McStine & MinnemannAlbum

Mijn recensie van het debuutalbum van dit duo, koud een half jaar geleden, beëindigde ik met een lofzang op het ongekende spelplezier, de onmetelijke energie en het muzikale avontuur dat beide heren aan de dag leggen. Voor “McStine & Minnemann II” zou ik zeggen: copy paste!

Wat een muzikaal feest! De heren laten zich wederom tot geen enkel muzikaal territorium beperken. Zo kan het gebeuren dat  een track als Tired na een aantal kortstondige muzikale omzwervingen in de eerste minuut in een relaxte groove met Caribische invloeden belandt. Na twee regels tekst worden echter alle metal-registers opengetrokken om na een vocale break à la Stone Cold Crazy van Queen ‘als vanzelf’ weer terug in de Cariben te belanden.

Het lugubere Old Sparkey is een aanklacht tegen het gebruik van de elektrische stoel als executiemiddel. Het gaat over de haperende executies met dit werktuig in de staat Florida in de jaren negentig. Diegenen die de film “The Green Mile”, naar het boek van Stephen King, kennen zullen zich die heftige beelden nog wel herinneren. Ook in dit nummer spot het duo met alle muzikale wetten om hun punt te maken.

Quarantaine Sex Slave gaat over het starten en gaande houden van een relatie tijdens een pandemie. Minnemann stelt dat dit autobiografische nummer zonder de onmogelijkheden en avonturen om elkaar te leren kennen in een lock-down situatie er nooit was gekomen. Ook in deze muzikale sketch vliegen de verschillende stijlen, maatwisselingen en rariteiten je om de oren. Ik denk dat ene F. Zappa hier heel blij van zou worden, vooral van het vocale duet tussen McStine en Minnemann in het begin. Daarin neemt McStine de rol van de vriendin van Minnemann op zich.
Het komische Girls At The Gig begint met een vuige, zware riff met in het midden het sensuele, op Lenny Kravitz lijkende “Ooh baby, baby please! Won’t you tease me, squeeze me, bring me to my knees?!”
Humor is overigens een aspect dat op dit album zowel in de songteksten als in de muziek met regelmaat opduikt. Het meest hilarische voorbeeld hiervan is de track Hello Dear Miss Swan Song waarin de cynische humor over een mislukte relatie in zowel tekst als muzikale absurditeiten hand in hand gaan. Het daaropvolgende nummer, dumbdumb, doet er niet voor onder met zijn drumgeroffel, steriele onschuldige koortjes en het iconische “All together now”.

De catchy songs als I Don’t Need It, I Don’t Feel, Big Wave, Distant Bodies en Running In Place staan vaak bol van Beatleske melodieën, stuwende ritmes, fraai gitaarwerk en altijd weer een paar muzikale rariteiten. Daarnaast laat McStine horen een voortreffelijk zanger en gitarist te zijn. Maar ook Minnemann kan, naast de drums, op gitaar uitstekend uit de voeten.
Waar het eerste album een uit de hand gelopen poging was een ep in elkaar te zetten, hebben de heren de productie van dit album aanzienlijk professioneler aangepakt. Dat komt het hele album ten goede, maar vooral het drumgeluid.
Op YouTube circuleren diverse video’s met opnamesessies van dit album. Daarin is te zien met welke intensiteit, focus en plezier de heren aan dit materiaal hebben gewerkt. Een lust voor oog en oor.

McStine & Minnemann produceren geen progrock zoals die meestal op deze site wordt besproken. Ze zijn daarentegen uitermate progressief in het de vrije loop laten van hun creativiteit waarbij geen enkele muzikale grens in acht wordt genomen. Dit, gecombineerd met de bijna jeugdige chemie die ze uitstralen, maakt het duo tot een zeer welkome en frisse aanvulling op ons genre.