McStine & MinnemannAlbum

Tien of vijftien jaar geleden zou ik deze recensie hebben geopend met: welk soort muziek krijg je wanneer je Randy McStine en Marco Minnemann twee weken in een studio opsluit zonder hun dagelijkse dosis Ritalin? Beluister dit album en je weet het antwoord.

In deze tijden kun je dit soort ‘grappen’ helaas niet meer gebruiken. Muzikanten brengen steeds minder tijd gezamenlijk in de studio’s door. Door de mogelijkheden van het internet worden demo’s of muzikale ideeën heen en weer gestuurd en iedere muzikant voegt er in zijn eigen home-studio zijn/haar bijdrage aan toe.

Zo ook met dit duo dat elkaar in levende lijve ontmoette tijdens het In Continuum-project van Dave Kerzner. Beiden waren in 2018 betrokken bij de opnamen van Acceleration Theory en de live-band die een paar optredens deed ter promotie van dit album. Hier spraken ze over hun muzikale interesses en kwamen tot de conclusie dat die verrassend veel op elkaar leken. Besloten werd om een aantal muzikale ideeën uit te wisselen en te kijken of die tot een ep konden uitgroeien. Tot beider verbazing hadden ze binnen no time genoeg materiaal voor een compleet album, zij het van bescheiden omvang (ongeveer 35 minuten).

Er was geen vooropgezet muzikaal plan. Beide heren zijn geen ras-progmuzikanten, maar worden vanwege hun onmiskenbare talenten wel vaak in die hoek gevraagd, getuige hun betrokkenheid bij In Continuum, Sound of Contact en The Fringe (McStine), UK, Steven Wilson, The Sea Within en In Continuum (Minnemann).
Binnen deze samenwerking werden vrij complete tracks heen en weer gestuurd en de ander voegde daar zijn muzikale aandeel aan toe. McStine verklaarde in een interview dat het drumwerk van Minnemann hem wel vaak inspireerde tot het toevoegen van bepaalde instrumentale en vocale details aan de tracks.

Het duo vindt dat de tien compacte energieke songs enige sporen dragen van de muziek van XTC, Mr. Bungle, The Knack, Queen en Frank Zappa. Ik zou daar de King Crimson-incarnatie met Adrian Belew ook aan toe willen voegen. Tracks als Program, Catrina en Activate dragen diezelfde rauwe energie en gedreven, bijna duivelse stem van Belew. Daarnaast zijn nummers als Falling From Grace, Voyager en Tear The Walls Down erg riff-georiënteerd, waarbij je de laatste zelfs punk zou kunnen noemen.

Een derde categorie zijn de heerlijke poppy songs zoals Your Offenses en Top Of The Bucket.
Veel nummers bevatten prachtige koortjes waar McStine wel een goede Queen-neus voor schijnt te hebben. Ik moet overigens bekennen dat ik over het algemeen zeer gecharmeerd ben van zijn heldere, krachtige en toch gevarieerde, zang. Luister maar eens naar de mooie gevoelige ballad The Closer met fraai pianospel van Harry Waters.
De toetsen spelen een ondergeschikte rol op dit album maar worden niet gemist. In het, vaak inventieve, gitaarspel horen we de Queen-invloeden ook terug in Top Of The Bucket en Voyager. Verder weten de heren met regelmaat verrassende wendingen aan nummers te geven door het gebruik van sfeerwisselingen, maatwisselingen en onregelmatige maatsoorten. Een mooi voorbeeld hiervan is de slottrack Voyager, die op het eind alle kanten opschiet.

Wat mijn oren en gevoel echter het meest streelt tijdens het beluisteren van dit album is het ongekende spelplezier, de onmetelijke energie en het muzikale avontuur waarin deze beide heren hun creativiteit de vrije loop laten. Met een drummer als Minnemann, waarbij je weet dat elke klap raak is, ben je ervan verzekerd dat hij die ongetemde creativiteit altijd in het gareel weet te houden.

De samenwerking is McStine en Minnemann erg goed bevallen en beide heren beamen dat er een tweede album gaat komen. Nu maar hopen dat ze dan de Ritalin weer thuis laten.