Mesman, MaxAlbum

Goede muziek is nooit slechts een simpele optelsom van ratelende ritmes, aansprekende arrangementen en consistente composities. Ergens dient de luisteraar, tussen deze bouwblokken, het cement van een opvallende muzikale persoonlijkheid aan te treffen. De vraag of dit aanwezig is, vormt een welhaast arbitrair oordeel. Dat kan knap zuur uitpakken, zoals hier het geval is.

Op papier bevat “Reflections” alles wat je van een (grotendeels) instrumentaal album mag verwachten. De muziek heeft een warm geluid. Het is symfonische pop zonder kapsones met hier en daar wat smaakvolle invloeden. Zo kent Rock Solid onder meer sprankelend David Gilmour’esque gitaarwerk. Op de betere momenten van deze plaat weet Max Mesman strakke composities te combineren met onderkoelde arrangementen die een nachtelijke sfeer opwekken, hetgeen ongedwongen en naturel overkomt.

Dit is bijvoorbeeld het geval op Save Our Souls. Op deze compositie resulteert het contrast tussen het fluwelen saxofoonspel en de groovende drum- en gitaarpartijen in een koelbloedig arrangement. De muziek lijkt haast het uitgaansleven in een willekeurige metropool te beschrijven. Best aangenaam. Al doen de ietwat goedkoop klinkende synthesizerklanken aan het einde afbreuk aan de opgebouwde sfeer. Het hoogtepunt van deze plaat treffen we aan op Soldiers Moving Forward. Het marsritme, in combinatie met de naargeestige synthesizertonen, zorgt voor een grimmig geluid, waarna pianospel tragiek teweegbrengt. Het segment rond vijf minuten, met de bedrukkende koorzang en dreigende toetsen, klinkt met name intrigerend. Een heuse koortsdroom! The Widows Of War bouwt deze sfeer verder uit. De zangsamples zetten hier in elk geval een mooi weemoedig geluid neer. De pianopartijen houden vervolgens de snelheid erin.

Hoewel de muziek emoties opwekt, klinken de nummers desalniettemin te anoniem. Het is te merken dat deze plaat een hobbyproject betreft. Bepaalde instrumentkeuzes voelen namelijk ietwat plat aan en, op wellicht de laatste twee composities na, ontbreken verrassende spanningsbogen die de luisteraar bij de les houden. Tussen de zee aan toffe symfo-releases is het album niet uitdagend of spannend genoeg. Dat is zuur om op te moeten merken, aangezien het vaak dit soort kleine projecten zijn die verrassend uit de hoek komen. Hier leek de muziek echter na één luisterbeurt al zijn geheimen verklapt te hebben, waarna elke daaropvolgende luisterbeurt met exponentiële tegenzin werd ingezet. Een zekere diepgang lijkt te ontbreken.

Ondanks dat de muziek op deze plaat zich niet van het gros weet te onderscheiden, merk ik wel op dat het album met passie is gemaakt. Dat heeft zo zijn charme. Vergeleken met de symfo die tegenwoordig op grote schaal wordt uitgebracht, komt dit album echter tekort. Men kan er met een gerust hart een luisterbeurt aan wagen, maar verwacht geen meesterwerk.