MangroveConcert

Voor de derde keer hield Mangrove een cd-presentatie annex ’thuiswedstrijd’ in poppodium Gigant in Apeldoorn, dit maal om hun nieuwe cd “Beyond Reality” aan het publiek te presenteren. Het mooie weer speelde op zaterdagavond 27 juni 2009 geen parten, want de overzichtelijke en goed klinkende zaal zat goed vol met voor het merendeel familie, vrienden en bekenden van de band. ‘The usual suspects’ die het materiaal van de band goed kennen en die vooraf absoluut van plan waren er een feestje van te maken. De band betrad even na negen uur het volgestouwde podium met een eerste set bestaande uit materiaal van hun eerste en niet meer verkrijgbare ep “Massive Hollowness” en de cd’s “Touch Wood” en “Facing The Sunset“.Hoe vol het podium ook staat met geluids- en lichtapparatuur, des te kleiner begint de band  met een akoestische versie van I Fear The Day, die een prachtige opbouw kende en toch een beetje in de stevige Mangrove-traditie eindigde. Een geweldige opener die de weg vrijmaakte voor Facing The Sunset. Daarna achtereenvolgens Zone 3 en Fatal Sign in medleyvorm, die minder goed uitpakte dan de band wellicht had gedacht. Het kabbelde maar een beetje voort, bijna op het saaie af. Gelukkig maakte Wizard of Tunes, met een herzien intro, weer veel indruk; misschien wel het meest pakkende nummer uit het gehele oeuvre van Mangrove en al jaren een favoriet op het podium. Dat geldt in zekere mate ook voor City of Darkness en het instrumentale There Must Be Another Way, waarin gitarist Roland van der Horst alle hoeken van de zaal verkende en Chris Jonker inmiddels flink op zijn batterij synthesizers in de weer was. Bassist Pieter Drost zorgde voor dat scherpe, ietwat rauwe, maar volle basgeluid, als tegenpool voor het transparante gitaargeweld van Van der Horst. Wat kan die man soleren en in zijn spel opgaan! Daarnaast bezit hij tevens de gave om niet in herhalingen te vallen. Zingende drummer Joost Hagemeijer stond haaks op het podium en had gedurende het concert met name veel contact met Jonker, maar ook met zijn kinderen die hun vader goed in de gaten hielden.

Na de pauze – waarin velen al de nieuwe cd aanschaffen – begint de groep aan een integrale uitvoering van “Beyond Reality“. Na de eerste twee prijsnummers van die plaat is dubbel en dwars duidelijk dat Mangrove de kwaliteit van het nieuwe album meer dan uitstekend op het podium waarmaakt. Het ‘probleem’ dat Van der Horst zijn akoestische gitaarpartijen niet kan dubbelen met de elektrische werd niet opgelost door een backing tape; de groep heeft de moeite genomen om de nummers voor de podiumversies deels opnieuw te arrangeren. Zo kan de gitarist ook nog regelmatig op de verhoging achter in het decor staan, onder een lichtgevende ‘M’ of om met Drost eens heerlijk te funken. In Reality Fades doet vooral Hagemeijer een figuurlijk stapje naar voren, waarbij het experimentele karakter ook live een geweldige belevenis is. Na het titelnummer volgt een minutenlang applaus. Lichtman en Mangrove manusje-van-alles Henri Heijink wordt bedankt voor zijn inzet en het moet gezegd: Heijink zorgt met zijn lichtplan er voor dat het kleine podium ineens een stuk groter lijkt. Zeer uitgekiend en als geheel volledig passend bij de muziek. Altijd fijn om een lichtshow te zien, bediend door iemand die de muziek van de band kan dromen. Dat schort er nog wel eens aan bij andere concerten.

Duidelijk is dat Mangrove op dit moment aan de top van de symfonische bands in Nederland staat: de groep is ook op het podium veel hechter geworden en oogt meer ontspannen dan een jaar of vijf terug. Een avondje Mangrove betekent voor de symfo liefhebber ‘waar voor je geld’. Toegift Voyager is de laatste muzikale achtbaan, die een typische Mangrove-opbouw in omgekeerde volgorde voorschotelt: eerst een up-tempo stuk, vervolgens een kalm einde. Het einde van een enerverend en kwalitatief erg hoogstaand concert. En om in Apeldoornse termen te blijven: ‘Gigantisch goed’.

Na afloop typeert Progwereld-collega en ‘concertpartner’ Christian Bekhuis het optreden in een paar treffende woorden: ‘dit was een lesje in ‘hoe maak je goede symfo”. Daar sluit ik mij volledig bij aan.

Verslag: Wouter Bessels
Foto’s: Peter Vroon