Na de succesvolle albums “The Roaring Silence” en “Watch” brengt Manfred Mann’s Earth Band in 1979 zijn negende album, “Angel Station”, uit. Met dit album slaat MMEB een ietwat andere richting in. De band experimenteert op deze plaat nog meer dan anders met elektronische geluiden en verschillende elektronische apparaten. De stem van Thompson wordt regelmatig door de vocoder gehaald en alle geluiden worden extra ondersteund door technische hoogstandjes (in die tijd dan).
Don’t Kill It Carol is meteen een sterk rockend nummer dat het gebruik van de vocoder en andere elektronische geluiden goed introduceert. Manfred Mann speelt hier duidelijk een hoofdrol op zijn verschillende toetseninstrumenten. Maar ook de shredding gitaar van Steve Waller en het sterke drumwerk van Geoff Britton vallen op. Op You Angel You is de rol van Britton met live drumwerk en drumcomputers nog sterker aanwezig. Het geluid van Manfred Mann’s Earth Band is met dit album verder geëvolueerd naar de progressieve popsound van de zeventiger jaren. Meerdere nummers vertonen veel overeenkomst met een band als Alquin, onze Neerlandse trots uit die tijd.
Zoals ondertussen gebruikelijk bij MMEB staat er wederom een aantal convers op dit album. De eerste drie nummers zijn respectievelijk van Mike Heron, Bob Dylan en Harriet Schock. Waiting For The Rain is een van oorsprong akoestisch nummer geschreven door Billy Falcon. Hoewel dus ongeveer de helft van het album uit covers bestaat, weet MMEB aan alle nummers een eigen sound te plakken. De meeste schrijvers zijn dan ook blij met deze uitvoeringen omdat ze vaak bekender zijn geworden dan de originele nummers.
Met Belle Of The Earth start dit album met een intrigerend viertal eigen geschreven nummers. Het vreemde aan de vinyl versie – die ik tot voor kort eigenlijk alleen kende – is dat Belle Of The Earth samen met het korte instrumentaal nummer Platform End een leuke afsluiting waren van de A-kant van het album. Maar verder eigenlijk niemendalletjes. Op de remastered cd-versie zijn dit opeens een schitterende intro voor Angels At My Gate geworden. Deze drie eigen nummers vormen hiermee een duidelijk muzikaal geheel. De opener van kant B is het masterpiece van “Angel Station” en blijft voortdurend onder de oppervlakte bewegen. Dit nummer kan elke keer exploderen in een heavy uitbraak, maar blijft rustig en kalm. De spanning blijft hiermee hoog en de stemming donker en beklemmend. Het aftellen van het aantal engelen heeft iets betoverends en tegelijkertijd beangstigend. Natuurlijk tref je ook op dit nummer schitterend gebruik van gitaar, toetsen en verschillende elektronica.
Dit album is uitgekomen toen ik ben begonnen met mijn Wiskunde studie. De hoes geïnspireerd op het kunstwerk “Klimmen En Dalen” van M.C. Escher is daarom erg bijzonder. Het gebruik van gezichtsbedrog, illusie en perspectief in het hoesontwerp is tevens kenmerkend voor het geluid van Manfred Mann’s Earth Band. Geen recht-toe-recht-aan (prog)rock, maar psychedelische rock met een pop tintje.
Na “Angel Station” verschijnt een jaar later nog het album “Chance” en natuurlijk nog de nodige albums tot op heden, maar eerlijk gezegd is “Angel Station” het laatste échte album van Manfred Mann’s Earth Band. Diverse bandwijzigingen en verandering van muzikale stijl hebben er voor gezorgd dat MMEB meer een gelegenheidsband gaat worden dan een vaste bekende speler op prog-gebied. Daarmee is dit zeker nog niet het beste album van de band, maar wel een gedenkwaardig en gewoon een goed album.