Trueack, MarkAlbum

Mark Trueack kennen we in de progscene natuurlijk vooral van de bands Unitopia en United Progressieve Fraternity. Daarnaast wil hij ook nog wel eens zijn vocale medewerking verlenen aan The Samurai Of Prog.
In Unitopia bestormt Trueack en kompanen de proghemel met gelaagde, avontuurlijke en melodieuze symfo. United Progressive Fraternity ziet hij meer als een muzikaal broederschap tegen klimaatverandering. Vanuit dit gezelschap heeft hij de samenwerking gezocht met diverse proggrootheden als Steve Hackett en Jon Anderson. Het muzikale palet van United Progressive Fraternity is ook lichter en diverser dan dat van Unitopia.

In het voorjaar van 2025 bracht Trueack een soloalbum uit, getiteld “Save Us”. Dit album was een weerslag van de persoonlijke en medische problemen waarmee hij in de voorafgaande periode werd geconfronteerd. De opbrengst van dit redelijk korte album, gevuld met, zoals Trueack het zelf noemt, ‘Progressive Chill’-muziek, is bedoeld om de reparatie van zijn, door een natuurramp beschadigde, nieuwe onderkomen in Thailand te bekostigen.

Een half jaartje later verschijnt, kort na zijn zeventigste verjaardag, een nieuw soloalbum: “Journeys Groove – An Adventure In Life”.
De tweeledige titel geeft exact aan waarmee we hier te maken hebben. Trueack laat op dit album zijn zeventig-jarige leven de revue passeren aan de hand van een aantal markante gebeurtenissen uit datzelfde leven. Verwacht geen prog op dit album maar veel op groove, funk en lounge geënte kwaliteitspop.
Elke track, lees gebeurtenis, heeft naast een titel ook een jaartal waarin de betreffende gebeurtenis heeft plaatsgevonden. Zo krijgt elke track in het cd-boekje een korte toelichting om de gebeurtenis in een context te plaatsen. Zo leren we in het tweede nummer dat de jonge Mark alle moeite moest doen om aansluiting te vinden bij zijn leeftijdsgenoten. Toen zijn vriendjes besloten een skelterrace te gaan houden heeft zijn vader zelf een skelter gebouwd zodat Mark niet buiten de ‘boot’ zou vallen.

Het voert te ver om hier alle events toe te lichten, maar het album voert ons langs de verhuizing van het gezin Trueack van Groot-Brittannië naar Australië, de landing op de maan, het weglopen van huis, de eerste kus, de realiteit van het stichten van een gezin, relatieproblemen, de zoektocht naar een nieuwe relatie en een nieuwe toekomst in een ander land en een terugblik op het leven tot zo ver. Zijn observaties zijn zeer persoonlijk met een gezonde portie zelfreflectie.
Zo beschrijft hij in Running Away – 1972, hoe hij vaak in conflict kwam met zijn vader. Ondanks dat hij als tiener dacht alles het beste te weten, wist hij diep in zijn hart dat hij er meestal naast zat.

De muziekstijlen die Trueack hier gebruikt sluiten vaak aan bij het tijdperk waarin de nummers zich afspelen. Zo horen we in Go Kart – 1959, over de skelterrace uit zijn jeugd, een lekkere jazzy funk, compleet met blazers en gelikte koortjes. De funky bas van Philippe Storez is om van te smullen. Alle drums komen uit de geprogrammeerde computers van Unitopia-maatje Sean Timms en Chris Lebled. De bijdragen van de laatste beperken zich tot Love Becomes Mechanical – 2018 en Show Me How To Love – 2024, maar zijn daardoor niet minder fraai.
Beide heren zorgen voor een zeer smaakvolle inkleuring met allerlei samples van toetsinstrumenten. Timms tovert daarenboven zeer authentiek klinkende blazers uit zijn toetsen.

In Across The Ocean- 1965 worden we op een Phil Spector-achtig geluidsbeeld getrakteerd, al dwalen de heren daar gaandeweg het nummer steeds verder vanaf. Het al eerdergenoemde Running Away – 1972 krijgt een stomende soulachtige uitvoering. That Perfect Day – 1976, compleet met ‘Love Boat’ – strijkers, straalt dat gelukzalige gevoel uit dat past bij een perfecte dag. De blazers, heerlijke koortjes en subtiele steelgitaar vormen een perfecte aanvulling op, opnieuw, een heerlijke groove.
Dat That First Kiss – 1982 in dat jaartal plaatsvond is goed te horen aan de grote hoeveelheid elektronica in deze track.

Daarna, vanaf Love Becomes Mechanical – 2018, wordt de muziek bedaarder, meer laidback en in een lager tempo. Dat zal ongetwijfeld te maken hebben met de vorderende leeftijd van de hoofdpersoon. Dat wil overigens niet zeggen dat de muziek saaier wordt.
Nee, het prijsnummer van dit album moet dan nog komen: It Is What It Is – 2022, waarin Trueack de donkerste periode uit zijn leven, zowel op medisch als op persoonlijk vlak, beschrijft. Deze track bewijst opnieuw de stelling dat de mooiste muziek ontstaat uit perioden van grote pijn. Bij de intro hoor je meteen de emotionele lading en Trueack maakt het helemaal waar met zijn warme, emotionele stem. Het doet me een beetje denken aan Don’t Give Up van Peter Gabriel.

En daarmee zijn we meteen aanbeland bij de sterkste troef van dit album. Dat is de prachtige warme stem van Mark Trueack en zijn vermogen om op elke muziek een prachtige zangmelodie te produceren.
Met regelmaat hoor je melodieën voorbijkomen die binnen Unitopia niet zouden misstaan, maar binnen deze mainstream pop ook overeind blijven. Ontdaan van de bombast van Unitopia komt zijn stem zelfs nog meer tot zijn recht. In dat opzicht zou je hem een beetje met Jon Anderson kunnen vergelijken. Die kun je ook elk muzikaal idee voorleggen en hij maakt er met zijn zanglijnen een prachtig stuk muziek van.
Kortom, géén prog, maar wel een klasse-album!!