MartiganAlbum

Soms komen er albums bij ons binnen die je behoorlijk verrassen. In de recensie geef je aan dat de band wel eens zou kunnen doordringen bij de progliefhebber en dat je uitkijkt naar het volgende album. En daarna blijft het stil rondom de band. Tientallen malen is mij dat al overkomen in de acht jaar dat ik voor Progwereld schrijf. Zo ook met het album “Man Of The Moment” van het Duitse Martigan. Dit album vond ik verrassend goed, maar daarna hoorde ik nooit meer iets. En dan opeens ligt er een nieuw album in de postbus.

Martigan maakt prettige neo-prog. Het vorige album zat boordevol pakkende refreinen en heerlijke instrumentale passages waarin vooral het gitaarspel van Björn Bisch floreerde. Veel ingrediënten zijn ook in de muziek van de opvolger te vinden. Verschil is dat de toetsen meer de ruimte hebben gekregen. Dat zit hem ongetwijfeld in het feit dat de band in Oliver Rebhan een nieuwe toetsenist heeft gevonden. Regelmatig speelt hij van die typische neo-prog solo’s en gaat hij het duel aan met de gitaar.

Dat levert dikwijls geweldige momenten op. In vrijwel elk nummer zitten prachtige instrumentale stukken die je helemaal opslokken. Door de kraakheldere productie komt het ook allemaal goed bij je binnen. Toch is het niet allemaal koek en ei wat de band ons voorschotelt. Het album staat werkelijk propvol. Het schijfje heeft een speelduur van ruim 79 minuten en dat is een flinke zit. Op het vorige album klokten de nummers allemaal rond de 8 – 10 minuten en dat werkte prima. Nu heeft de band het goed gevonden om een stuk langere nummers te maken. Zoals al zo vaak gezegd zijn lange nummers niet altijd meteen sterke nummers. Wat is het toch dat bands zo graag epics willen maken?

Dit album heeft maar liefst twee epics voor je in petto. Opener Boatman’s Vision duurt ruim 23 minuten en afsluiter The Contract 20 minuten. Op zich is er niets mis met lange nummers, maar hier doen ze naar mijn mening toch te veel hun best om de boel op te rekken. En dan wordt het lastig om het hoofd erbij te houden. Deze nummers bevatten ook wat theatrale momenten met stemmen en andere bijgeluiden en dat gaat storen. Gelukkig zijn er ook genoeg momenten waarin je helemaal opleeft door een indrukwekkende gitaarsolo of een pakkende melodielijn.

Wat ik zo sterk aan “Man Of The Moment” vond waren de pakkende refreinen en sterke zanglijnen. Op dit album zijn die dun gezaaid. Craze This Town heeft wel zo’n sterke melodie en refrein en dat is dan meteen een behoorlijk sterk nummer. In de laatste plaats ook om de geweldige gitaarsolo tegen het einde. Kai Marckwordt is zeker geen slechte zanger, maar zijn stem moet je echt liggen. Dit is zo’n stem die je of wel of helemaal niet kan hebben.

Een eindconclusie is niet makkelijk geschreven. Aan de ene kant duurt het album te lang en is het na verloop van tijd moeilijk om je aandacht erbij te houden. De zanglijnen zijn niet al te sterk en het theatrale element in sommige nummers is storend. Aan de andere kant zijn het de instrumentale stukken die echt geweldig zijn. Vooral het gitaarwerk is super. Ik zou zeggen, surf even naar hun site en beluister wat mp3’s.

Maarten Goossensen