Mattei. MarcoAlbum

Toen de hoofdredacteur van Progwereld in een mail aangaf dat de promo van “Out Of Control” van Marco Mattei naar een liefhebber/kenner van het werk van Peter Gabriel moest, was ik er als de kippen bij om deze cd te recenseren.

Nu zit er natuurlijk ook een groot risico aan om Gabriel als referentie mee te geven, zeker gezien de hoge verwachtingen die, al dan niet terecht, gewekt worden. Na het zien van de clip van het openingsnummer Would I Be Me werd dit alleen nog maar versterkt.

Eerst even wat over Marco Mattei zelf. Mattei is een Italiaanse songwriter en gitarist die met “Out Of Control” zijn debuutalbum het licht laat zien. Hij speelde in de progband DeBlaise en was één van de oprichters van de Rush-tributeband The Snowdogs. Hij woonde in verschillende landen, waaronder Nederland. Nu is woonachtig in de Verenigde Staten. Tijdens deze ‘zwerftocht’ maakte hij veel muzikale vrienden. De enorme lijst aan medewerkende muzikanten aan “Out Of Control” is daar het bewijs van. Trots vermeldt de biografie dan ook onder anderen dat Tony Levin (basgitaar, Peter Gabriel, King Crimson), Jerry Marotta (drums, Peter Gabriel, Hall & Oates), Pat Mastelotto (King Crimson, XTC) en Chad Wackerman (drums, Frank Zappa, Allan Holdsworth) aan de cd hebben meegewerkt. Maar de lijst is nog veel langer. Wat ik bijvoorbeeld sterk vind aan de aanpak van Mattei is dat hij heel goed een zanger weet te vinden die bij de sfeer van het nummer past. Een goed voorbeeld is het openingsnummer Would I Be Me. Naast de ronkende en stuwende basgitaar van Tony Levin en het zeer herkenbare drumgeluid van Jerry Marotta, is het zanger David Bond die met zijn stemgeluid een Peter Gabriel-sfeer weet neer te zetten. Dat geldt ook bijvoorbeeld voor het nummer On Your Side. De muziek van Mattei is in die nummers te vergelijken met het werk dat Gabriel maakte op zijn eerste drie soloplaten.

Maar het is niet alleen Gabriel wat de klok slaat. Sommige nummers zijn gejaagd en eclectisch, een beetje als de Electro Radiohead, zoals het tweede nummer Picture In A Frame. De song Anymore gaat zelfs wat richting postpunk. Andere liedjes zijn juist meer richting folk, zoals I’ll Be Born en Lullaby For You. Het eerste nummer blijft net aan de goede kant, maar het tweede liedje is wel heel suikerzoet. Ik snap dat gezien het thema (de liefde van de vader voor zijn dochter), maar muzikaal vind ik het echt te slap. Daartegenover staat met More Intense een absoluut pareltje. Een heerlijke song, die echt richting Gabriels “III” en Phil Collins’ “Face Value” gaat. Het doet me ook denken aan Sound Of Contact. Met dit nummer laat Mattei zijn grote potentieel als songwriter zien. Ook het nummer Void is wat in die stijl en vind ik mooi.

Op het album staat ook een aantal instrumentale nummers. “Out Of Control” sluit af met drie instrumentale nummers met als slot het bluesy Gone. Het is zeker wel mooie muziek, maar ondanks de fijne gitaarsound van Mattei op Gone, gaat de cd een beetje uit als een nachtkaars. Ik mis een echte topsong als afsluister waardoor de plaat als geheel blijft hangen. Nu is het eerlijk gezegd zo dat de kracht van de plaat vooral in de eerste drie songs zit. Wat ik verder mis is een consistent geheel. Het gaat wel erg veel verschillende kanten op. Om nog één keer de vergelijking met Gabriel te maken, dat zag je ook bij hem op z’n eerste twee soloalbums. Maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat Mattei dat niveau niet haalt. En dat geeft ook niet. “Out Of Control” heeft genoeg moois te bieden. Het overkoepelende thema dat we veel dingen niet onder controle hebben en ons moeten kunnen verplaatsen in mensen die anders denken dan wij, spreekt mij aan.

Mattei zal in mijn ogen veel winnen als zijn tweede plaat een consistenter geheel laat horen. Voor nu is zijn debuut een interessante plaat waar ik met genoegen naar heb geluisterd. Ik ben benieuwd naar je volgende werk, Marco.