vorm van Redemption Song een sterke afsluiter van het tekstuele gebeuren. Redemption Song is een cover van Bob Marley, een strijdlied over onderdrukking en vrijheid. Op zich doet de naam Bob Marley het vuur bij de meeste progrock fans niet hoog oplaaien, de hier gepresenteerde versie  met daardoorheen het Afrikaanse No Kwazulu is erg leuk. Daar komt dan nog bij dat Mann er een fijne synthesizersolo speelt en dat de gitaarsolo van Trevor Rabin er behoorlijk ‘arty-farty’ klinkt.

Het reguliere album sluit daadwerkelijk af met het anderhalve minuut durende titelnummer. Het zit vol verbeeldingskracht daar je er echt de Afrikaanse zangers en zangeressen op het land ziet werken, tenminste ik zie het zo. Het mooie van dit album is dat je je er constant ergens in Afrika waant.

In begin 1999 verschijnt het album op het Cohesion label in geremasterde vorm, een uitgave die voorzien is van een vijftal bonustracks. Reken je echter niet rijk. Er zijn slechts twee rozijntjes. Het B-kantje van het destijds op single uitgebrachte Eyes Of Nostradamus luistert naar de naam Holiday’s End en bevat aardig toetsenspel. Ook de 12-inch van Eyes Of Nostradamus is aanwezig en het is de toegevoegde percussie die wel aardig is. Toch hebben deze bonustracks eigenlijk niets te bieden. “Somewhere In Afrika” is goed zoals hij is. Ik heb het idee dat er nogal eens laatdunkend over het album gedaan wordt. Onterecht.