MattssonAlbum

Ik heb het al eens eerder gezegd; gitarist, songwriter en producent Lars Eric Mattsson is een druk baasje. Naast het besturen van het label “Lion Music”, waar hij allerlei hardrock, gothic en vooral gitaargeoriënteerde acts een kans geeft, is hij ook razend druk met zijn eigen carrière en diverse projecten. En die projecten zijn redelijk omvangrijk. Ik noem er maar een paar: Condition Red, Vision, Mattsson en onder zijn eigen naam: Lars Eric Mattsson brengt hij regelmatig nieuwe releases uit.

Vooral de laatste jaren heeft Mattsson zich geconcentreerd op het gelijknamige project. En met succes. Zo viel het voorlaatste album Dreamchild bij collega Govert Krul in goede aarde. Ook ondergetekende heeft mooie herinneringen aan dit album, want twee jaar geleden kende die cd veel draaibeurten in mijn stereo. Anderzijds is het zo dat ik moet bekennen dat ik het album daarna weinig meer uit de kast heb gehaald.

De nieuwe schijf van Mattsson is vooral gevarieerd. Wat dat betreft wijkt het niet veel af van “Dreamchild”, al is dit album wat meer toegankelijk dan de zojuist genoemde voorganger. Toch gaat het niet op een voorspelbare manier, want bijvoorbeeld het nummer The Grand Escape is een elf minuten durende rockopera in het klein, met de nodige veelzijdigheid die het noemen waard is.

De eerste keer dat je geconfronteerd wordt met de titeltrack Tango, ben je geneigd verrast te zijn. Een catchy nummer, met Spaanse sferen en natuurlijk als basis de vierkwartsmaat tango. Maar na een aantal luisterbeurten gaat het toch een beetje vervelen. Het is niet van de kwaliteit die je zou willen dat het heeft. Het blijft een grappige gimmick maar niet meer dan dat. Een totaal andere richting slaat Mattsson in bij het nummer I’ll Find Another Way. Dit nummer doet sterk denken aan de stijl die ook Arjen Lucassen vertegenwoordigt. Typerende opbouw, zware slaggitaar, meervoudige vrouwelijke vocalen en een solo. Dit is een track die zo maar op een Ayreon album zou kunnen staan. Niemand die het verschil zou merken.

De drie vocalisten op het album maken ondanks de fijne muziek geen grote indruk op mij. De dame die de meeste zanglijnen voor haar rekening neemt, Adrienn Antal, heeft een mooie, maar weinig krachtige stem en doet daarmee enkele nummers net even tekort. Ook de twee heren, Lars Eric zelf en Status Minor zanger Markku Kuikka kunnen in mijn oren geen potten breken. Niet slecht, maar deze muziek verdient net even iets meer karakter om uit te blinken op het hoogste niveau.

Laatste nummer van het album is het blues-achtige Slave to the Road. Met daarin een verslavend drumritme en een blues prolongerende gitaar van de meester zelf. Dit geeft het einde van het album een totaal andere twist. Ook dát kan de virtuoos blijkbaar moeiteloos voortbrengen.

Met dit vijfde Mattson album heeft de grondlegger van het Lion Music label een mooi stukje werk afgeleverd. De diversiteit op dit album is groot en elke song op zichzelf is kwalitatief van goed niveau. Hij heeft een mooie mix van progressieve en melodieuze rock gecomponeerd en is daarin de nodige metal invloeden niet vergeten. Op dit moment scoort voorganger “Dreamchild” nog wel hoger in mijn achting en waarschijnlijk zal “Tango” mijn jaarlijst niet halen, toch raad ik u aan dit album eens aan een grondige luisterbeurt te onderwerpen. Onderhoudend? Ja, wellicht is die term de juiste benadering voor dit album.

Ruard Veltmaat