Manfred Mann’s Earth BandAlbum

Ik kan natuurlijk de ode van Dick van der Heijden over The Roaring Silence kopiëren, strik erom en klaar. Dat is natuurlijk iets te makkelijk. Maar helemaal kom ik er in mijn recensie toch niet omheen. Duidelijk is wel dat Dick erg te spreken is over deze lp uit 1976 en ik kan hem geen ongelijk geven.

De Zuid-Afrikaan Manfred Mann richtte in de jaren ’60 een band op die hij in alle bescheidenheid naar zichzelf noemde. In 1971 plakte hij er “Earth Band” aan vast. Hij bracht in een moordend tempo lp’s uit, “The Roaring Silence” was in 1976 al de zevende van Manfred Mann’s Earth Band. Met “The Roaring Silence” wierp Mann het heavy karakter van zijn muziek definitief van zich af.  Zanger en gitarist Mick Rogers vertrok, Chris Thompson ging achter de microfoon staan en Dave Flett werd de nieuwe gitarist. “The Roaring Silence” is wat toegankelijker dan zijn voorgangers en het zou het grote succesnummer van de band blijken, in elk geval commercieel gezien. De meningen zijn verdeeld of dit in artistiek opzicht ook het geval is. Het gooit wel altijd hoge ogen in lijstjes van favoriete albums van MMEB. Duidelijk is dat MMEB met “The Roaring Silence” een sterk album heeft afgeleverd.

Absolute kraker van de lp is ongetwijfeld Blinded By The Light, geschreven door Bruce Springsteen. Bijna iedereen kent dit nummer wel. En het orgel aan het begin van Mann de toetsenman roept ook bij hele volksstammen gevoelens van herkenning op. Het zeer pakkende nummer laat ons direct kennismaken met Flett, die zijn visitekaartje afgeeft met een volvet gespeelde solo in de lange albumversie van dit nummer.

De hele plaat door zal hij van die solo’s ten beste geven met zo’n typische jaren ’70 klank. Echt genieten! Regelmatig eist hij een hoofdrol op. Nieuwe zanger Thompson heeft een beetje een rauwe stem die prima past bij de symfonische rock van de Earth Band en hij is zeker een versterking te noemen.
In het nog iets langere (dik acht minuten) en ook erg melodieuze Singing The Dolphins Through maakt een twaalfkoppig koor maakt zijn opwachting. Verder valt vooral de heerlijke saxofoonsolo van Barbara Thompson op.

Questions is een ballade die richting tranentrekker gaat. Het is gebaseerd op het pianowerkje Impromptu van Franz Schubert, dat dan weer wel. De start klinkt bijna reli met het koor achter de braaf klinkende Thompson en de piano is ver te zoeken, alleen de laatste tien seconden duikt deze even op. Zo heeft elk nummer wel iets bijzonders. Mann kent zijn klassiekers. De hoge, fraai en  a capella gezongen intro van The Road To Babylon is een bewerking van een canon van de 18^e eeuwse Engelse componist Philip Hays. Hierna ontspint zich een heerlijk rocknummer. Na weer een verwoestende solo van Flett met prettig hoornspel tussendoor, keert het koor nog een keer terug, terwijl Thompson zijn keel nog maar eens (niet) schraapt.

Zoals Dick in zijn ode al aangaf is “The Roaring Silence” ook zonder meer een ode aan de Moog. Hij leeft zich hier lekker op uit op This Side Of Paradise. Hij doet dit nog eens dunnetjes over op Starbird, het kortste nummer, dat weer geïnspireerd is op het ballet Firebird van Igor Strawinski. Mann krijgt er niet genoeg van zich door oude componisten te laten inspireren. In een pittig rockstukje vecht hij met zijn Moog een duel uit met de gitaar van Flett.  Maar de overtreffende trap maken we toch mee op Waiter There’s A Yawn in My Ear. In dit enige instrumentale stuk van het album, dat life in de studio is opgenomen, gooit hij alle remmen los en zoekt hij de grenzen op (en gaat er soms overheen) van wat hij uit deze synthesizer kan halen. Voor de liefhebber is dit karakteristieke geluid echt smullen, voor de ander wellicht een gruwel.

Na ruim veertig jaar staat dit album nog als een huis. Mann heeft sterke, toegankelijke melodieën gemaakt die hier en daar uitnodigen tot meezingen. De plaat heeft een zeker classic rock gehalte, maar de prog-elementen ontbreken zeker niet. Mann leeft zich uit op zijn toetsen, een goede zanger en een puike gitarist zijn grote pluspunten en met de nodige andere toevoegingen is het plaatje van een goede plaat compleet. De liefhebber van symfonische rock en van dat soort muziek uit de jaren ’70 in het bijzonder kan hier zijn hart aan ophalen.