ManoraAlbum

Ik ben niet zo snel meer te paaien wat betreft female fronted symphonic metal. Ik heb veel, heel veel bands gehoord en de helft daarvan mag je als incourant beschouwen…

Van een denkbeeldige taart female fronted symphonic metal “taart” is de helft van het materiaal smakelijk, maar verdwijnt uiteindelijk uit het blikveld. Voornamelijk door de overkill aan aanbod van het type muziek. Dan is er nog een kwart over dat heel goed en aangenaam smaakt. Daar wil je vaker een stuk van. En dan blijft er uiteindelijk een kwart over wat buitengewoon goed is, of memorabel en van een niveau dat je me er elke nacht voor wakker kan maken.

Want ga er maar aan staan. Kan je überhaupt nog inventief zijn binnen een genre waarin Nightwish, Within Temptation, Delain en Epica marktleiders zijn en alles al uitgeprobeerd hebben? Ik zou op voorhand zeggen: bijna niet meer. Ik verklap het gelijk maar even, aan het eind van deze recensie heb je nergens gelezen dat deze Nederlandse band iets nieuws heeft gebracht. De ingrediënten van Manora zijn voorspelbaar, desondanks klopt er veel aan de muziek van Manora.

Orkestrale bombast, megasnelle basedrums, zuivere zang en dienstbare gitaar- en baspartijen. Dat zijn  de sleutelwoorden voor deze recensie. De muziek is vooral ook uptempo over de hele linie, een ballad daargelaten. Eigenschappen die dus niet ongewoon zijn voor het genre. Zoals gezegd componeert deze band uit Leiden niet op een vernieuwende manier, maar alles wordt met veel zorg voor het eindproduct gebracht. De productie is door een ringetje te halen, alles is prima in balans, hoewel zangeres Mirthe van der Ham nog iets prominenter aanwezig mag zijn.

Als je al kan spreken van enige dominantie binnen de muziek dan is drummer Tijn Scholtze een aansprekend figuur binnen de band. Wat een heerlijke ferme klappen jaagt hij om zich heen en zijn techniek op de  basedrums is huiveringwekkend snel. Ik krijg bij de gedachte al pijn in mijn kuiten. Hij positioneert hij zich nadrukkelijk in het midden van de muziek. Ook de toetsen en orkestratie van Arthur Stok zijn zeer aanwezig. Het balanceert precies goed op het randje van overkill. Opener System Shutdown is daarvoor wel het ultieme bewijs, mooi uitgevoerde orkestraties zetten de toon, waarna de instrumentalisten hun stempel op de song drukken.

Gitaarsolo’s zijn er niet veel te vinden, A Beautiful Tragedy is zo’n beetje de uitzondering. De gitaren zijn in tegenstelling tot veel bands binnen dit genre niet de belangrijkste sound catcher. En hoewel zangeres Van der Ham niet vooraan staat in de composities, verdient zij dat wel. Haar bijdrage is van prima niveau en niet onbelangrijk voor succes in het genre; visueel geeft zij ook een prima visitekaartje af.

Collega Luke Peerdeman was gematigd enthousiast over het debuut, de ep “Dreamshapes” uit 2017. Hij had vooral wat opmerkingen over zangeres Mirthe van der Ham, voor mij is duidelijk dat die zichzelf enorm heeft verbeterd. Manora heeft een cd gemaakt die goed smaakt en ik nog lang zal koesteren. Een buitengewoon smakelijk stukje dus. Er is nog alle ruimte voor wat meer spanning en verbetering, maar aan de labels Nuclear Blast, Napalm, Spinefarm en Century Media: opletten alsjeblieft!